Όλοι μας μεγαλώνουμε με αξίες. Είτε πρόκειται για ηθικές αρχές είτε για καλλιτεχνικές είτε ακόμα για εμφανισιακές αρχές. Το ερώτημα είναι όμως αν μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να τις σεβόμαστε.
Η σημερινή κοινωνία έχει καθηλώσει τους περισσοτέρους από εμάς σε μια αδρανή κατάσταση και μας έχει μετατρέψει σε άπραγους παρατηρητές της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Ακριβώς λοιπόν επειδή είμαστε αρκετά έως πολύ αμέτοχοι σε θέματα που εύκολα θα μπορούσαν να μας διαφθείρουν ήλπιζα πως θα είχαμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να διατηρήσουμε ζωντανές τις προαναφερθείσες άξιες. Παράλυτα γίνομαι καθημερινά αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας στυγνής υποκρισίας που εκχυλίζει από στόματα και συμπεριφορές ατόμων κατά τα άλλα ισοβίων υποστηρικτών της ελευθερίας του λόγου και του υγιούς διαλόγου. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το κείμενο θα αναφερθεί κυρίως σε δυο μορφές ηθικής βεβήλωσης. Ας ξεκινήσουμε όμως να μιλούμε με γεγονότα έτσι ώστε να ξεκαθαριστεί το τοπίο από πιθανές παρεξηγήσεις.
Εδώ και καμπόσους μήνες πάρθηκε η πρωτοβουλία να ξεκινήσει μια μαθητική εφημερίδα με κύριο στόχο την «ανεξάρτητη» ελευθερία του λόγου που όμως συνεπάγεται τον υπεύθυνο σεβασμό προς τους αναγνώστες της. Ακριβώς για αυτόν το λόγο δε θα έπρεπε και κάνεις να θεωρεί λογοκρισία την αποκοπή κάθε είδους υβριστικής επίθεσης προς όλες τις κατευθύνσεις που μπορούν ευκόλως ανά πάσα στιγμή να προσβάλουν την ψυχολογία του κάθε ενδιαφερομένου της εφημερίδας. Η αλήθεια είναι πως από ότι φαίνεται έχουμε παρεξηγήσει ορισμένες έννοιες κι έχουμε αστόχως διαστρεβλώσει την εννοιολογική σημασία της λογοκρισίας με αυτή της προστασίας των αμερόληπτων ηθικών αξιών της κάθε εφημερίδας. Ακριβώς λοιπόν επειδή ο κάθε αρθογράφος έχει το δικαίωμα να γραφεί ό, τι επιθυμεί, οφείλει και ο ίδιος να σεβαστεί το δικαίωμα του αναγνώστη ως προς το να διαβάζει χωρίς να κινδυνεύει από διαταραχές ψυχικών ισορροπιών και όλα τα συναφή.
Ας θυμόμαστε ότι με την ελευθερία σκέψης και έκφρασης δεν θα υπάρχει η ελευθερία προσβολής.
Βεβαία υπάρχει και ένα χειρότερο είδος από αυτό του «άκριτου» αρθογράφου και είναι αυτό του κριτικού «ανορθόγραφου».
Αναφέρομαι στον τύπο του αναγνώστη (και μόνο αναγνώστη) που πιστεύει στην ελευθερία του λόγου, όσο πιστεύει και στην απαγόρευση έκδοσης άρθρων χαμηλού επίπεδου (με βάση τη δική του κριτική πάντα). Η εφημερίδα στα δύο τελευταία τεύχη της δέχτηκε συρροή από σχολιασμούς. Κάποιους καλοπροαίρετους, κάποιους κακοπροαίρετους και ορισμένους ανυπόφορα προσβλητικούς. Βλέπετε υπήρξαν αρκετοί που πριν η αντικειμενικότητα τους επιτρέψει να αναγνώσουν την εφημερίδα, βιάστηκαν να θέσουν την επιπολαιότητα τους σε λειτουργία και να χαρακτηρίσουν το όλο τεύχος ως χαμηλού επίπεδου επειδή σε 9 άρθρα φιλοξένησε και ένα ενδυματολογικού περιεχομένου. Το γεγονός που με συγκλόνισε όμως ήταν ότι τα περισσότερα σχόλια προήλθαν από άτομα που ούτε καν είχαν προσπαθήσει να δομήσουν μια δική τους άποψη , αυτόνομη και απαγκιστρωμένη από τις στερεοτυπικές αμπελοφιλοσοφίες των αρπακολλατζήδων ρευμάτων.
Ήταν άτομα επιφανειακά, που δε δίστασαν να καταπατήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης κρίνοντας κάποιον που τουλάχιστον είχε το θάρρος να μπει στην όλη διαδικασία της αρθογραφίας. Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα όλοι σας να γνωρίζετε πως η εφημερίδα αυτή είναι για όλους, και η ελευθερία που σας προσφέρει είναι δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, και όχι αφορμή για ανάδειξη του νεοεκλεπτυσμένου status που όλοι αποκτήσαμε ξαφνικά. Για αυτόν το λόγο λοιπόν, πριν βαλθείτε να κρίνετε τον οποιονδήποτε, δείτε αν είστε σε θέση να κρίνετε…
Του Αλέξανδρου Γκορόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου