Ο ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ

  Θυμάστε εκείνη την ιστορία του διάσημου βίντεο με τον αρχηγό στρατιωτικής οργάνωσης Ιωσήφ Κόνυ, που στρατολογούσε μικρά παιδιά στην Αφρική; Τότε που η κοινή γνώμη είχε ευαισθητοποιηθεί ξαφνικά για τις αθλιότητες που υφίστανται χιλιάδες παιδιά στις χώρες της Ουγκάντα, της  Σομαλίας, του Κονγκό και της Ρουάντα, χωρίς φυσικά να γνωρίζει πού στην ευχή πέφτουν αυτές στην Αφρικανική ήπειρο; Αν θυμάστε αμυδρά, φταίει το ότι πάνε περίπου οκτώ μήνες από τότε που το βίντεο «Kony 2012» έγινε ανάρπαστο με εκατομμύρια προβολές σε λίγες ώρες. Σε μία τυπική μέρα που σέρφαρα στις ιστοσελίδες του  youtube και  του facebook -εύγε!- παρατήρησα κάτι που έμελε να καταστεί παράδοξο και εξαιρετικά αποθαρρυντικό για τη γενιά μας και τις καταβολές της για δραστηριοποίηση...

  Παρακολουθώντας ως παθητικός αποδέκτης τις σελίδες news feed που ανανεώνονταν συνεχώς με το βίντεο για τον Κόνυ το οποίο προωθούταν ξανά και ξανά από συνομήλικα παιδιά, άρχισα να σκέφτομαι πως δεν είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος σε αντίθεση με όλους αυτούς τους νέους που αμέσως συνεισέφεραν στο έργο της καταδίωξης του εν λόγω εγκληματία. Τα ιδεολογικά μανιφέστα των ακτιβιστών στις σελίδες του facebook, που προέκυψαν από την βαθύτατη και διεξοδική διατριβή πάνω στο ζήτημα των παιδιών στρατιωτών που τους παρείχε  η τριαντάλεπτη ταινία , έδιναν και έπαιρναν. Ορισμένους δε, τους άγγιξε τόσο πολύ το συγκεκριμένο βίντεο που δημιούργησαν και ομάδα στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης για να προωθήσουν το μήνυμα στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης και να ευαισθητοποιήσουν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πιστεύω πως κάτι άλλαζε, πως η περίπτωση Κόνυ και το εν λόγω βίντεο θα αποτελούσαν την αφορμή για να υπάρξει μια μαζική δραστηριοποίηση με ανθρωπιστικό χαρακτήρα από τη γενιά μας, η οποία θα είχε εκμεταλλευτεί το διαδίκτυο για να ενισχυθεί. Υπεραισιόδοξα, λέω σήμερα.

   Ομολογώ πως είχα τις υποψίες μου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πιστεύω  πως η γενιά του facebook δεν έχει τις καταβολές να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες και να έχει ουσιαστικό, επαναστατικό και εφηβικά προοδευτικό αντίκτυπο στην κοινωνία όπως είχε η γενιά του ‘68 στο Παρίσι ή οι Χίπηδες στο Woodstock. Και η περίπτωση Κόνυ και το χρονικό των λίγων εκείνων ημερών, αποτέλεσαν αναντίρρητο τεκμήριο για να πειστεί πλέον κανείς οριστικά πως ο ακτιβισμός δεν συνάδει με το προφίλ –ή profile- της γενιάς μας. Συγκεκριμένα, σε κωμικά μικρό χρονικό διάστημα η ιστορία Κόνυ ξεχάστηκε, και όλοι επιστρέψαμε στην ενασχόληση με τις φωτογραφίες μας, με το αν θα βγούμε στο x ή στο y επώνυμο κέντρο διασκέδασης το Σάββατο το βράδυ, ή με το αν η τάδε εξακολουθεί να τα έχει με τον ω. Προς ενημέρωσή μας, το κίνημα Kony 2012 ,αν και έφτασε στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων σημειώνοντας από τον Μάρτιο που ανέβηκε το περίφημο βίντεο μέχρι τον Ιούνιο πάνω από 90.000.000 προβολές, δεν κατάφερε να προκαλέσει μια μαζική    ολονύχτια   καμπάνια με πανό στις 20 Απριλίου 2012, όπως ήλπιζε. Είναι λοιπόν τυχαίο το ότι αυτή η προσπάθεια που στην αρχή έμοιαζε να ξεκινά κάτι πρωτοποριακό με καταβολές να γίνει μαζική και να έχει σημαντικό αντίκτυπο, πέθανε σε διάστημα λίγων ημερών; Ο αντίλογος βεβαίως βεβαίως, πάντα ειπωμένος από τα άτομα που κατάφεραν να δουν ΑΚΟΜΑ πιο μακριά από τους πολλούς που πέσανε θύματα της προπαγάνδας, έκρινε πως επρόκειτο για μία επιδίωξη της αμερικανικής κυβέρνησης να εισβάλλει στα πολιτικά πράγματα της Αφρικανικής ηπείρου. Οφείλω να πω πάντως, πως τα παιδιά αυτά, είτε βάσισαν κάτι τέτοιο στις γνώσεις τους πάνω στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα του 21^ου αιώνα και στην ερμηνεία της ιμπεριαλιστικής στάσης των ΗΠΑ στο παρελθόν- λέτε να μας λογοκρίνει το σχολείο;-, είτε απλώς άκουσαν αυτήν την άποψη από κάπου αλλού, πήγαν τουλάχιστον τη σκέψη ένα βήμα πιο πέρα, κι αυτό είναι κάτι ευχάριστο. Η επιχειρηματολογία κατά όμως, αποδεκτή ή μη, αποτέλεσε εξαιρετική δικαιολογία για αυτούς που πιθανότατα δεν θα δραστηριοποιούνταν ούτως ή άλλως περαιτέρω μετά το τέλος του ψυχολογικού αντίκτυπου του βίντεο-πραγματικά ήταν πολύ ωραίο βίντεο-, να παρατήσουν την «προσπάθειά» τους. Και τώρα ένα fun fact που εντείνει την ειρωνεία: Ένα από τα συνθήματα που προέβαλλαν με φωτογραφίες στα προφίλ τους στο facebook, έλεγε «stop at nothing». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ποτέ δεν επετεύχθη χάρη στους δυνάμει ευεργέτες του το σχέδιο, που είχε λίγο πολύ ως εξής:

i) ευαισθητοποίηση της κοινωνίας με τη δημιουργία διαφόρων πανό,

ii) συγκέντρωση χρηματικών ποσών για να βοηθηθεί και να ενισχυθεί η προσπάθεια του οργανισμού “Invinsible Children”,

iii) γνωστοποίηση του Ιωσήφ Κόνυ και των εχθροπραξιών του,

iv) άλλες δραστηριότητες στο πλαίσιο της ενίσχυσης της εφηβικής, ανθρωπιστικής και καθόλα ευσυνείδητης προσπάθειας της γενιάς στην οποία είμαστε όλοι περήφανοι να ανήκουμε.

Και για να επιστρέψω στο εξαιρετικό παράδοξο που ανέφερα στην αρχή, η έννοια του «ακτιβισμού», χάρη στην αντίληψη της πραγματικότητας που έχουμε- το ότι περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στην πλειοψηφία μας μπροστά σε οθόνες, παρότι με ένα βιβλίο που είναι παραδοσιακά «βαρετό», δεν είναι άσχετο μ’ αυτό- επαναπροσδιορίστηκε προοδευτικά! Συγκεκριμένα, αν πάτησες like στον οργανισμό των invisible children ή αν έκανες share στο βίντεο Kony 2012, από πέρσι τον Μάρτιο μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ακτιβιστή.

 Παρεμπιπτόντως, ο Ιωσήφ Κόνυ ακόμα και σήμερα δραστηριοποιείται με την οργάνωσή του «Lord’s Resistance Army » στην Ουγκάντα, το Κονγκό, το Νότιο Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, επιστρατεύοντας εκατοντάδες μικρά παιδιά και αναγκάζοντάς τα να συμμετέχουν σε βάναυσα κακουργήματα που δεν θα θέλαμε ποτέ να φανταστούμε...

Του Κωνσταντίνου Ζβε

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ

  Θυμάσαι τότε που σε πέταξε έξω ο καθηγητής σου επειδή γελούσες; Ή τότε που έκανες κοπάνα από το  μάθημα για να αράξεις ή επειδή δεν είχες διαβάσει; Μάθε λοιπόν πως όλες αυτές τις ώρες, ήταν σαν να πετούσες στο δρόμο πέντε ευρώ!

  Σύμφωνα με πρόχειρα μαθηματικά που έκαναν πρόσφατα κάποιοι φίλοι μου-εγώ δεν το ’χω και πολύ-, κάθε διδακτική ώρα στο σχολείο μας κοστίζει +- 5 ευρώ. Και επειδή φυσικά η αίσθηση της ποσότητας των χρημάτων είναι πολύ υποκειμενική, πέντε ευρώ συνεπάγονται δέκα μπουκαλάκια νερό, τρία τόστ- και μια μπουκιά για να είμαστε πολιτικά ορθοί-, δύο πιτόγυρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Για κάθε μία ώρα του σχολικού ωραρίου όλα αυτά.

  Φυσικά αυτή η επισήμανση που μάλλον δεν λαμβάνουμε υπόψη μας, δεν σκοπεύω να αποτελέσει σοφιστεία για να διεκδικεί κανείς την παραμονή του στην τάξη αφότου ο καθηγητής τον έχει παραπέμψει εκτός της αιθούσης, αλλά ένα στοιχείο που θα έπρεπε να έχουμε όλοι στο μυαλό μας κατά τη διάρκεια των διδακτικών ωρών, ακόμα και του διαλείμματος θα πει ένα geek σαν και μένα. Ίσως αυτό να μας βοηθήσει να βρούμε το κίνητρο ώστε να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τις δυνατότητες που παρέχονται απλόχερα σε ένα από τα καλύτερα σχολεία στην Ελλάδα. Και αυτό δεν το λέω για να μας τυπώνει η διεύθυνση τα αντίτυπα. Οκ, ίσως να το λέω και λίγο για αυτό, αλλά είμαστε όλοι άνευ πλάκας εξαιρετικά τυχεροί που πάμε σ’ αυτό το σχολείο. Βεβαίως, η στείρα καθημερινότητα και ο καταιγιστικός της ρυθμός που ίσως να αποδίδει μια ματαιότητα σε όλα, καθιστά απαραίτητη «ρουτίνα» την παρουσία μας εδώ, και γι αυτό ευθυνόμαστε μόνο εν μέρει. Τέλος πάντων, πίσω στον κανόνα των πέντε ευρώ, αφού η αίσθηση του ποσού των χρημάτων είναι πολύ υποκειμενική, όπως και όλα άλλωστε, χρειάζεται ο καθένας να κάνει τις δικές του συγκρίσεις και να διαπιστώσει, όσο αμελητέο κι αν θεωρεί το ποσό που ουσιαστικά δίνουν καθημερινά οι γονείς και κηδεμόνες σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για την οικονομία της χώρας , ότι από φιλότιμο και μόνο προς αυτούς οφείλουμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό στα μαθήματα και κάθε ώρα που παρευρισκόμαστε εδώ.

Δεν γίνεται όμως να είμαστε τόσο ουδέτεροι απέναντι στην ανευθυνότητα που ενδεχομένως εκφράζεται μέσα από την απαξίωση των χρημάτων και της «κακής» αίσθησης των χρηματικών ποσών. Κάτι που αποδεικνύει το πόσο τερατωδώς έχουμε αποκτήσει ανοσία στα πάθη του συνανθρώπου στην πλειοψηφία μας και πόσο έντονη είναι η αδιαφορία και η απάθεια σε συγκυρίες δύσκολες που το κοινωνικό κράτος καταρρέει, είναι το γεγονός ότι βλέπω περπατώντας στην πόλη μας πολύ συχνά ανθρώπους που θα μπορούσαν να επιβιώσουν για μια μέρα με το ποσό που δίνει ο καθένας μας για μια διδακτική ώρα που μπορεί να έχουμε study. Φυσικά, το study θα εξακολουθεί να μας χαροποιεί όλους ιδιαίτερα, και η καλλιέργεια, ύπουλη έμμεση και παθητική της ανοχής των κοινωνικών ανισοτήτων και της αδικίας θα είναι υπαρκτή ανάμεσα στους εν δυνάμει πολίτες του μέλλοντος, τους νέους. Η βιολογική φύση των τελευταίων τους κατατάσσει πιο αλτρουιστές, πιο ρομαντικούς και πιο κοινωνικά ευαίσθητους από τους «συμβιβασμένους» μεγάλους. Ποιος αξιώνει λοιπόν στο μέλλον η ανθρωπότητα να αφορίσει τον υπερκαταναλωτικό της πολιτισμό που την οδήγησε με τις αρχές του σε ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι αυτοκαταστροφής, όταν οι ίδιοι οι νέοι με την απάθειά τους βαδίζουν στον ίδιο δρόμο του εγωισμού, της θεοποίησης των υλικών αγαθών και της απαξίωσης της «ακριβής» εκπαίδευσης;

 Στο δια ταύτα, όποτε μπαίνεις στην τάξη να σκέφτεσαι πως έδωσες πέντε ευρώ. Πιθανότατα από τα καλύτερα πέντε ευρώ που έδωσες ποτέ. Το αν θα είναι μια καλή επένδυση είναι πολύ περισσότερο στο χέρι σου απ’ όσο νομίζεις. Εξάλλου, τα τόστ ή τα πιτόγυρα αφότου τα φάει κανείς, θα περάσουν από ορισμένες χημικές διαδικασίες εντός του οργανισμού του, και θα τα αποβάλλει. Αυτά που θα πάρει όμως μέσα στην τάξη μπορούν να μείνουν και να τον προσδιορίσουν σαν πολίτη και σαν οντότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό, για όλη του τη ζωή.

Του Κωνσταντίνου Ζβε

ΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΡΕ;

Η εφημερίδα αυτή δεν είναι μια επί χρήμασι εκδιδόμενη εφημερίδα και ούτε έχει συγκεκριμένο πρόσημο και απόχρωση. Σε αυτήν μπορεί να γράψει καθένας κατόπιν συνεννόησης με τους συντάκτες και ελπίζουμε να σας εμπνεύσει να γράψετε άρθρα και απόψεις που δεν θα διορθωθούν με το μαστίγιο από τους αγαπημένους μας φιλολόγους και ούτε θα καλουπωθούν σε στερεότυπα και τετριμμένα «πρέπει».

Αν λοιπόν θέλεις να πεις κάτι σ’ αυτό το σχολείο, να βγάλεις το ψώνιο σου όπως εμείς και να εκφραστείς ελεύθερα, άνευ λογοκρισίας και συγκεκριμένης, περιορισμένης θεματολογίας, είσαι σίγουρα ευπρόσδεκτος να γράψεις στο «κοράκι». Οι οραματιστές του κόρακος ευελπιστούν να καθιερωθεί ως ένα forum ωραίων ιδεών και απόψεων. Ευχαριστούμε που μας επιλέξατε και να’ σαστε καλά!

Εκ των συντακτών.

 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

Το σχολείο στην Ελλάδα αποτελεί σύμβολο επιμόρφωσης και σωστής διαπαιδαγώγησης. Ειδικά η εξαετής φοίτηση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον προς ενδελεχή εξέταση και εξονυχιστική μελέτη.
Οι χρονιές του γυμνάσιου και του λυκείου καλλιεργούν τους μαθητές επιμορφώνοντας και προετοιμάζοντας τους για τη μετέπειτα συμβολή τους σε κοινωνικό επίπεδο. Βλέπετε η εκπαίδευση στην Ελλάδα δε θυμίζει σε τίποτα τα αχρεία εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών που ασκούν πλύση εγκεφάλου σε παιδιά ηλικίας 15 ετών, αναγκάζοντάς τα να επιλέξουν το αντικείμενο της μελλοντικής τους εργασίας σε αυτό το ανώριμο στάδιο της ζωής τους.

   

Έτσι τα παιδιά αναλώνονται μόνο στα μαθήματα των παντελώς άχρηστων, ανιαρών και στενόμυαλων κατευθύνσεων, μη δίνοντας καμία σημασιολογική αξία στη ποικιλία της τυπικής γνώσης που ύπουλα και εμφωλευμένα το σχολείο προσφέρει. Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν τίθεται ζήτημα επαγγελματικής επιλογής πριν το τερματισμό της μαθητικής πορείας του παιδιού. Εδώ απαγορεύεται δια ροπάλου η είσοδος των μαθητών στις πανεπιστημιακές σχολές εάν πρωτίστως δεν πιστοποιηθεί πως η επιλογή επαγγέλματος δεν επετεύχθητε ουσιωδώς μέσα από την υποστηρικτική βοήθεια των σχολών επαγγελματικού προσανατολισμού. Κάτι που δυστυχώς εκλείπει από τις χώρες του εξωτερικού. Εκεί οι συνθήκες εκτροχιάζονται καθημερινά αφού οι νεαροί μαθητές διδάσκονται τεχνάσματα εισόδου στο πανεπιστήμιο παραμερίζοντας προσωπική καλλιέργεια και σφαιρική μόρφωση. Μα γιατί δε παίρνουν παράδειγμα από τη χώρα μας στην όποια τα δυο τελευταία χρόνια του σχολείου δεν αποτελούν προπαρασκευαστικά έτη για την ένταξη των παιδιών στο πανεπιστήμιο; Εδώ το υπουργείο, με τις δημιουργικές τεχνικές του, δίνει καθημερινά την ευκαιρία στους μικρούς πολίτες να γνωρίσουν την ομορφιά του εκάστοτε μαθήματος, σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου το ενδιαφέρον των μαθητών συνθλίβεται όταν οι ίδιοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με μια καταστροφική συλλογή ξερών ασκήσεων.

Ενίοτε θα δείχνουμε το
σχολείο για να παίρνουμε τη
χρηματοδότηση..

 Ευτυχώς το κράτος μας ενδιαφέρεται για τα μελλοντικά μέλη της κοινότητος κι έτσι προσπαθεί να διαπαιδαγωγεί ατομικά του μαθητές χωρίς να εξισώνει τις ανάγκες του ενός με τους υπολοίπους. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει βεβαία με τα δύσμοιρα παιδιά άλλων χωρών, των οποίων τα όνειρα βεβηλώνονται πέφτοντας θύματα μαζικοποίησης εξευτελιστικών διαγωνισμάτων που προάγουν την άγονη αποστήθιση και όχι την εποικοδομητική αξιολόγηση των μαθητών. Βέβαια στη χώρα μας πρέπει να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που μερίμνησαν για την εξασφάλιση της ομαλής διδακτικής διαδικασίας περιορίζοντας τον αριθμό των παιδιών σε 8 διψασμένους για γνώση μαθητές ανά τμήμα έναντι 25 αποχαυνωμένων τομαριών όπως παρατηρείται σε άλλες χώρες. Έτσι τα ελληνόπουλα λαμβάνουν άψογη μεταχείριση από τους παιδαγωγούς τους οι οποίοι έχοντας να διαχειριστούν λίγα άτομα, επιτυγχάνουν την μύηση των μαθητών στο ανθισμένο μονοπάτι της γνώσης μετατρέποντας την εκμάθηση σε παιχνίδι και αφήνοντας τους μαθητές με μηδαμινή εργασία για το σπίτι. Καθήκον τους πλέον είναι μονάχα η διασκέδαση και η ξεκούραση ώστε ορεξάτοι να προσεγγίσουν οι ίδιοι το σχολικό εξάωρο. Πως θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τους έλληνες επαγγελματίες παιδαγωγούς, με τους ατάλαντους πτυχιούχους ατασθαλίας του εξωτερικού; Στη χώρα μας η διδασκαλία θεωρείται λειτούργημα και αξιολογείται στον κάθε ανερχόμενο καθηγητή. Ουδεμία ομοιότης με τους καθηγητές άλλων χωρών των οποίων η ανικανότητα δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι δε διδαχτήκαν τη διδακτική ικανότητα, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως δεν έχουν τη δυνατότητα να επιμορφώσουν , παρά μόνο να μεταλαμπαδεύσουν την ημιμάθεια στα ακαλλιέργητα μυαλά των μαθητών αφού τους περιορίζει μια εξωφρενική ύλη που καταδικάζει τους ίδιους και τα παιδιά να χορεύουν στο τεντωμένο σχοινί των τυποποιημένων και στερεοτυπικών γνώσεων. Φυσικά εδώ στην Ελλάδα το φροντιστήριο θεωρείται στυλοβάτης του μαθητή και προορίζεται αποκλειστικά και μόνο για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες τις ώρες της διδακτικής διαδικασίας και δεν αποτελεί αντικαταστάτη του σχολείου. Εύλογα γεννιέται η απορία στον καθένα σας «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στο εξωτερικό και όχι εδώ;». Η απάντηση βέβαια δεν αφορά μόνο το άπληστο συμφέρον ορισμένων εκμεταλλευτών της πανεπιστημιακής κρίσης που μέσω των πανελληνίων εξετάσεων τρέφουν τις οικογένειες τους υποσιτίζοντας παράλληλα τις νοητικές δυνατότητες των νέων. Το φαινόμενο έγκειται κυρίως στην αυξανόμενη παραγωγή της ανθρώπινης ανοησίας που χαρακτηρίζει κάθε μαθητή ο οποίος υποστηρίζει ακατάπαυστα και άβουλα τέτοιου είδους κακουργήματα κατά της λογικής σκέψης.

Ευτυχώς στη χώρα μας πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει η επιμόρφωση κάθε νέου δημιουργώντας κοινωνικά ενεργούς πολίτες και όχι ζωντανούς νεκρούς από την εξάντληση και την αβελτερία "φοιτητές".
Και μετά ξυπνήσαμε…

Το παιδί κατά την είσοδο και την έξοδο από τη σχολική του σταδιοδρομία, πρέπει να πορεύεται με άξονα την προσκόμιση γενικών γνώσεων που θα αμβλύνουν τη σφαιρική του αντίληψη αλλά θα οξύνουν την κριτική του σκέψη. Είναι χρέος του. Το οφείλει πρώτα στον εαυτό του και μετέπειτα στην κοινωνία. Βέβαια πλέον φανταζόμαστε την κοινωνία, την πολιτεία, ως ένα μέρος που δικαιώματα έχουν μόνο οι πολιτικοί, ενώ οι ‘’απλοί’’ πολίτες καμιά δικαιοδοσία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το σχολικό περιβάλλον προάγει την απομόνωση και όχι την ομαδοποίηση. Έτσι ο νέος, μη έχοντας μάθει πώς να λαμβάνει μέρος στα κοινά και γενικότερα πώς να αποτελεί ενεργό μέλος της κοινωνίας, αλλοτριώνει τον ρόλο του ως πολίτη, δημιουργώντας ένα νέο είδος ανθρώπου. Τον απαθή αποδέκτη. Απαθής γιατί βασιζόμενος μόνο στην ελλιπή σχολική εκπαίδευση δεν γνωρίζει τα δικαιώματα του και κατά συνέπεια δε ξέρει με ποιον τρόπο να τα υπερασπιστεί όταν αυτά καταπατιούνται. Αποδέκτης γιατί σε αντίθεση με τον ιδανικό πολίτη δεν έχει κριτική σκέψη αλλά σκέψη κριτικής. Οι αρμοδιότητες του περιορίζονται στο να καταπίνει πληροφορίες, ασκώντας κριτική χωρίς να δρα και να αντιδρά.



Το σχολείο μας θεωρούμε πως αποτελεί
εξαίρεση στον κανόνα. Πολλοί μαθητές του
όμως δεν φαίνεται να το αξιοποιούν σε
ικανοποιητικό βαθμό..

 Αυτό το είδος ανθρώπου αποτελεί προφανώς μάστιγα για την ομαλή λειτουργιά της κοινωνίας αφού δεν αποτελεί μέρος της. Πολλές φορές χρησιμοποιεί ως δικαιολογία το γεγονός ότι σ ένα κόσμο αποκρουστικών μεγαθηρίων της οικονομίας και της πολιτικής, η μικροσκοπική ύπαρξη του δε θ’ ακουστεί όσο καθαρή φωνή κι αν έχει. Επόμενο βήμα η επανάπαυση. Η χαλάρωση σε μια κατάσταση ήρεμης μιζέριας που δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον απαθή αποδέκτη, ότι ο ίδιος απέχει από κάθε τι αχρείο, τιποτένιο και πονηρό, βυθίζοντας έτσι όλο και περισσότερο τον εαυτό του στο βούρκο της ευθύνης.

Ο ιδανικός πολίτης ευτυχώς δεν έχει εξαφανιστεί. Είναι βέβαια δύσκολο να τον βρούμε αφού κρύβεται πίσω από την άγνοια του απαθή αποδέκτη. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του συντάγματος της Ελλάδος, το πολίτευμα που χαρακτηρίζει τη χώρα μας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και η πολιτική ισχύς βρίσκεται στο πρόσωπο καθενός πολίτη. Βέβαια η δύναμη του λαού αναιρείται και του αφαιρείται όσο δε κατέχει την επίγνωση της. Έτσι ο γνωστός μας πλέον αποδέκτης θα συνεχίσει να είναι απαθής, όσο το πλαίσιο του ενδιαφέροντος τους αγγίζει μονάχα ότι αφορά τα κοινωνικοπολιτικά σκάνδαλα και τα κουτσομπολιά, ισοπεδώνοντας έτσι το γνωστικό του περιεχόμενο.

Του Αλέξανδρου Γκορόπουλου

«ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;»

  H φετινή διαδικασία ανάδειξης του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου είχε τα ευτράπελά της, που ενδεχομένως να αντικατοπτρίζουν σε έναν βαθμό τον αναβρασμό και τη σύγχυση που επικρατεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Δύο κυρίως στοιχεία καθόρισαν και  προσδιόρισαν τη φετινή εκλογική διαδικασία και την εφαρμογή της: το χάος που επικρατούσε κατά τη διάρκεια των προεκλογικών δηλώσεων και της παρουσίασης των υποψηφίων, και η καθυστέρηση κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων στο εσωτερικό του σώματος για την ψήφιση των θεσμικών ρόλων των μελών.

