Τρίτη Λυκείου: Μια φράση, δυο λέξεις, δώδεκα γράμματα. Μα τα συναισθήματα που εμπνέει αμφιθυμικά. Άλλοι είναι αγχωμένοι, άλλοι τόσο απαθείς, άλλοι αισιόδοξοι κι άλλοι τόσο απαισιόδοξοι. Οι περισσότεροι όμως τόσο κουρασμένοι, κουρασμένοι ψυχικά, αφού η τρίτη λυκείου είναι από μόνη της μια κατάσταση ψυχικής φθοράς.
Αυτοί οι τρεις μήνες για το τέλος είναι τόσο πολύ και τόσο λίγο συγχρόνως, αφού όλοι ανυπομονούν για την τελευταία μέρα, για εκείνη την ημέρα που θα παραδώσουν το γραπτό, την ημέρα που θα ξεκινήσει μια καινούρια ζωή. Δεν υπάρχει μαθητής που να μην σκέφτεται εκείνη την ημέρα, αφού εκείνη θα είναι η αρχή μιας διαφορετικής ζωής, της φοιτητικής ζωής. Κι εδώ είναι που τίθεται το ερώτημα: η τρίτη λυκείου είναι η αρχή του τέλους ή το τέλος της αρχής; Φυσικά, η τρίτη λυκείου αποτελεί το τέλος μιας πορείας που ξεκίνησε στα 5 και τελειώνει στα 18 χρόνια μας. Άραγε θέλουμε πραγματικά να τελειώσει το σχολείο ή απλά πάνω στην αγανάκτηση το λέμε αυτό και μετά θα το μετανιώσουμε;
Αν ρωτήσεις, κάποια παιδιά θα σου απαντήσουν ότι στο σχολείο περνάν καλά, ενώ λίγα είναι αυτά που θα σου πούνε ότι ποτέ δεν αγάπησαν το σχολείο. Βλέπεις τη μισή ζωή μας και παραπάνω την περνάμε εκεί, αφού όλες οι καλές και οι κακές στιγμές είναι στιγμές συνδυασμένες με αυτό. Παρ' όλα αυτά η τρίτη λυκείου αποτελεί την πρώτη πραγματική δυσκολία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, γιατί πρώτη φορά κυνηγάμε τόσο σκληρά τους στόχους και τα όνειρά μας.
Ακόμη είναι η πρώτη φορά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε την επιτυχία ή την αποτυχία, πράγματα που κρίνονται από την πορεία μας στις εξετάσεις. Ωστόσο, όλοι ξαφνικά λίγο πριν το τέλος συνειδητοποιούμε την αξία που είχε για εμάς το σχολείο και στενοχωριόμαστε γι' αυτό που αφήνουμε πίσω μας. Τα πρωινά ξυπνήματα, οι πρωινές γεμάτες αγανάκτηση και κούραση καλημέρες (και τις αποκαλώ πρωινές γιατί σε λίγους μήνες όλοι μας δεν θα πούμε καλημέρα πριν το μεσημέρι), οι όμορφες στιγμές με τους συμμαθητές μας, τα μαλώματα, οι τσακωμοί, τα χαμόγελα και τα κλάματα ναι θα μας λείψουν! Ίσως αυτοί που δεν το βιώνουν να μην αντιλαμβάνονται την αξία τους, γιατί το δικό τους τέλος είναι μακριά. Εμείς, όμως, που βλέπουμε το τέλος να πλησιάζει, λέμε όχι, θέλουμε να μείνουμε. Άλλωστε δεν λένε ότι κάτι το εκτιμάς μόνο όταν το χάσεις;
Έτσι συμβαίνει και με εμάς, αρχίζουμε και το εκτιμάμε τώρα που βλέπουμε ότι θα το χάσουμε. Και μετά είναι που έρχεται η νοσταλγία... Η νοσταλγία για το σχολείο, για τους συμμαθητές μας, για τα άτομα που αγαπήσαμε, που δεθήκαμε μαζί τους, που ήταν δίπλα μας και στις λύπες και στις χαρές.
Μιας και ξεκινάει όμως μια καινούρια ζωή, η νοσταλγία μπαίνει στο περιθώριο, γιατί καθετί καινούριο είναι μαγικό, ενθουσιαστικό, περιπετειώδες. Όταν, όμως, ξεπεραστεί ο ενθουσιασμός και αρχίσει και πάλι αυτή η μονοτονία του συνηθισμένου, αρχίζουμε και αναπολούμε... Αρχίζουμε, μάλιστα και αναπολούμε κάτι που στην τρίτη λυκείου είχαμε μισήσει.
Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει να χαιρόμαστε για καθετί στη ζωή μας και πόσο μάλλον για το σχολείο, γιατί είναι ένα κομμάτι που μια μέρα κλείνει και μετά μετανιώνουμε, που δεν το είδαμε όπως έπρεπε. Γι' αυτό, λοιπόν, η τρίτη λυκείου είναι ένα τέλος, ένα τέλος που στην αρχή φαντάζει κάτι το μαγικό, στη συνέχεια όμως.....
Της Κωνσταντίνας Μπεκιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου