ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

Το σχολείο στην Ελλάδα αποτελεί σύμβολο επιμόρφωσης και σωστής διαπαιδαγώγησης. Ειδικά η εξαετής φοίτηση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον προς ενδελεχή εξέταση και εξονυχιστική μελέτη.
Οι χρονιές του γυμνάσιου και του λυκείου καλλιεργούν τους μαθητές επιμορφώνοντας και προετοιμάζοντας τους για τη μετέπειτα συμβολή τους σε κοινωνικό επίπεδο. Βλέπετε η εκπαίδευση στην Ελλάδα δε θυμίζει σε τίποτα τα αχρεία εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών που ασκούν πλύση εγκεφάλου σε παιδιά ηλικίας 15 ετών, αναγκάζοντάς τα να επιλέξουν το αντικείμενο της μελλοντικής τους εργασίας σε αυτό το ανώριμο στάδιο της ζωής τους.

   

Έτσι τα παιδιά αναλώνονται μόνο στα μαθήματα των παντελώς άχρηστων, ανιαρών και στενόμυαλων κατευθύνσεων, μη δίνοντας καμία σημασιολογική αξία στη ποικιλία της τυπικής γνώσης που ύπουλα και εμφωλευμένα το σχολείο προσφέρει. Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν τίθεται ζήτημα επαγγελματικής επιλογής πριν το τερματισμό της μαθητικής πορείας του παιδιού. Εδώ απαγορεύεται δια ροπάλου η είσοδος των μαθητών στις πανεπιστημιακές σχολές εάν πρωτίστως δεν πιστοποιηθεί πως η επιλογή επαγγέλματος δεν επετεύχθητε ουσιωδώς μέσα από την υποστηρικτική βοήθεια των σχολών επαγγελματικού προσανατολισμού. Κάτι που δυστυχώς εκλείπει από τις χώρες του εξωτερικού. Εκεί οι συνθήκες εκτροχιάζονται καθημερινά αφού οι νεαροί μαθητές διδάσκονται τεχνάσματα εισόδου στο πανεπιστήμιο παραμερίζοντας προσωπική καλλιέργεια και σφαιρική μόρφωση. Μα γιατί δε παίρνουν παράδειγμα από τη χώρα μας στην όποια τα δυο τελευταία χρόνια του σχολείου δεν αποτελούν προπαρασκευαστικά έτη για την ένταξη των παιδιών στο πανεπιστήμιο; Εδώ το υπουργείο, με τις δημιουργικές τεχνικές του, δίνει καθημερινά την ευκαιρία στους μικρούς πολίτες να γνωρίσουν την ομορφιά του εκάστοτε μαθήματος, σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου το ενδιαφέρον των μαθητών συνθλίβεται όταν οι ίδιοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με μια καταστροφική συλλογή ξερών ασκήσεων.

Ενίοτε θα δείχνουμε το
σχολείο για να παίρνουμε τη
χρηματοδότηση..

 Ευτυχώς το κράτος μας ενδιαφέρεται για τα μελλοντικά μέλη της κοινότητος κι έτσι προσπαθεί να διαπαιδαγωγεί ατομικά του μαθητές χωρίς να εξισώνει τις ανάγκες του ενός με τους υπολοίπους. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει βεβαία με τα δύσμοιρα παιδιά άλλων χωρών, των οποίων τα όνειρα βεβηλώνονται πέφτοντας θύματα μαζικοποίησης εξευτελιστικών διαγωνισμάτων που προάγουν την άγονη αποστήθιση και όχι την εποικοδομητική αξιολόγηση των μαθητών. Βέβαια στη χώρα μας πρέπει να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που μερίμνησαν για την εξασφάλιση της ομαλής διδακτικής διαδικασίας περιορίζοντας τον αριθμό των παιδιών σε 8 διψασμένους για γνώση μαθητές ανά τμήμα έναντι 25 αποχαυνωμένων τομαριών όπως παρατηρείται σε άλλες χώρες. Έτσι τα ελληνόπουλα λαμβάνουν άψογη μεταχείριση από τους παιδαγωγούς τους οι οποίοι έχοντας να διαχειριστούν λίγα άτομα, επιτυγχάνουν την μύηση των μαθητών στο ανθισμένο μονοπάτι της γνώσης μετατρέποντας την εκμάθηση σε παιχνίδι και αφήνοντας τους μαθητές με μηδαμινή εργασία για το σπίτι. Καθήκον τους πλέον είναι μονάχα η διασκέδαση και η ξεκούραση ώστε ορεξάτοι να προσεγγίσουν οι ίδιοι το σχολικό εξάωρο. Πως θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τους έλληνες επαγγελματίες παιδαγωγούς, με τους ατάλαντους πτυχιούχους ατασθαλίας του εξωτερικού; Στη χώρα μας η διδασκαλία θεωρείται λειτούργημα και αξιολογείται στον κάθε ανερχόμενο καθηγητή. Ουδεμία ομοιότης με τους καθηγητές άλλων χωρών των οποίων η ανικανότητα δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι δε διδαχτήκαν τη διδακτική ικανότητα, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως δεν έχουν τη δυνατότητα να επιμορφώσουν , παρά μόνο να μεταλαμπαδεύσουν την ημιμάθεια στα ακαλλιέργητα μυαλά των μαθητών αφού τους περιορίζει μια εξωφρενική ύλη που καταδικάζει τους ίδιους και τα παιδιά να χορεύουν στο τεντωμένο σχοινί των τυποποιημένων και στερεοτυπικών γνώσεων. Φυσικά εδώ στην Ελλάδα το φροντιστήριο θεωρείται στυλοβάτης του μαθητή και προορίζεται αποκλειστικά και μόνο για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες τις ώρες της διδακτικής διαδικασίας και δεν αποτελεί αντικαταστάτη του σχολείου. Εύλογα γεννιέται η απορία στον καθένα σας «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στο εξωτερικό και όχι εδώ;». Η απάντηση βέβαια δεν αφορά μόνο το άπληστο συμφέρον ορισμένων εκμεταλλευτών της πανεπιστημιακής κρίσης που μέσω των πανελληνίων εξετάσεων τρέφουν τις οικογένειες τους υποσιτίζοντας παράλληλα τις νοητικές δυνατότητες των νέων. Το φαινόμενο έγκειται κυρίως στην αυξανόμενη παραγωγή της ανθρώπινης ανοησίας που χαρακτηρίζει κάθε μαθητή ο οποίος υποστηρίζει ακατάπαυστα και άβουλα τέτοιου είδους κακουργήματα κατά της λογικής σκέψης.

Ευτυχώς στη χώρα μας πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει η επιμόρφωση κάθε νέου δημιουργώντας κοινωνικά ενεργούς πολίτες και όχι ζωντανούς νεκρούς από την εξάντληση και την αβελτερία "φοιτητές".
Και μετά ξυπνήσαμε…

Το παιδί κατά την είσοδο και την έξοδο από τη σχολική του σταδιοδρομία, πρέπει να πορεύεται με άξονα την προσκόμιση γενικών γνώσεων που θα αμβλύνουν τη σφαιρική του αντίληψη αλλά θα οξύνουν την κριτική του σκέψη. Είναι χρέος του. Το οφείλει πρώτα στον εαυτό του και μετέπειτα στην κοινωνία. Βέβαια πλέον φανταζόμαστε την κοινωνία, την πολιτεία, ως ένα μέρος που δικαιώματα έχουν μόνο οι πολιτικοί, ενώ οι ‘’απλοί’’ πολίτες καμιά δικαιοδοσία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το σχολικό περιβάλλον προάγει την απομόνωση και όχι την ομαδοποίηση. Έτσι ο νέος, μη έχοντας μάθει πώς να λαμβάνει μέρος στα κοινά και γενικότερα πώς να αποτελεί ενεργό μέλος της κοινωνίας, αλλοτριώνει τον ρόλο του ως πολίτη, δημιουργώντας ένα νέο είδος ανθρώπου. Τον απαθή αποδέκτη. Απαθής γιατί βασιζόμενος μόνο στην ελλιπή σχολική εκπαίδευση δεν γνωρίζει τα δικαιώματα του και κατά συνέπεια δε ξέρει με ποιον τρόπο να τα υπερασπιστεί όταν αυτά καταπατιούνται. Αποδέκτης γιατί σε αντίθεση με τον ιδανικό πολίτη δεν έχει κριτική σκέψη αλλά σκέψη κριτικής. Οι αρμοδιότητες του περιορίζονται στο να καταπίνει πληροφορίες, ασκώντας κριτική χωρίς να δρα και να αντιδρά.



Το σχολείο μας θεωρούμε πως αποτελεί
εξαίρεση στον κανόνα. Πολλοί μαθητές του
όμως δεν φαίνεται να το αξιοποιούν σε
ικανοποιητικό βαθμό..

 Αυτό το είδος ανθρώπου αποτελεί προφανώς μάστιγα για την ομαλή λειτουργιά της κοινωνίας αφού δεν αποτελεί μέρος της. Πολλές φορές χρησιμοποιεί ως δικαιολογία το γεγονός ότι σ ένα κόσμο αποκρουστικών μεγαθηρίων της οικονομίας και της πολιτικής, η μικροσκοπική ύπαρξη του δε θ’ ακουστεί όσο καθαρή φωνή κι αν έχει. Επόμενο βήμα η επανάπαυση. Η χαλάρωση σε μια κατάσταση ήρεμης μιζέριας που δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον απαθή αποδέκτη, ότι ο ίδιος απέχει από κάθε τι αχρείο, τιποτένιο και πονηρό, βυθίζοντας έτσι όλο και περισσότερο τον εαυτό του στο βούρκο της ευθύνης.

Ο ιδανικός πολίτης ευτυχώς δεν έχει εξαφανιστεί. Είναι βέβαια δύσκολο να τον βρούμε αφού κρύβεται πίσω από την άγνοια του απαθή αποδέκτη. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του συντάγματος της Ελλάδος, το πολίτευμα που χαρακτηρίζει τη χώρα μας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και η πολιτική ισχύς βρίσκεται στο πρόσωπο καθενός πολίτη. Βέβαια η δύναμη του λαού αναιρείται και του αφαιρείται όσο δε κατέχει την επίγνωση της. Έτσι ο γνωστός μας πλέον αποδέκτης θα συνεχίσει να είναι απαθής, όσο το πλαίσιο του ενδιαφέροντος τους αγγίζει μονάχα ότι αφορά τα κοινωνικοπολιτικά σκάνδαλα και τα κουτσομπολιά, ισοπεδώνοντας έτσι το γνωστικό του περιεχόμενο.

Του Αλέξανδρου Γκορόπουλου