  Μόλις μια βδομάδα χρειάστηκε για να κατασταλάξει το εκλεγμένο σώμα αντιπροσώπων του σχολείου μας σε πρόεδρο, αντιπρόεδρο, γραμματέα και ταμία, σε μια διαδικασία η οποία κατά τον κύριο Αρβανίτη έμοιαζε με αυτή της ανάδειξης του Πάπα!- ε, απ’ τα καλά του- Ενδεχομένως να θύμιζε και το πολιτικό «θρίλερ» που παρακολουθήσαμε όλοι  πέρσι κατά τη διάρκεια των μακρών διαβουλεύσεων της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας σχετικά με το ποιος θα αναλάμβανε τα ηνία της προσωρινής συγκυβέρνησης, για να τεθεί επικεφαλής τελικά ο κύριος Λουκάς Παπαδήμος. Και επειδή γενικότερα οι αποφάσεις σ’ αυτήν τη χώρα φαίνεται να λαμβάνονται εξαιρετικά αργά, ίσως κάτι τέτοιο να αποτελέσει έρεισμα για να προβληματιστεί κανείς σχετικά με το βαθμό στον οποίο είναι καλλιεργημένη η ικανότητα των Ελλήνων και συνάμα- όπως αποδεικνύεται κι από τα τελευταία συμβάντα- της νεολαίας για συνεργασία. Με αυτό το δεδομένο φυσικά, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κάποιο ψώνιο σαν τον συντάκτη αυτού του άρθρου την ιδιαίτερα ενοχλητική σύνδεση ανάμεσα στα δρώμενα και τα συμβαίνοντα του σχολείου και της «έξω» κοινωνίας, αυτής που προεκτείνεται πέρα από το campus σε άπταιστα ελληνικά.
Υπό το πρίσμα αυτό της σύνδεσης με τον έξω κόσμο, δεν μπορούσα όπως και πολλοί άλλοι να μην προβληματιστώ και να ενοχληθώ ιδιαίτερα με τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των αντιπροσώπων την υπέροχη εκείνη Δευτέρα.

 Όποιος βρισκόταν στο «Παπάς» εκείνη την ώρα, γνωρίζει πολύ καλά πως μία συγκεκριμένη ομάδα συμμαθητών μας φώναζε, ενοχλούσε και εμπόδιζε με κάθε τρόπο, δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάποια ανώτερη εξουσία για να της επιβληθεί, τη σοβαρή και δημοκρατική κατά τα άλλα- βαριά λέξη για να χρησιμοποιεί κανείς σήμερα η δημοκρατία-  εκλογική διαδικασία, κάνοντας χαβαλέ. «Και ποιος δεν θέλει να κάνει λίγο χαβαλέ σήμερα εφόσον του επιτρέπεται υπό το βάρος της καταπίεσης και του σχολικού φόρτου; Αλλοίμονο αν δεν ξεφύγουμε και λίγο τώρα που λείπουν οι καθηγητές και δεν θα μας τιμωρήσει κανείς. Εξάλλου, δεν είναι δα και τίποτα σοβαρό το δεκαπενταμελές.» χμμμ.. Θα μου επιτρέψετε και πάλι να αναγάγω αυτή τη νοοτροπία και αντίληψη στην κοινωνία του έξω κόσμου. Άλλωστε, όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο «Παπάς»  θα είναι επίσημοι πολίτες με αναγνωρισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και μπλα μπλα μπλα, σε ένα με τρία χρόνια - τρομακτικό ε; Σχεδόν πιο τρομακτικό από το πόσο κακογραμμένο είναι αυτό το άρθρο -. Γιατί όχι λοιπόν;
 
Πριν περάσω όμως στη σύνδεση με την πραγματική, μη σχολική κοινωνία, θα προσπαθήσω να αξιολογήσω τι συνέβη. Μία ομάδα μαθητών, επομένως, έκρινε πως δεν πειράζει να κάνει χαβαλέ εις βάρος της διαδικασίας εκείνη την ώρα. Και φυσικά -και το λέω αυτό δίχως τη σνομπ ειρωνεία που διέπει συνήθως τον λόγο μου- τα παιδιά αυτά δεν μπορεί να είναι «λεπρά». Δεν είναι κάτι άλλο από όλους εμάς. Είμαι μάλιστα σίγουρος πως κάποιοι απ’ αυτούς θα ‘ναι ιδιαίτερα έξυπνοι, θα έχουν τις δικές τους απόψεις και θα είναι ενδεχομένως ωραίοι τύποι για να κάνει κανείς παρέα. Το επιχείρημα ότι είναι «κάποιοι άλλοι», «κάποια ζώα» δεν με πείθει. Πολύ φοβούμαι μάλιστα, πως η τρομακτική διάσταση του περιστατικού έγκειται ακριβώς στη «δική μας» αντίδραση, αντιμετώπιση και στάση. Αλλά ας μην πάμε ακόμα εκεί. Αν θέλετε λοιπόν να μιλήσουμε για «εμάς» και για  «αυτούς», για τους «μεν» και για τους «δε», για εσένα και για εκείνους βρε παιδί μου (!), «αυτοί» δεν βρήκαν τη διαδικασία αρκετά σημαντική ώστε να δαμάσουν την ανάγκη τους για χαβαλέ, σαματά και τραμπουκισμούς του στυλ: «ας πετάξω λίγο νερό, ας σκορπίσω λίγα χαρτάκια, ας κλοτσήσω τις καρέκλες , ας φωνάξω κι ας μην αφήσω τον x y ω υποψήφιο να μιλήσει». Δεν είναι όμως σημαντικό σ’ αυτή τη φάση να κρίνουμε αυτά τα παιδιά για τη συμπεριφορά τους. Ιδιαίτερα υπό το βάρος της συνείδησης μας για τη δική μας αντίδραση στη μορφή βίας που κατάφεραν να μας επιβάλλουν, δεν πρέπει να ασχοληθούμε με «εκείνους», αλλά με «εμάς».

Τι κάναμε λοιπόν όλοι εμείς; Εμείς οι συνειδητοποιημένοι μαθητές που κατακραυγάζουμε τέτοιες συμπεριφορές και λοιποί «διανοούμενοι» που έχουμε τα μούτρα να γράφουμε και άρθρα με άποψη; Μήπως δεν αφήσαμε, με εξαίρεση λίγους γενναίους συμμαθητές μας, να χαρακτηρίσουν «εκείνοι» με τη συμπεριφορά τους την όλη διαδικασία και το σχολείο μας συνολικά; Και για να γυρίσω στην ενοχλητική σύνδεση με την πραγματική κοινωνία «των μεγάλων», αν αυτά τα παιδιά δεν κατάφεραν να καταστήσουν υποβαθμισμένο και μάλλον αμελητέο τον ρόλο και τη σημασία του θεσμού της δημοκρατικής ανάδειξης του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου, το ίδιο δεν παρατηρεί κανείς και στην κοινωνία μας αλλάζοντας κάποιες λέξεις στην πρόταση; Το ευχάριστο φυσικά είναι ότι η κοινωνία η ίδια, και άρα η σχολική κοινότητα ως μικρογραφία της, αλλάζει. Αυτό αποδεικνύεται από τον ίσως υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων να συμμετάσχουν, ενδεχομένως για να επαναπροσδιορίσουν την αξία του, στο δεκαπενταμελές με κάποιο αξίωμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που καθυστέρησαν τόσο να αναδείξουν πρόεδρο κλπ. Μπορεί να καταλάβαμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας και τον κόσμο γενικότερα, την χιλιοειπωμένη «κρίση αξιών και θεσμών», που έχει καταντήσει κλισέ. Όμως η αλλαγή αυτή συντελείται με αργούς ρυθμούς, ίσως πολύ αργούς για να προλάβουν τις εξελίξεις. Αναρωτιέμαι αν αυτό σχετίζεται με την αξία της μαζικής δραστηριοποίησης και αντίληψης της πλειονότητας. Με την αξία του τι πιστεύουμε και τι κάνουμε «εμείς».

  Και εμείς, οι περισσότεροι, οι συνειδητοποιημένοι και οι «καλύτεροι», σταθήκαμε αδρανείς. Ίσως να τους βρίσαμε λίγο μέσα μας ή στον διπλανό μας και να βαρεθήκαμε μετά. Ποιος να ασχολείται τώρα και ποιος να μπει στη διαδικασία να τους επιβληθεί. Σίγουρα κάποιοι ενισχύσαμε μάλιστα το έργο τους. Δεδομένου ότι οι πλειονότητες τελικά έχουν τη δύναμη να αλλάζουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και να την προσδιορίζουν– παρόλο που σ’ αυτήν τη χώρα δίκιο ενίοτε φαίνεται να έχει αυτός που φωνάζει δυνατότερα-, αν κάποιος δυσαρεστήθηκε από το χάος που επικρατούσε, να ξέρει πως φταίει ο ίδιος.  Πως φταίμε «εμείς». Μπράβο στους λίγους που  κινητοποιήθηκαν και ελπίζω να τους προσέξαμε, αλλά για την αποτυχία τους φταίμε εμείς οι πολλοί, που ενώ αντιλαμβανόμαστε την αξία, ακόμα και συμβολική, αυτών των θεσμών, μείναμε άπραγοι. Κατά τον Μάνο Χατζιδάκι, όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας, σχολικής και μη σχολικής, δείχνει να μοιάζει απελπιστικά.

Του Κωνσταντίνου Ζβε