ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΗΣΙ

Έστω ότι ο κόσμος μας είναι υδάτινος. Τότε είμαστε νησιά μέσα σε μία απέραντη θάλασσα.

Στη θάλασσα αυτή, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, πρέπει πρώτα να εξερευνήσουμε το νησί μας, να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς και τα εφόδια που έχουμε στη διάθεση μας και να τα αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αρχικά, η διαδικασία αυτή της εσωτερικής αναζήτησης μας επιτρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε ως μονάδες πριν χτίσουμε γέφυρες για να προσεγγίσουμε τα άλλα νησιά, γιατί όταν οι καιρικές συνθήκες γίνουν αντίξοες, θα πρέπει να μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στη θάλασσα που μας φιλοξενεί, καθώς στο τέλος αυτής της αναζήτησης θα έχουμε βρει τι είναι αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε στο σύνολο συμβάλλοντας στη βελτίωσή του.

Στην απέραντη αυτή θάλασσα, όμως, υπάρχουν και άλλα νησιά, με τα οποία μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε ποικιλοτρόπως. Σε ορισμένα νησιά θα πάμε ως φιλοξενούμενοι, με μερικά θα υποχρεωθούμε να συμβιώσουμε, ενώ στη σχέση μας με άλλα θα είμαστε εμείς οι οικοδεσπότες.

Στην περίπτωση που αποφασίσουμε να επισκεφτούμε ένα νησί, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι καταλλήλως και ανοιχτοί σε  αυτά που ενδέχεται να συναντήσουμε. Μερικά νησιά θα είναι εύφορα, κατάλληλα για εξερεύνηση, χωρίς εδαφικές ανωμαλίες. Άλλα μπορεί να είναι ξερά και απότομα με πολλά βουνά και η επιβίωση σε αυτά θα είναι δύσκολη και θα απαιτεί θυσίες. Μπορεί να θελήσουμε να μείνουμε σε κάποιο νησί για πάντα και άλλο να το θεωρήσουμε μία ικανοποιητική πρόσκαιρη στάση. Από ένα άλλο μπορεί να φύγουμε τρέχοντας ανακαλύπτοντας κάτι τελείως διαφορετικό από το αναμενόμενο ή να παγιδευτούμε και να μην μπορούμε να αποδράσουμε. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι είμαστε επισκέπτες και όχι κατακτητές, ότι έχουμε το δικό μας νησί και ότι δεν έχουμε καμία απολύτως ανάγκη να δέσουμε άρρηκτα τη ζωή μας με κάποιο άλλο. Η δημιουργία γέφυρας μόνιμης και καλά κτισμένης προϋποθέτει ότι και οι δυο πλευρές έχουν αντιληφτεί ότι αποτελούν μονάδες ξεχωριστές και αυτόνομες που απλώς επιλέγουν να παραλληλίσουν τις πορείες τους.

Με τα νησιά που θα αναγκαστούμε να συμβιώσουμε, τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα. Ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της σχέσης, μπορεί να δημιουργήσει αρνητικό κλίμα. Και σε αυτές τις περιπτώσεις θα φάνει πόσο έχουμε αναπτύξει την προσαρμοστικότητά, την υπομονή και την επιμονή μας, πόσο εύκολα το βάζουμε κάτω, πόσο ικανοί είμαστε να ανακαλύπτουμε τα θετικά στοιχεία κάθε νησιού και να επωφελούμαστε από αυτά. Η συμβίωση αυτή θα αποτελέσει μία δοκιμασία από την οποία μπορεί να βγούμε είτε όλοι κερδισμένοι, είτε όλοι χαμένοι, ανάλογα με το πώς επιλέγουμε να βλέπουμε το ποτήρι: μισογεμάτο ή μισοάδειο; Το σίγουρο είναι πως όλα τα νησιά έχουν ένα τουλάχιστον θησαυρό, το θέμα είναι να τον ανακαλύψεις.

Και όσον αφορά τους επισκέπτες που θα δεχτούμε εμείς θα είναι πολλοί. Μερικοί θα εισβάλλουν χωρίς λόγο απλώς επειδή πιστεύουν πως μπορούν, ενώ άλλοι θα έρθουν μετά από πρόσκληση και θα είναι ευπρόσδεκτοι.

Όσον αφορά τους πρώτους, είναι αναπόφευκτοι. Το σημαντικό, όμως, είναι να ξέρουμε να προφυλάσσουμε το νησί μας. Όχι να χτίσουμε τείχη ψηλά και αδιαπέραστα, αλλά να μην είμαστε ευάλωτοι στον καθένα που θα αποφασίσει να κάνει επιδρομή. Αλλά ακόμα και όταν γίνει η επιδρομή, εμείς θα πρέπει να επιβιώσουμε με τα λιγότερα δυνατά τραύματα, να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε, χωρίς να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας. Πάντως, η προστασία, η φροντίδα και η επιλεκτικότητα είναι κάτι που οφείλουμε στο νησί μας, έτσι ώστε στο τέλος να μπορούμε να πούμε πως τον έλεγχο στο νησί μας τον είχαμε εμείς, ότι δεν μας ποδοπάτησε κανείς. Ίσως, όμως, οι απρόσκλητοι είναι αυτοί που μας κάνουν να εκτιμάμε αυτούς που σέβονται το χώρο του άλλου και δεν τον παραβιάζουν. Γίνεται με αυτόν τον τρόπο ένα ξεκαθάρισμα στο τι κρατάμε και τι πετάμε από το νησί.

Οι φιλοξενούμενοί μας, λοιπόν, θα είναι πολλοί. Άλλοι θα μείνουν πολύ και άλλοι λίγο. Από μερικούς θα μάθουμε πράγματα, θα πάρουμε χρήσιμες γνώσεις και θα είναι αυτοί που στο τέλος της διαμονής τους θα είμαστε καλύτεροι σε πολλά επίπεδα. Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί με τους οποίους θα περάσουμε καλά και θα διασκεδάσουμε, αυτοί που θα αποτελέσουν ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αντίστοιχα σε ορισμένες περιπτώσεις εμείς θα είμαστε αυτοί που θα δώσουμε πράγματα και αυτές οι περιπτώσεις είναι που θα μας κάνουν περήφανους που βελτιωθήκαμε, γιατί έτσι βοηθήσαμε και κάποιον άλλο να γίνει καλύτερος. Κάποιοι, όμως, μπορεί να έρθουν στη ζωή μας σε μία φάση καταιγίδας ή μετά από κάποια λεηλασία και θα είναι αυτοί που θα μας βοηθήσουν να σωθούμε. Πρέπει πάντως θα ανοίγουμε το νησί μας και σε αυτούς που ψάχνουν καταφύγιο και να τους περιθάλπουμε μέχρι να είναι ξανά έτοιμοι να ανεξαρτητοποιηθούν και να επιστρέψουν στο νησί τους. Όπως και να έχει, κάθε σχέση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με θετική διάθεση. Αν είμαστε ανοιχτοί σε προκλήσεις, θα συναντήσουμε και τα νησιά με τα οποία θα θελήσουμε να συνδεθούμε με γέφυρες.

Από τους πολλούς που θα έρθουν, λίγοι θα μείνουν για πάντα. Αυτοί θα είναι εκείνοι που όσο δύσκολο και αν είναι το κλίμα θα μείνουν και θα παλέψουν, γιατί θα είναι αποφασισμένοι, ότι βρήκαν το μέρος που τους ταιριάζει.   Μπορεί αυτοί που θα παλέψουν να μην είναι πολλοί, αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί στο τέλος να βρούμε το νησί μας μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα νησιών, νησιών με τα οποία θα θέλουμε να μείνουμε για πάντα μαζί.  

Χριστίνα Πασβάντη-Γκιόκα