ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ 1

Πόσο μας νοιάζει σήμερα ο συνάνθρωπος; Μήπως έχουμε αποκτήσει ανοσία στα πάθη του διπλανού μας; Εσύ ενίσχυσες το 3K Run; Πόσες ερωτήσεις επιτέλους;

 

Το ανθρώπινο γένος τα κατάφερε για ακόμη μια φορά. Χωρίς καμία πρόθεση γενίκευσης, βρίσκομαι στη δυσμενή θέση να δηλώσω πως η επιπολαιότητα που δείχνουν οι άνθρωποι ξεπερνάει κατά ανησυχητικό βαθμό κάθε άλλο έμφυτο χαρακτηριστικό μας. Επιπολαιότητα λοιπόν. Δώδεκα γράμματα μπορούν να δείξουν ευστόχως τα βασικά συμπεριφοριστικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις επιδερμικές αντιλήψεις των μεν εν συναρτήσει των δε. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας την τελευταία φορά που έπρεπε να στρέψει τη ματιά του σε αντίθετη κατεύθυνση και να αντιμετωπίσει τον εκάστοτε πλανόδιο αλλοεθνή πωλητή ρολογιών, λουλουδιών και κάθε άλλου είδους αγαθού, σ’ ένα αδυσώπητο κυνήγι βλεμμάτων και παρακαλετών. Ας αναλογιστούμε την περίσσεια απερισκεψία που δείξαμε όταν παραμείναμε στην επιφανειακή δομή των πραγμάτων και με μια πρωτόγνωρα καχύποπτη διαδικασία απαντήσαμε στις επικλήσεις τους μ ένα περήφανο «όχι» διώχνοντας τους στη συνεχεία, μήπως και καταφέρουμε να αποφύγουμε τη μολυσματική ματιά τους...

 



Για καφέ και για ποτό δίνουμε ευχαρίστως
4 μέχρι και 10 ευρώ. Όταν όμως τίθεται
το ζήτημα της συμβολής στο συνάνθρωπο,
το δύευρω πάει πάρα πολύ!



Ντρέπομαι που έχω μάτια και βλέπω την απαξίωση να παίρνει σάρκα και οστά σε ότι αφορά αυτούς τους άοπλους βιοπαλαιστές. Ντρέπομαι που έχω αυτιά και ακούω τις φιλύποπτες αερολογικές διακρίσεις μεταξύ των ατόμων με πραγματική οικονομική ανάγκη, και των ατόμων που απλώς αποτελούν θύματα ανελέητων σωματεμπόρων που εκμεταλλεύονται το τραγικό παρουσιαστικό ενός κομμένου χεριού η δυο τυφλωμένων ματιών, για να επιφέρουν λύπηση σε όλους εμάς, επιτυγχάνοντας την προσκόμιση ενός η δύο ευρώ (τόσο κοστίζει η συμπόνια μας τη σήμερον ημέρα). Οι πρώτοι έχουν τουλάχιστον κάποια ελπίδα πρόσληψης αρωγής, σε αντίθεση με τους δεύτερους, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί να ζουν στην απόγνωση και στην απελπισία , αφού κανένας από εμάς δε θα ρίσκαρε τα χρήματα που ήταν διατεθειμένος να δώσει, να καταλήξουν στα χέρια των άπληστων κακοποιών. Βλέπουμε ότι κατατρεγμένοι από το φόβο ύπαρξης μιας άναρχης μαστροπικής ενέργειας στον σκοτεινό υπόκοσμο, δεν έχουμε τη δύναμη ούτε να κοιτάξουμε το πρόσωπο του παιδιού που θα μας ζητήσει βοήθεια. Εκεί φτάνει η ανθρωπιά μας. 

 



Τί θα απογίνουν λοιπόν αυτοί οι άγνωστοι στρατιώτες; Ποιος θα ακούσει την ιστορία τους χωρίς προπαγανδιστικές παρεμβολές; Ποιος είναι τόσο φιλάνθρωπος ώστε να παραμερίσει την επαρσιακή προχειρότητα που μας διακρίνει, και να ασχοληθεί με το αληθινό πρόβλημα που μαστίζει τον συνάνθρωπο μας, είτε αυτός είναι κουτσός είτε είναι τυφλός; Η απάντηση είναι γνωστή, και βρίσκεται κατά κόρων στο πρόσωπο των «άλλων». Υποσυνείδητα θέλουμε να πιστεύουμε πως όλο και θα υπάρχει και κάποιος που θα ενδιαφέρεται για αυτούς τους ανθρώπους. Δυστυχώς βέβαια η επίγνωση ύπαρξης παρασιτογενών βαρβάρων που εκπορνεύουν τις ζωές των μεταναστών, όχι μόνο αποτρέπει τον καθένα μας να βοηθήσει κάποιον πάσχοντα, αλλά μας ωθεί να τους αποστρεφόμαστε κιόλας. Συχνά γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας δηλώσεων τύπου «η τάδε φιλανθρωπική οργάνωση υπονομεύει τη λειτουργιά της χρησιμοποιώντας με κακοπροαίρετο τρόπο τα χρήματα που τους στέλνουν» ή «ο δείνα ανθρωπιστικός οργανισμός δεν ενδιαφέρεται για την φροντίδα των ανθρώπων αλλά για την κερδοσκοπία».

Και έτσι ξεκινάει ο μαύρος κύκλος της καχυποψίας… Όσο καλή θέληση και αν έχουμε, πού να δωρίσουμε χρήματα όταν οι θεωρίες συνομωσίας που αγγίζουν τα αυτιά μας , απαγορεύουν κάθε είδους δωρεές σε ακρωτηριασμένα ορφανά, αφού έτσι υποστηρίζουμε εμμέσως το γνωστό σε όλους μας trafficking (παράνομη εμπορία και διακίνηση ανθρώπων). Καλό θα ήταν να ξυπνήσουμε. Να ανοίξουμε τα μάτια και κυρίως το μυαλό μας και να δούμε πως με την απραξία μας δε βοηθάμε κανέναν. Ίσα ίσα που επιδεινώνουμε την κατάσταση γεννώντας ρατσιστές. Ρατσιστές που την επόμενη φορά που θα αντικρίσουν παρόμοιες καταστάσεις συνανθρώπων μας, ούτε θα σκεφτούνε τι κρύβεται πίσω από την αλύτρωτη μοίρα τους, ούτε και θα ενδιαφερθούν να μάθουν. Απλά θα προστατεύσουν τα προσωπικά τους αντικείμενα από ενδεχόμενη αρπαγή, και θα τους απωθήσουν είτε λεκτικά είτε με πιο βίαιο τρόπο. Καιρός να κατανοήσουμε πως συνεργοί δεν γινόμαστε μοιράζοντας λεφτά στους ζητιάνους. Συνεργοί γινόμαστε όταν γνωρίζουμε τι συμβαίνει και απλώς εθελοτυφλούμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην εμπιστευόμαστε την καλοσύνη, και ως γνωστόν, άνθρωπος που δεν εμπιστεύεται το καλό γίνεται απευθείας το αίτιο ανυπαρξίας του. Την επομένη φορά λοιπόν προσπαθήστε να μην φτύσετε κατάμουτρα κάποιον που ζητά τη βοήθεια σας, και δώστε την του. Αν όχι με χρήματα, τότε με ψυχική ενδυνάμωση. Ενδιαφερθείτε για το πρόβλημα του και μην το αφήσετε να θαφτεί κάτω από τις στείρες και αδιέξοδες προκαταλήψεις της εποχής μας. Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αγώνα για τη ζωή τους, και υπάρχουν και άλλοι που δίνουν τον ίδιο αγώνα για να τους στηρίξουν. Το λιγότερο που έχουμε καθήκον να πράξουμε είναι να είμαστε περήφανοι που έχουμε τις ίδιες ιδιότητες με εκείνους ως άνθρωποι, και εν συνεχεία, να επιθυμούμε να τους μοιάσουμε και όχι με την πρώτη ευκαιρία να βιαζόμαστε να τους κακοχαρακτηρίσουμε ως εκμεταλλευτές. Αν η αμφιβολία εξακολουθεί να υπάρχει μέσα σας, προσπαθήστε να ερευνήσετε και να πράξετε αναλόγως. Μην την αφήσετε όμως να μολύνει σώμα και πνεύμα με την απραξία. Στο τέλος οι αληθινοί εγκληματίες θα είναι όσοι συντηρούν το κακό με την αμετοχικότητά τους στο καλό. Η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει ριζικά, ειδάλλως όλο και περισσότερα λειψά σώματα θα παρελαύνουν στο διάβα μας, και με μάτια γεμάτα καταφρόνηση θα μας ζητάνε πίσω τη κλεμμένη αθωότητα τους, από τα τέρατα που πραγματικά μισείτε. Εν τέλει, αποδεικνύεται εύκολο να ζούμε σαν άνθρωποι, αλλά δύσκολο να είμαστε.

 

Του Αλέξανδρου Γκορόπουλου