Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ

  Θυμάσαι τότε που σε πέταξε έξω ο καθηγητής σου επειδή γελούσες; Ή τότε που έκανες κοπάνα από το  μάθημα για να αράξεις ή επειδή δεν είχες διαβάσει; Μάθε λοιπόν πως όλες αυτές τις ώρες, ήταν σαν να πετούσες στο δρόμο πέντε ευρώ!

  Σύμφωνα με πρόχειρα μαθηματικά που έκαναν πρόσφατα κάποιοι φίλοι μου-εγώ δεν το ’χω και πολύ-, κάθε διδακτική ώρα στο σχολείο μας κοστίζει +- 5 ευρώ. Και επειδή φυσικά η αίσθηση της ποσότητας των χρημάτων είναι πολύ υποκειμενική, πέντε ευρώ συνεπάγονται δέκα μπουκαλάκια νερό, τρία τόστ- και μια μπουκιά για να είμαστε πολιτικά ορθοί-, δύο πιτόγυρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Για κάθε μία ώρα του σχολικού ωραρίου όλα αυτά.

  Φυσικά αυτή η επισήμανση που μάλλον δεν λαμβάνουμε υπόψη μας, δεν σκοπεύω να αποτελέσει σοφιστεία για να διεκδικεί κανείς την παραμονή του στην τάξη αφότου ο καθηγητής τον έχει παραπέμψει εκτός της αιθούσης, αλλά ένα στοιχείο που θα έπρεπε να έχουμε όλοι στο μυαλό μας κατά τη διάρκεια των διδακτικών ωρών, ακόμα και του διαλείμματος θα πει ένα geek σαν και μένα. Ίσως αυτό να μας βοηθήσει να βρούμε το κίνητρο ώστε να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τις δυνατότητες που παρέχονται απλόχερα σε ένα από τα καλύτερα σχολεία στην Ελλάδα. Και αυτό δεν το λέω για να μας τυπώνει η διεύθυνση τα αντίτυπα. Οκ, ίσως να το λέω και λίγο για αυτό, αλλά είμαστε όλοι άνευ πλάκας εξαιρετικά τυχεροί που πάμε σ’ αυτό το σχολείο. Βεβαίως, η στείρα καθημερινότητα και ο καταιγιστικός της ρυθμός που ίσως να αποδίδει μια ματαιότητα σε όλα, καθιστά απαραίτητη «ρουτίνα» την παρουσία μας εδώ, και γι αυτό ευθυνόμαστε μόνο εν μέρει. Τέλος πάντων, πίσω στον κανόνα των πέντε ευρώ, αφού η αίσθηση του ποσού των χρημάτων είναι πολύ υποκειμενική, όπως και όλα άλλωστε, χρειάζεται ο καθένας να κάνει τις δικές του συγκρίσεις και να διαπιστώσει, όσο αμελητέο κι αν θεωρεί το ποσό που ουσιαστικά δίνουν καθημερινά οι γονείς και κηδεμόνες σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για την οικονομία της χώρας , ότι από φιλότιμο και μόνο προς αυτούς οφείλουμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό στα μαθήματα και κάθε ώρα που παρευρισκόμαστε εδώ.

Δεν γίνεται όμως να είμαστε τόσο ουδέτεροι απέναντι στην ανευθυνότητα που ενδεχομένως εκφράζεται μέσα από την απαξίωση των χρημάτων και της «κακής» αίσθησης των χρηματικών ποσών. Κάτι που αποδεικνύει το πόσο τερατωδώς έχουμε αποκτήσει ανοσία στα πάθη του συνανθρώπου στην πλειοψηφία μας και πόσο έντονη είναι η αδιαφορία και η απάθεια σε συγκυρίες δύσκολες που το κοινωνικό κράτος καταρρέει, είναι το γεγονός ότι βλέπω περπατώντας στην πόλη μας πολύ συχνά ανθρώπους που θα μπορούσαν να επιβιώσουν για μια μέρα με το ποσό που δίνει ο καθένας μας για μια διδακτική ώρα που μπορεί να έχουμε study. Φυσικά, το study θα εξακολουθεί να μας χαροποιεί όλους ιδιαίτερα, και η καλλιέργεια, ύπουλη έμμεση και παθητική της ανοχής των κοινωνικών ανισοτήτων και της αδικίας θα είναι υπαρκτή ανάμεσα στους εν δυνάμει πολίτες του μέλλοντος, τους νέους. Η βιολογική φύση των τελευταίων τους κατατάσσει πιο αλτρουιστές, πιο ρομαντικούς και πιο κοινωνικά ευαίσθητους από τους «συμβιβασμένους» μεγάλους. Ποιος αξιώνει λοιπόν στο μέλλον η ανθρωπότητα να αφορίσει τον υπερκαταναλωτικό της πολιτισμό που την οδήγησε με τις αρχές του σε ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι αυτοκαταστροφής, όταν οι ίδιοι οι νέοι με την απάθειά τους βαδίζουν στον ίδιο δρόμο του εγωισμού, της θεοποίησης των υλικών αγαθών και της απαξίωσης της «ακριβής» εκπαίδευσης;

 Στο δια ταύτα, όποτε μπαίνεις στην τάξη να σκέφτεσαι πως έδωσες πέντε ευρώ. Πιθανότατα από τα καλύτερα πέντε ευρώ που έδωσες ποτέ. Το αν θα είναι μια καλή επένδυση είναι πολύ περισσότερο στο χέρι σου απ’ όσο νομίζεις. Εξάλλου, τα τόστ ή τα πιτόγυρα αφότου τα φάει κανείς, θα περάσουν από ορισμένες χημικές διαδικασίες εντός του οργανισμού του, και θα τα αποβάλλει. Αυτά που θα πάρει όμως μέσα στην τάξη μπορούν να μείνουν και να τον προσδιορίσουν σαν πολίτη και σαν οντότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό, για όλη του τη ζωή.

Του Κωνσταντίνου Ζβε