Ο ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ

  Θυμάστε εκείνη την ιστορία του διάσημου βίντεο με τον αρχηγό στρατιωτικής οργάνωσης Ιωσήφ Κόνυ, που στρατολογούσε μικρά παιδιά στην Αφρική; Τότε που η κοινή γνώμη είχε ευαισθητοποιηθεί ξαφνικά για τις αθλιότητες που υφίστανται χιλιάδες παιδιά στις χώρες της Ουγκάντα, της  Σομαλίας, του Κονγκό και της Ρουάντα, χωρίς φυσικά να γνωρίζει πού στην ευχή πέφτουν αυτές στην Αφρικανική ήπειρο; Αν θυμάστε αμυδρά, φταίει το ότι πάνε περίπου οκτώ μήνες από τότε που το βίντεο «Kony 2012» έγινε ανάρπαστο με εκατομμύρια προβολές σε λίγες ώρες. Σε μία τυπική μέρα που σέρφαρα στις ιστοσελίδες του  youtube και  του facebook -εύγε!- παρατήρησα κάτι που έμελε να καταστεί παράδοξο και εξαιρετικά αποθαρρυντικό για τη γενιά μας και τις καταβολές της για δραστηριοποίηση...

  Παρακολουθώντας ως παθητικός αποδέκτης τις σελίδες news feed που ανανεώνονταν συνεχώς με το βίντεο για τον Κόνυ το οποίο προωθούταν ξανά και ξανά από συνομήλικα παιδιά, άρχισα να σκέφτομαι πως δεν είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος σε αντίθεση με όλους αυτούς τους νέους που αμέσως συνεισέφεραν στο έργο της καταδίωξης του εν λόγω εγκληματία. Τα ιδεολογικά μανιφέστα των ακτιβιστών στις σελίδες του facebook, που προέκυψαν από την βαθύτατη και διεξοδική διατριβή πάνω στο ζήτημα των παιδιών στρατιωτών που τους παρείχε  η τριαντάλεπτη ταινία , έδιναν και έπαιρναν. Ορισμένους δε, τους άγγιξε τόσο πολύ το συγκεκριμένο βίντεο που δημιούργησαν και ομάδα στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης για να προωθήσουν το μήνυμα στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης και να ευαισθητοποιήσουν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πιστεύω πως κάτι άλλαζε, πως η περίπτωση Κόνυ και το εν λόγω βίντεο θα αποτελούσαν την αφορμή για να υπάρξει μια μαζική δραστηριοποίηση με ανθρωπιστικό χαρακτήρα από τη γενιά μας, η οποία θα είχε εκμεταλλευτεί το διαδίκτυο για να ενισχυθεί. Υπεραισιόδοξα, λέω σήμερα.

   Ομολογώ πως είχα τις υποψίες μου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πιστεύω  πως η γενιά του facebook δεν έχει τις καταβολές να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες και να έχει ουσιαστικό, επαναστατικό και εφηβικά προοδευτικό αντίκτυπο στην κοινωνία όπως είχε η γενιά του ‘68 στο Παρίσι ή οι Χίπηδες στο Woodstock. Και η περίπτωση Κόνυ και το χρονικό των λίγων εκείνων ημερών, αποτέλεσαν αναντίρρητο τεκμήριο για να πειστεί πλέον κανείς οριστικά πως ο ακτιβισμός δεν συνάδει με το προφίλ –ή profile- της γενιάς μας. Συγκεκριμένα, σε κωμικά μικρό χρονικό διάστημα η ιστορία Κόνυ ξεχάστηκε, και όλοι επιστρέψαμε στην ενασχόληση με τις φωτογραφίες μας, με το αν θα βγούμε στο x ή στο y επώνυμο κέντρο διασκέδασης το Σάββατο το βράδυ, ή με το αν η τάδε εξακολουθεί να τα έχει με τον ω. Προς ενημέρωσή μας, το κίνημα Kony 2012 ,αν και έφτασε στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων σημειώνοντας από τον Μάρτιο που ανέβηκε το περίφημο βίντεο μέχρι τον Ιούνιο πάνω από 90.000.000 προβολές, δεν κατάφερε να προκαλέσει μια μαζική    ολονύχτια   καμπάνια με πανό στις 20 Απριλίου 2012, όπως ήλπιζε. Είναι λοιπόν τυχαίο το ότι αυτή η προσπάθεια που στην αρχή έμοιαζε να ξεκινά κάτι πρωτοποριακό με καταβολές να γίνει μαζική και να έχει σημαντικό αντίκτυπο, πέθανε σε διάστημα λίγων ημερών; Ο αντίλογος βεβαίως βεβαίως, πάντα ειπωμένος από τα άτομα που κατάφεραν να δουν ΑΚΟΜΑ πιο μακριά από τους πολλούς που πέσανε θύματα της προπαγάνδας, έκρινε πως επρόκειτο για μία επιδίωξη της αμερικανικής κυβέρνησης να εισβάλλει στα πολιτικά πράγματα της Αφρικανικής ηπείρου. Οφείλω να πω πάντως, πως τα παιδιά αυτά, είτε βάσισαν κάτι τέτοιο στις γνώσεις τους πάνω στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα του 21^ου αιώνα και στην ερμηνεία της ιμπεριαλιστικής στάσης των ΗΠΑ στο παρελθόν- λέτε να μας λογοκρίνει το σχολείο;-, είτε απλώς άκουσαν αυτήν την άποψη από κάπου αλλού, πήγαν τουλάχιστον τη σκέψη ένα βήμα πιο πέρα, κι αυτό είναι κάτι ευχάριστο. Η επιχειρηματολογία κατά όμως, αποδεκτή ή μη, αποτέλεσε εξαιρετική δικαιολογία για αυτούς που πιθανότατα δεν θα δραστηριοποιούνταν ούτως ή άλλως περαιτέρω μετά το τέλος του ψυχολογικού αντίκτυπου του βίντεο-πραγματικά ήταν πολύ ωραίο βίντεο-, να παρατήσουν την «προσπάθειά» τους. Και τώρα ένα fun fact που εντείνει την ειρωνεία: Ένα από τα συνθήματα που προέβαλλαν με φωτογραφίες στα προφίλ τους στο facebook, έλεγε «stop at nothing». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ποτέ δεν επετεύχθη χάρη στους δυνάμει ευεργέτες του το σχέδιο, που είχε λίγο πολύ ως εξής:

i) ευαισθητοποίηση της κοινωνίας με τη δημιουργία διαφόρων πανό,

ii) συγκέντρωση χρηματικών ποσών για να βοηθηθεί και να ενισχυθεί η προσπάθεια του οργανισμού “Invinsible Children”,

iii) γνωστοποίηση του Ιωσήφ Κόνυ και των εχθροπραξιών του,

iv) άλλες δραστηριότητες στο πλαίσιο της ενίσχυσης της εφηβικής, ανθρωπιστικής και καθόλα ευσυνείδητης προσπάθειας της γενιάς στην οποία είμαστε όλοι περήφανοι να ανήκουμε.

Και για να επιστρέψω στο εξαιρετικό παράδοξο που ανέφερα στην αρχή, η έννοια του «ακτιβισμού», χάρη στην αντίληψη της πραγματικότητας που έχουμε- το ότι περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στην πλειοψηφία μας μπροστά σε οθόνες, παρότι με ένα βιβλίο που είναι παραδοσιακά «βαρετό», δεν είναι άσχετο μ’ αυτό- επαναπροσδιορίστηκε προοδευτικά! Συγκεκριμένα, αν πάτησες like στον οργανισμό των invisible children ή αν έκανες share στο βίντεο Kony 2012, από πέρσι τον Μάρτιο μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ακτιβιστή.

 Παρεμπιπτόντως, ο Ιωσήφ Κόνυ ακόμα και σήμερα δραστηριοποιείται με την οργάνωσή του «Lord’s Resistance Army » στην Ουγκάντα, το Κονγκό, το Νότιο Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, επιστρατεύοντας εκατοντάδες μικρά παιδιά και αναγκάζοντάς τα να συμμετέχουν σε βάναυσα κακουργήματα που δεν θα θέλαμε ποτέ να φανταστούμε...

Του Κωνσταντίνου Ζβε