Προ ολίγων ημερών είχα μία συζήτηση (μέσω facebook) με έναν συμμαθητή μας, ο οποίος έψαχνε τίτλο για ένα άρθρο του. Έχοντας λοιπόν βρει τον κατά την γνώμη του ιδανικό και πολύ πρωτότυπο τίτλο για το άρθρο αυτό, μετά από μία μικρή διαδικτυακή έρευνα ανακαλύπτει ότι μέχρι και αυτός ο πρωτότυπος και μέχρι πρωτίστως αυθεντικός τίτλος αποτελούσε προϊόν της φαντασίας κάποιου άλλου πολύ πριν να τον σκεφτεί ο ίδιος. Έτσι λοιπόν αυτός μυξοκλαίγονταν και με την απερίγραπτη ματαιοδοξία που τον διακατέχει έλεγε ότι πλέον δεν υπάρχουν καινούργιες ιδέες, δηλαδή αυθεντικές και πρωτόγνωρες για τον κόσμο, αφού η σύλληψη μέχρι και της πιο τρελής ιδέας (καλά ίσως υπάρχουν και εξαιρέσεις εδώ) έχει γίνει ήδη από κάποιον άλλο πολύ πιο νωρίς. Εγώ φυσικά του είπα ότι η άποψη του αυτή είναι άστοχη (όχι ακριβώς έτσι βέβαια αλλά για τις ανάγκες του άρθρου χρειάστηκε να αλλάξω κάπως την διατύπωση).
Ζούμε σε μία εποχή όπου για την δημιουργία μίας μαθητικής (και όχι μόνο) εργασίας ή κειμένου περισσότερο λειτουργεί ένας εκτυπωτής, παρά το μυαλό του μαθητή. Η αντιγραφή και επικόλληση ή αλλιώς στην μητρική μας copypaste, είναι πλέον βασική γνώση για να μπορέσει κάποιος να «γράψει» την οποιαδήποτε εργασία. Ναι φυσικά το copypaste μας σώζει πολύτιμο χρόνο και αφού έτσι και αλλιώς όλα τα έχει ξαναπεί κάποιος άλλος, και πιθανότατα καλύτερα από εμάς αφού δεν μας αρέσει το θέμα και ό, τι ξέρουμε γι’ αυτό προέρχεται από αυτά που έχει γράψει αυτός. Ε λοιπόν όπως όλοι (ελπίζω τουλάχιστον) περιμένατε, διαφωνώ με αυτή την άποψη.
Πιστεύω πως τα θετικά που έχει να προσφέρει μία γραπτή εργασία ή ένα γραπτό κείμενο για τον δημιουργό, όπως η διαδικασία του να βάλει κάποιος το μυαλό του να δουλέψει -κάτι για το οποίο με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας οι ευκαιρίες είναι λίγες και πολύτιμες- είναι περίπου γνωστά, οπότε θα ήθελα να επικεντρωθώ στην αξία που έχει το κείμενο για τον αναγνώστη. Το ύφος, το λεξιλόγιο και πάρα πολλά ακόμα πράγματα κάνουν δύο κείμενα τα οποία λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα εντελώς διαφορετικά. Για αυτό και δύο κείμενα με το ίδιο θέμα, μπορούν να δημιουργήσουν διαφορετικά συναισθήματα στο ίδιο άτομο, να πυροδοτήσουν άλλες σκέψεις, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον δύο τελείως διαφορετικών ατόμων επειδή απλά δεν βρίσκονται στην οποιαδήποτε εφημερίδα ούτε τα έχει γράψει ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος, αλλά κάποιος συμμαθητής τους, και έχουν την ευκαιρία να είναι οι πρώτοι του αναγνώστες/ακροατές (ή απλώς έτυχε να βρεθεί στα χέρια τους αυτή η εφημερίδα και έτυχε πάλι να μην κάνουν το αναμενόμενο, να την χρησιμοποιήσουν για χειροτεχνίες). Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι σε κάθε κείμενο, ακόμα και στην αντικειμενικά πιο βαρετή και κακογραμμένη παράγραφο που έγραφε κάποιος ακούγοντας μουσική καθώς ερχόταν στο σχολείο, μόνο και μόνο για να έχει κάτι να δείξει, υπάρχει κάποιο ίχνος χρησιμότητας (εκτός των άλλων χρήσεων ενός χαρτιού). Ως παράδειγμα έχω να σας επιδείξω αυτό ακριβώς το κείμενο. Ακόμα και ο μισός μαθητής (πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε την θετική πλευρά των πραγμάτων στην ζωή) που μπορεί να επηρεαστεί από το κείμενό μου και να κάτσει να γράψει ο ίδιος κάτι δικό του, θα έχει δώσει μία αξία στο κείμενο. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πάρα πολλά και αντικειμενικά πολύ καλύτερα κείμενα από το δικό μου, τα οποία γράφουν τα ίδια πράγματα διαφορετικά, αλλά αυτό το κλάσμα του μαθητή θα έχει επηρεαστεί από αυτό το κείμενο, αυτό και μόνο θα του δίνει κάποια αξία.
Έτσι λοιπόν συμπεραίνω και ελπίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι ακόμα και μία ήδη υπάρχουσα ιδέα κάποιου έχει τεράστια αξία, εάν χρησιμοποιηθεί σωστά, και επίσης ότι η συγγραφή ενός κειμένου θα έχει θετικά όχι μόνο για εσάς, αλλά και αυτούς που θα τύχει να το διαβάσουν. Εάν το διαβάσατε μέχρι τέλους ελπίζω ότι σας αποδεικνύω τώρα μέσα από αυτό το κείμενο, ότι δεν κερδίζετε μόνο εσείς γράφοντας αυθεντικά, αλλά και ο αναγνώστης.
Του Φώτη Κοκκίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου