ΚΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ..

    Πλησιάζει μια εποχή που όλα την προσμονούν εναγωνίως. Πλησιάζει μια εποχή που η πειθαρχία, η σύνεση και ο καθωσπρεπισμός δίνουν τη θέση τους στην οκνηρία, στην τεμπελιά, στο «αραλίκι». Και ναι, αυτή η εποχή είναι το καλοκαίρι. Μια εποχή ζεστή, ανέμελη, γεμάτη χαμόγελα. Μια εποχή που χτίζει στιγμές, γεμίζει αποθέματα στην ψυχή μας για να’χουμε να θυμόμαστε τις βασανιστικές κρύες νύχτες του χειμώνα, που χάνουμε το δρόμο και σκεφτόμαστε πως όλα γύρω δεν έχουν πια νόημα. Όλοι έχουν ζήσει κάτι στιγμές σε παραλίες, σε μέρη υπέροχα και απερίγραπτα ξεχασμένα από τον κόσμο. Μπροστά στη φωτιά της παραλίας τα μεσάνυχτα όλοι βρίσκουν και χάνουν τον εαυτό τους. Κάτι τέτοιες καλοκαιρινές ιστορίες, ανάμεσα σε παρέες, ζευγάρια και φίλους που’ναι μυστικές είναι οι καλύτερες. Οι καλύτερες ιστορίες, λένε, είναι αυτές που δε θα διηγηθεί ποτέ κανείς..

    Υπάρχει κι άλλο ένα στοιχείο στο καλοκαίρι. Ένα στοιχείο που το κάνει μεμιάς να χάσει τη μαγεία του. Το στοιχείο του αποχωρισμού. Όλα φαντάζουν πιο κοντά το καλοκαίρι. Η απόσταση από τη μία δε λέει πολλά, γι’αυτό κι ο καθένας παίρνει το δρόμο του, ξεμακραίνει από όλους και όλα και χάνεται μέσα στην καλοκαιρινή μαγεία, κάπου πίσω απ’τον κόσμο. Απ’την άλλη όμως, η απόσταση λέει τα πάντα, είναι τα πάντα, γιατί όλα τα μακραίνει και όλα τα μικραίνει. Πόσο τρελός θα ακουγόμουνα αν έλεγα ότι το καλοκαίρι εμένα με τρομάζει; Πιθανώς πάρα πολύ. Όμως, εμένα η απόσταση είναι ένα πράγμα που μ’αδειάζει. Το μαγικότερο μέρος σ’όλον τον πλανήτη, η ομορφότερη γωνιά ολόκληρης της γης είναι ένα τίποτα αν κάθεσαι εκεί μόνος σου χωρίς τη συντροφιά που θέλεις. Η πιο ωραία παραλία, το πιο όμορφο φεγγάρι κι η πιο ωραία φωτιά σβήνουν ξαφνικά στην άβυσσο της μοναξιάς. Κι εσύ κάθεσαι εκεί μόνος σου, να αγναντεύεις το πέλαγος.

   Πολλά πράγματα μας κάνουν να μακραίνουμε αναμεταξύ μας. Υποχρεώσεις, δουλειές, λεφτά και χίλιοι άλλοι λόγοι. Οι χίλιες δουλειές και οι χιλιάδες λόγοι που μας απομακρύνουν κάπου στην πορεία θα μας καταστρέψουν κι όλας. Γιατί επιτρέπουμε σε πράγματα που στην τελική μας τρώνε να μας καβαλήσουν, να μας ζέσουν με χαλινάρια και να μας οδηγήσουν μακριά από κει που θέλουμε να είμαστε; Γιατί οι υποχρεώσεις μας ορθώνονται μπροστά σε κάθε παραλία σαν τοίχος, και δεν μπορούμε να τις προσπεράσουμε; Το διαταύθα είναι πως κάθε ένας από μας έχει ξεχάσει ένα κομμάτι του κάπου σε μια ξεχασμένη παραλία. Κι ο μόνος λόγος που δε πάει να το ανακτήσει είναι επειδή θέλει παρέα..

     Υπάρχουν άτομα τα οποία θέλουμε να βλέπουμε πάντα. Κι αν όχι πάντα, μια στο τόσο ρε παιδιά. Άτομα που αγαπάμε κι αγαπάνε πίσω, άτομα τα οποία δίνουν νόημα σε κάθε μας μιζέρια και σε κάθε καλοκαίρι. Είναι και θέμα εγωισμού ως κάποιο βαθμό: βλέπεις γύρω σου τον κόσμο να γιορτάζει, κι εσύ ξέρεις καλά οτί χωρίς αυτό που θες γιορτή καμια δε γίνεται. Είναι δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος ότι δε περνάει καλά την εποχή που φτιάχτηκε για καλοπέραση. Δύσκολο μα τόσο πια πραγματικό, που φτάνει σε σημείο να σε τρομάζει. Κι αν έχεις κάτι στο μυαλό σου, μακριά απ’το οποίο δεν τη βγάζεις, τότε κυνήγησε το. Μη τ’αφήσεις να φύγει. Και δε μιλάω για το άλλο σου μισό, για την αγάπη της ζωής σου κι όλα αυτά τα μελιστάλαχτα. Μιλάω για τους γονείς σου, που δε τους βλέπεις πια, μιλώ για τους κολλητούς σου απ’τους οποίους μακραίνεις για όλους αυτούς τους λόγους. Μιλάω για φίλους με τους οποίους έχετε ξεχάσει μαζί όλο το είναι σας κάπου κι αυτό μένει εκεί και περιμένει αιώνια εσάς να το μαζέψετε. Πίστεψέ με, εκεί θα μείνει, και θα σε περιμένει. Αλλά μην περιμένεις άλλο.

  Ο φόβος μου για το καλοκαίρι εκεί έγκειται. Σ’αυτήν την ρημάδα την απομάκρυνση και σ’αυτόν τον αποχωρισμό. Σ’αυτό το αίσθημα που έχεις βαθία, που λέει ότι πρέπει να τα κάνεις όλα το καλοκαίρι, πρέπει να ταξιδέψεις, να γνωρίσεις κόσμο, να γυρίσεις, να μυρίσεις. Κι εσύ δε θες, γιατί κάπου πιο βαθιά κάπου αλλού ποθείς να βρίσκεσαι. Κάπου αλλού, όπου να’ναι, αρκεί να’σαι μ’αυτούς που θες. Κι εσύ φοβάσαι να το παραδεχτείς, γιατί θεωρείς πως έτσι ξοδεύεσαι, κλείνεσαι και καίγεσαι. Αλλά τι αξία έχει το κάθε Παρίσι, η κάθε Νέα Υόρκη και κάθε νησί στην άκρη της γης με φοίνικες και καρύδες, όταν εκεί θα νιώθεις μόνος και δε θα’χεις και κανέναν να το μοιραστείς; Χίλιες φορές μέσα στην κάθε παρακμή μ’αυτούς που σε γεμίζουν παρά μονάχος στη χλιδή.. Δε λέω, καλή και η χλιδή, και δεν εννοώ το ακριβό, το κοσμοπολίτικο. Εννοώ το ευρέως διαδεδομένο, εννοώ εκεί που πάνε όλοι γιατί κάποιος λέει ότι πρέπει. Δε ξέρω για σας, πάντως εγώ τα καλύτερά μου βράδια τα ζησα με πέντε φίλους σε κάτι ξεχασμένα μέρη. Και θα τα ξαναζούσα άλλες χίλιες φορές και δε θ’άλλαζα και τίποτα.

  Δίκιο έχουν όσοι λένε πως το μέρος δε λέει και πολλά. Μ’αυτούς που θες να είσαι να’σαι κι όλα τ’άλλα έρχονται μετά. Και δε λέω, τα όμορφα τα μέρη αξίζουν, αλλά την ομορφιά στα μέρη εμείς τη δίνουμε. Εμείς και τα χαμόγελα μας, τα γέλια μας κι οι όμορφες στιγμές μας, που στα μέρη που τ’αφήσαμε πάντα θα τριγυρίζουν και θα μας καλούν πίσω. Γι’αυτό και δεν έχει σημασία που θα πας και πόσο μακριά θα είναι. Κάντε μονάχα μια χάρη στον εαυτό σας και μην πάτε όπου σας πάνε. Πάρτε το δρόμο και πάντε εκεί που θέλετε, εκεί που ποθείτε μ’αυτούς που ποθείτε. Μην πας στην παραλία για να τη βγάλεις φωτογραφία. Αν περάσεις καλά, η φωτογραφία θα’ναι μέσα στο κεφάλι σου, απόθεμα για δύσκολες στιγμές που πας να σκάσεις. Αυτό το καλοκαίρι ας μην κρατήσουμε κάτι μέσα μας, ας πάμε εκεί που θέλουμε κι εκεί που όλα αποκτάνε νόημα. Ας πάρουμε το δρόμο χωρίς προορισμό, αλλά να’ναι μ’αυτούς που θέλουμε. Γιατί όσο υπάρχουμε τίποτα δε μας χωρίζει. Κάποιοι λένε μας χωρίζει ο δρόμος. Κι αυτό είναι όλο;

 Πάρε το δικό σου δρόμο, κάνε τα δικά σου βήματα με αδέλφια παραστάτες. Κι αν δε ξέρεις που να τον βρεις, μονάχα ένα θα σου πω:

‘Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος.

Κι όλα είναι δρόμος.’

Καλό καλοκαίρι να’χουμε.

του Βασίλη Σερβετά

«ΣΟΥ»

  Κανείς δεν είναι τέλειος. Υποθέτω ειδικά σε αυτές τις ηλικίες όλοι έχουμε κάποιες ανασφάλειες. Για κάποια παιδιά μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη η καθημερινότητα λόγω αυτών και της συνεχούς υπενθύμισης της ύπαρξής τους από όλους εμάς, ακόμα και όταν δεν το επιδιώκουμε ή δεν το προσέχουμε.

Ίσως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να προσεγγίζουμε τυχόν ατέλειές μας ως αδυναμίες και να αρχίσουμε να τις θεωρούμε φίλτρα που μας βοηθούν να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αξίζουν. Τι εννοώ μ’ αυτό: Αν κάποια κοπέλα δεν ενδιαφέρεται για κάποιον με τη δικαιολογία ότι είναι κοντός ή επειδή έχει κακή επιδερμίδα ή κάτι τέτοιο επουσιώδες, τότε δεν έχει νόημα αυτός να στεναχωριέται επειδή δεν έκατσε η φάση με την κοπέλα. Γιατί αν για αυτήν είχε διαφορά το αν θα ήταν λίγο πιο ψηλός ή κάτι τέτοιο τότε πιθανότατα να μην αξίζει γενικότερα, και το να απομακρυνθεί αυτή εξ αρχής τον γλυτώνει από πολύ κόπο, προβληματισμό και ίσως στεναχώριες. Το ίδιο ισχύει για κάθε είδους διαπροσωπική σχέση με τον οποιονδήποτε.

   Ίσως να πρέπει να είμαστε ακόμα και ευγνώμονες για τις ατέλειες ή τα χαρακτηριστικά που μας διαφοροποιούν από τα συμβατικά πρότυπα με τρόπο φαινομενικά αρνητικό, γιατί μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε κάποιες μάλλον δύσκολες καταστάσεις μερικές φορές και ενίοτε καθιστούν τη ζωή λίγο πιο δύσκολη, και αυτό είναι πάντοτε καλό σε αυτόν τον κόσμο.

   Αυτό μου θυμίζει το “A Boy Named Sue” του Johnny Cash. Του άρεζε να λέει ιστορίες με τα τραγούδια του. Το αφιερώνω σε όλους τους περίεργους, τους διαφορετικούς, αυτούς που αισθάνονται πως δεν έχουν φίλους, τους χοντρούς, τους κοντούς, τους γκέι, τους συμβατικά άσχημους, τους ανασφαλείς και σε όποιον θα ήθελε να αλλάξει κάτι πάνω του. Ίσως να το αφιερώνω και λίγο σε μένα, και τελικά σε όλους μας.

My daddy left home when I was three 
And he didn't leave much to ma and me 
Just this old guitar and an empty bottle of booze. 
Now, I don't blame him cause he run and hid 
But the meanest thing that he ever did 
Was before he left, he went and named me "Sue." 

Well, I grew up quick and I grew up mean, 
My fist got hard and my wits got keen, 
I'd roam from town to town to hide my shame. 
But I made a vow to the moon and stars 
That I'd search the honky-tonks and bars 
And kill that man who gave me that awful name. 

Well, it was Gatlinburg in mid-July 
And I just hit town and my throat was dry, 
I thought I'd stop and have myself a brew. 
At an old saloon on a street of mud, 
There at a table, dealing stud, 
Sat the dirty, mangy dog that named me "Sue." 

Well, I knew that snake was my own sweet dad 
From a worn-out picture that my mother'd had, 
And I knew that scar on his cheek and his evil eye. 
He was big and bent and gray and old, 
And I looked at him and my blood ran cold 
And I said: "My name is 'Sue!' How do you do! Now you gonna die!”

I tell ya, I've fought tougher men 
But I really can't remember when, 
He kicked like a mule and he bit like a crocodile. 
I heard him laugh and then I heard him cuss, 
He went for his gun and I pulled mine first, 
He stood there lookin' at me and I saw him smile. 

And he said: "Son, this world is rough 
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough 
And I knew I wouldn't be there to help ya along. 
So I give ya that name and I said goodbye 
I knew you'd have to get tough or die 
And it's the name that helped to make you strong." 

He said: "Now you just fought one hell of a fight 
And I know you hate me, and you got the right 
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do. 
But ya ought to thank me, before I die, 
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye 
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you "Sue.'"

του Κωνσταντίνου Ζβε

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ;

"Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δίνονται τους φαύλους απ'των σπουδαίων διακρίνειν" είπε ο Αντισθένης. Μήπως έχει αρχίσει λοιπόν να χάνεται η σχολική μας κοινότητα ή απλά είναι μια παροδική κρίση η οποία τρέφεται απ'την γενική αναταραχή που επικρατεί στη χώρα μας;

Το γεγονός ότι το Ανατόλια είχε μια πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια και έμενε στάσιμο το γνώριζαν σχεδόν όλοι, αλλά κανείς δεν έπαιρνε θέση, και έτσι η "φούσκα" μεγάλωνε. Βλέπετε το να ανακαινίσουν τα γραφεία τους, να παρκάρονται τα αυτοκίνητα σε συγκεκριμένες θέσεις, να εξαλειφθεί το κάπνισμα εντός του σχολείου (πριν καν το απαγορεύσει το υπουργείο) και άλλα ανούσια ήταν πιο σημαντικά θέματα.

Ας ξεκινήσουμε απ'τα απλά και βασικά. Ένα σχολείο χρειάζεται καθηγητές - δασκάλους που να έχουν χαρά και αγάπη για τη ζωή και πάθος για να δημιουργήσουν μεγαλύτερα ή μικρότερα έμψυχα αστέρια. Ένα σχολείο δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες με διδακτορικά και γεμάτα βιογραφικά, έχει ανάγκη από ανθρώπους ενεργητικούς, ρεαλιστές και παράλληλα οραματιστές που θα μπορούν να μεταδώσουν τη γνώση τους και θα αποτελούν πρότυπο για τους μαθητές.

Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο ο σύλλογος γονέων να κρίνει τους καθηγητές μας και να κάνει λόγο για κύκλωμα «ιδιαιτερατζίδων», για να αποφασίσει η διοίκηση να συζητήσει για την αξιολόγηση των καθηγητών. Και προσωπικά (το τονίζω) θεωρώ πως το σχολείο ολιγώρησε σ'αυτό το θέμα και οι εξελίξεις το πρόλαβαν, διότι με τις νέες μεταρυθμίσεις απ'ότι φαίνεται άξιοι και δραστήριοι καθηγητές με διάθεση θα φύγουν και ζημιωμένο θα είναι το ίδιο.

Όπως ολιγώρησε και στο θέμα του bullying που για να αναλάβει δράση έπρεπε να ξεφύγει η κατάσταση και να επεκταθεί το φαινόμενο στο Γυμνάσιο. Δυστυχώς υπάρχει μια απάθεια και ένας φόβος σε ζητήματα που τολμούν να θίξουν μερικοί μαθητές για λεπτά θέματα μέχρις ότου αυτά πάρουν έκταση.

Αναλογιζόμενος λοιπόν τα παραπάνω και άλλα πολλά αναρωτιέμαι οι μαθητές πού ήταν σε όλα αυτά; Άποψη δεν είχαν; Και αν είχαν γιατί δεν την εξέφραζαν; Τι είναι αυτό που έχει ευνουχίσει τη βούληση για δράση; Γιατί έχουν εκφυλίσει και υποβαθμίσει το μοναδικό θεσμικό όργανο που τους επιτρέπει να εκφραστούν ως μαθητική κοινότητα; Γιατί έχουν επιτρέψει να δρα μια μειοψηφία τραμπούκων σ'αυτόν τον κατ'εξοχήν δημοκρατικό θεσμό και δίνουν το δικαίωμα να τους εκπροσωπούν άτομα τα οποία ο μόνος λόγος που ασχολούνται με τα κοινά είναι η προσωπική τους προβολή και ανάδειξη, αντί να πάρουν θέση οι ίδιοι;

Η δημιουργικότητα είναι ένας απ'τους τρόπους να βγάλει ο καθένας το θυμό από μέσα του. Είναι κρίμα να περνούν κάθε χρόνο οι ίδιες εικόνες. Την επόμενη φορά στήριξε αυτόν που πιστεύεις πως σε εκπροσωπεί καλύτερα και αν δεν θεωρείς κανένα ικανό, βγες μπροστά και κάλυψε το κενό που υπάρχει και θα εκφράσεις αρκετούς που βρίσκονταν στην ίδια θέση με εσένα. Μόνο έτσι μπορούν να προστατευτούν τα κεκτημένα. Και είναι χρέος μας ως προς τους επόμενους να τα προφυλάξουμε. Όπως γενικά χρέος όλων μας που περνάμε απ'το Ανατόλια (μαθητές, καθηγητές, τεχνικοί κλπ) να το διαφυλάξουμε και να το προστατεύσουμε, γιατί αυτό μένει, εμείς φεύγουμε. Αν δεν το κάνουμε εμείς τότε ποιος θα το κάνει;

Εν τέλει το σχολείο αφήνει πίσω του αυτή την περίοδο αναταραχής ως φαίνεται, εξελίσσεται (MYP, συγχώνευση λυκείων - γυμνασίων, κλπ) και προχωρά (αν δεν βρίσκεται ήδη) σε μια μεταβατική περίοδο απ'την οποία θα βγει δυνατότερο. Άλλωστε "Πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη".

ΥΓ: Θα ήθελα να ευχαριστήσω μιας και μου δίνεται η δυνατότητα το τμήμα υποτροφιών που με πίστεψε και με στήριξε αυτά τα χρόνια, όλο το σύλλογο καθηγητών για την πολύ ευχάριστη συνεργασία, όλες τις ιδιαίτερες προσωπικότητες που γνώρισα και που έχω απ'τον καθένα κάτι ξεχωριστό να θυμάμαι, και ιδιαίτερα τους συμμαθητές μου και τα επιπλέον αδέρφια που απέκτησα ξαφνικά, για τα 6 υπέροχα χρόνια!!!

του Σταύρου Πάντσιου

ΟΛΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ

 Θα μπορούσα κάλλιστα να δώσω στο κείμενο μου ως τίτλο το κλισέ ‘’η ζωή είναι μικρή’’ και όντως μπορεί αυτό να αποτελεί την πηγή  έμπνευσης. Παρόλα αυτά το θέμα δεν είναι να πασχίσουμε να χωρέσουμε σε δύο χρόνια εμπειρίες μίας ζωής ολόκληρης με το άλλοθι ότι ο χρόνος περνάει. Ναι η ζωή είναι όντως μικρή όμως τι κάνουμε εμείς για αυτό; Πώς το εκμεταλλευόμαστε και πώς αξιοποιούμε τα όσα έχουμε τώρα χωρίς όμως να τα παίρνουμε ως δεδομένα; Ευκαιρίες και άτομα, τα αφήνουμε να φεύγουν αγνοώντας πως ό,τι φεύγει δύσκολα γυρίζει πίσω. Μέχρι να το καταλάβουμε οι στιγμές έχουν ήδη περάσει και τότε τι μένει; Μένουμε εμείς να κοιτάμε πίσω και να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά πως αντιμετωπίσαμε με απάθεια ευκαιρίες που πέρασαν από μπροστά μας, πως φερθήκαμε λάθος από φόβο μη ζήσουμε το οτιδήποτε δυνατό, από φόβο μην ξεφτιλιστούμε, από φόβο μη χάσουμε, από φόβο για το τι μπορεί να ειπωθεί.

   Είναι γεγονός ότι έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα πάντα. Αλλά γιατί; Τα πολυσκεφτόμαστε, τα αναλύουμε ξανά και ξανά εξετάζοντας κάθε πιθανό αποτέλεσμα όταν στην πραγματικότητα το μόνο αποτέλεσμα που προκύπτει είναι η μεγαλοποίηση του θέματος. Η δημιουργία μιας κατάστασης η οποία χαρακτηρίζεται από κάτι χαώδες, κάτι μπερδεμένο και πολύπλοκο. Και επειδή ό,τι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε είναι αυτό που μας φοβίζει περισσότερο, το αγνοούμε ή το αναβάλουμε, είτε από δική μας επιλογή είτε επειδή μας φαίνεται σαν η μόνη λύση.  Η δική μας αυτή τάση για υπερβολή είναι που οδηγεί τελικά στην ερώτηση: γιατί να κάτσουμε να ταλαιπωρηθούμε μπλέκοντας τους εαυτούς μας σε καταστάσεις σύνθετες ενώ θα μπορούσαμε άνετα να βολευτούμε με κάτι εύκολο που έρχεται χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ή επιδίωξη; Θα μπορούσα να απαντήσω αλλά είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να το ρισκάρουμε. Και πάλι όμως, αυτό που σε εμάς φαίνεται τόσο επιβαρυμένο και δύσκολο στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά απλό.

  Τι περιμένουμε; Νομίζουμε πως έχουμε χρόνο και αδιάκοπα παλεύουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως ‘’ότι είναι να γίνει θα γίνει’’. Αμφίβολο όμως να αλλάξει κάτι από τη στιγμή που επιλέγουμε να σταθούμε ως κοινό και να παρακολουθούμε τις δικές μας ζωές να εξελίσσονται. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί όλοι μας, άλλοι σε μικρότερο βαθμό και άλλοι σε μεγαλύτερο, επαναπαυόμαστε και με κλειστά μάτια εμπιστευόμαστε τη μοίρα να κάνει τα μαγικά της ή τους γύρω μας να αναλάβουν δράση. Ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να φαίνεται αυτό το ‘’κάνε αυτό που νιώθεις’’ ή το να κάνεις το πρώτο βήμα και καταλαβαίνω πως υπάρχουν παράγοντες που μας εμποδίζουν και μας κομπλάρουν. Είναι κάπως ειρωνικό το γεγονός ότι γράφω ολόκληρο άρθρο σχετικά με το πώς περνάει ο καιρός και στενεύουν τα περιθώρια, με το πώς δεν έχουμε χρόνο να ‘’κρατάμε μούτρα’’ και να το παίζουμε ανώτεροι. Εγώ η ίδια παρ’ όλα αυτά δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τις τάχα συμβουλές που δίνω σε τρίτους οπότε ξέρω αλήθεια, στα μάτια μας μοιάζει με κάτι το οποίο απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Όμως  έχουμε επιλογές και όλα ξεκινούν από εμάς.

  Ίσως είναι θέμα εγωισμού. Ίσως είναι αυτή η ιδέα που μας αποτρέπει από το να φερθούμε αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς. Είμαστε πολύ περήφανοι και πολύ υπεράνω (και καλά) χωρίς λόγο, αφήνουμε τον εγωισμό μας να στέκεται σαν ασπίδα μπροστά μας και με ψηλά το κεφάλι εξακολουθούμε να αφήνουμε ‘’ανοιχτές’’ υποθέσεις που εκκρεμούν σε σχέση με τρίτους αλλά ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τρελαινόμαστε στην ιδέα και μόνο του να αντιμετωπίσουμε με δική μας πρωτοβουλία ή να παραδεχτούμε σε εμάς τους ίδιους σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς μας. Φανταστείτε πόσο εύκολα λοιπόν πολλοί από εμάς απορρίπτουν ακαριαία την πιθανότητα να αντιδράσουν, να κάνουν κάτι για όλα αυτά που τους ‘’τρώνε’’ μέσα τους.

  Και κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος, με εμάς θεατές στην ταινία της ζωής μας, διστάζοντας να επιχειρήσουμε την παραμικρή παρέμβαση, λόγω φόβου, δειλίας, εγωισμού ή άγνοιας της άσχημης αλήθειας η οποία κρύβει πως ο χρόνος είναι τελικά υπόθεση παραπλανητική. Τα περιθώρια στενεύουν, φιλίες χάνονται, αγάπες σωπαίνουν, σχέσεις ψυχραίνουν. Λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και συμφωνώ ως ένα σημείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ο χρόνος φθείρει, απομακρύνει και κυρίως ξεχνάει. Το ‘’ποτέ δεν είναι αργά’’ σπάνια ισχύει. Το πιθανότερο είναι πως αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξεις πίσω και θα δεις ότι όντως είναι πια αργά. Είναι απλό. Αν θες να πεις κάτι, πες το τώρα. Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο τώρα. Διαφορετικά θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει, να αναρωτιέται αν έπραξε σωστά ή όχι αρκετά και να πονάει που άργησε να καταλάβει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες και η έννοια του χρόνου εξαιρετικά επικίνδυνη.

της Βασιλείας Καλαφάτη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ "ΚΟΡΑΚΙ"

Απάντηση στο «Κοράκι» του Νοεμβρίου 2012, τεύχος 2

Για το άρθρο «Θρησκευτικά – Γεωγραφία 1 – 0»

( http://tokorakee.blogspot.gr/2012/12/1-0.html )

Αγαπητέ Κωνσταντίνε,

θα ήθελα να απαντήσω σε ένα περασμένο άρθρο του περιοδικού σας φυλλαδίου, το οποίο πρέπει να πω ότι με ικανοποιεί ως μαθητική κίνηση και μακάρι να μείνει ως παρακαταθήκη ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των μαθητών στον χώρο του Σχολείου μας.

Στο αναφερθέν άρθρο έχω να παρατηρήσω τα εξής:

α) Συμφωνώ με την παρατήρηση ότι το μάθημα της γεωγραφίας είναι ιδιαίτερα σημαντικό και ότι έχει δύο πλευρές. Την καθαρά τεχνική δηλ. το τί βρίσκεται πού και την ανθρωπολογική. Αυτός είναι ο ιδανικός συνδυασμός αλλά είναι επικίνδυνος για την εξουσία, διότι θα έχει πολίτες νοήμονες που θα είναι σε θέση να κάνουν συγκρίσεις.

β) Μολονότι προσπαθείς να είσαι ευγενικός ξεκινάς την παράγραφο με την έκφραση «Δόξα τω Θεώ...», που φαίνεται, τουλάχιστον σε όσους το διάβασαν, λίγο ειρωνικό. Το πνεύμα σου, βεβαίως, δεν είναι αυτό.

Η ουσία, πάντως, είναι ότι το μάθημα των θρησκευτικών δεν προσπαθεί να κάνει τον άλλο θρησκευόμενο, αυτό άλλωστε λέει και η έρευνα της Παιδαγωγικής επιστήμης και η εμπειρία, και δεν νομίζω ότι ζητήθηκε ποτέ από κάποιον να μάθει κάποια προσευχή. Πού υπάρχει αυτό και το αναφέρεις; Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο τότε το μάθημα θα έχανε την παιδαγωγική και ανθρωποκεντρική του αξία, την οποία δεν επισημαίνεις.

Μπορούμε, για την πρόοδο της συζήτησης, να πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Το μάθημα της Ιστορίας. Νομίζεις ότι οι μαθητές έχουν επίγνωση της ιστορίας τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής μετά από τόσες ώρες διδασκαλίες και σε περισσότερες τάξεις από όσες διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών; Σημειωτέον, ότι η διδασκαλία των θρησκευτικών παρακάμπτεται, ακόμη και στα «καλά σχολεία», χάριν των προτευόντων μαθημάτων.

Πού είναι το πρόβλημα λοιπόν; Το περιγράφεις εσύ ο ίδιος στην 4^η παράγραφο: «Όποιος δόμησε το περίλαμπρο σύστημα εκπαίδευσης (σ.σ. όχι παιδείας) στην Ελλάδα, προφανώς δεν ήθελε ανθρώπους και πολίτες με κριτική σκέψη...». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι πιο μάθημα θα παραμείνει εις βάρος ποιου, όπως γίνεται συντεχνιακώ τω τρόπω στις «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» των δημοκρατικών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης αλλά πώς θα οικοδομήσουν ελεύθερους ανθρώπους. Όταν καταλύεται το βασικότερο εργαλείο της σκέψης, η γλώσσα, πώς περιμένουμε να δώσουν σημασία στα υπόλοιπα;

Και κάτι άλλο. Σημειώνεις στον επίλογο ότι «Η εξουσία μας προτιμά αγεωγράφητους και ανιστόρητους, έρμαια... παθητικούς αποδέκτες... Θα της το επιτρέψουμε;». Νομίζω ότι της το επιτρέπουμε. Είμαστε πολλές φορές άνθρωποι της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα πράγματα. Και ξαναγυρίζω στο μάθημα των θρησκευτικών. Πόσοι μαθητές παίρνουν απαλλαγή από το μάθημα καθαρά από πραγματική επίγνωση για λόγους συνείδησης; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Ή νομίζεις ότι αν είχε κάποιος τη δυνατότητα της απαλλαγής από το μάθημα της Ιστορίας δεν θα την χρησιμοποιούσε πάλι για λόγους «συνειδήσεως»; Και ενώ πολλοί είναι αντίθετοι στο περιεχόμενο του αναλυτικού προγράμματος του μαθήματος των θρησκευτικών κανένας δεν ζητάει αντικατάστασή του από ένα μάθημα Ηθικής ή Θρησκειολογίας (που δεν υπάρχει πουθενά βέβαια, αυτό είναι ελληνικής έμπνευσης ιδεολόγημα) αλλά την κατάργησή του. Εν ονόματι ενός άκρατου και άκριτου προοδευτισμού δεν μπορέσαμε ποτέ να δούμε τον νεοελληνικό πολιτισμό στις πραγματικές του διαστάσεις. Προσπαθούμε να τα βάλουμε όλα στην άκρη και να γίνουμε μεταπωλητές εισαγόμενων πολιτιστικών στοιχείων που στον τόπο που αναπτύχθηκαν και καλλιεργήθηκαν έχουν αξία, ίσως όχι στον δικό μας. Μιλάμε με κραυγές. Ίσως χειρότερα και από τον συμπαθή κόρακα.

Από την στιγμή που ως νέοι πολίτες εντοπίζετε το πρόβλημα μην το αφήνετε να προχωρήσει όσο περνάει από το χέρι σας. Ειδάλλως ο πραγματικός τίτλος του άρθρου σου θα έπρεπε να είναι:

Υπουργείο Παιδείας – Σχολείο: 1 – 0

                                                                                  

Του καθηγητή Δημήτρη Περιστερόπουλου

ΕΠΙΤΥΧΙΑ…

 Τι είναι η επιτυχία; Ποιο είναι το νόημα αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης; Κάποιος θα απαντήσει τα χρήματα, κάποιος άλλος η δόξα και η κοινωνική ανέλιξη, κάποιος η ευχαρίστηση του να βοηθάς τους άλλους και κάποιος θα πει πως είναι η προσωπική ικανοποίηση και ευτυχία. Ποιος έχει δίκιο, δύσκολο να πεις και ανώφελο. Το ερώτημα είναι πώς και πότε έρχεται αυτή η πολυπόθητη επιτυχία; 

Έχει καταντήσει κλισέ να μιλάμε για αυτή. Κάθε λίγο και λιγάκι διαβάζουμε σε περιοδικά για επιτυχημένους νέους επιχειρηματίες που ξεκίνησαν με μια ιδέα, λίγη φαντασία και πολύ μεράκι και έγιναν διάσημοι. Ακούμε για πολιτικούς, τραγουδιστές, αθλητές, και ηθοποιούς που από το τίποτα δημιούργησαν τα πάντα, από το μηδέν έφτασαν στην αναγνώριση, τη δόξα την επιτυχία. Αν έπρεπε να δοθούν τρεις κατευθύνσεις για την επιτυχία ή τρία απαραίτητα βήματα ποια θα ήταν; Δύσκολη και αυτή η ερώτηση και φυσικά αβέβαιη η απάντηση. Αν λοιπόν με καλούσαν να απαντήσω θα έλεγα πως είναι η δημιουργία στόχων, η υπομονή και η επιμονή και τέλος η αυθεντικότητα.

Στόχοι

«Να είσαι προσηλωμένος στους στόχους σου. Κανένας δεν μπορεί να βρεθεί τυχαία στο Έβερεστ, περιπλανώμενος άσκοπα».

ZigHYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=384" HYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=384"Ziglar

«Το να βάζεις στόχους είναι εντάξει, όσο δεν τους αφήνεις να σε αποσπούν από ενδιαφέρουσες περιπλανήσεις».

DougHYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1259" HYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1259"Larson

 Δύο αντικρουόμενες απόψεις, η μία υπέρ της προσήλωσης στους στόχους και η άλλη υπέρ της περιπλάνησης και του ταξιδιού. Σύμφωνα με την πρώτη οι στόχοι είναι το παν για την επιτυχία και η επίτευξή τους απαιτεί συγκέντρωση και κόπο. Σύμφωνα με τη δεύτερη, μεγαλύτερη αξία έχει η περιπλάνηση, η αναζήτηση και ο στοχασμός. Σωστή ίσως να ναι η πρώτη, ίσως η δεύτερη, ίσως καμία, ίσως και οι δύο και να απαιτείται ο συγκερασμός τους. Εσείς κρίνετε… 

Υπομονή

Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός.

Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

Υπάρχει κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο, η υπομονή παύει να είναι αρετή.

ThomasHYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=397" HYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=397"Morton

 Κατά πόσο αξίζει να υπομένουμε πράματα και καταστάσεις για να φτάσουμε στην επιτυχία; Κατά πόσο θα θεωρηθεί αξιοποίηση του χρόνου η προσμονή της επιτυχίας και η επιμονή σε μια προσπάθεια; Για ακόμα μία φορά καμία απάντηση δεν είναι σωστή και δεν αποτελεί εφαρμόσιμη συνταγή για όλες τις περιπτώσεις. Είναι πιθανό απότοκο της μακράς υπομονής να είναι οι γλυκοί καρποί της επιτυχίας, αλλά είναι δυνατό να είναι και η κατασπατάληση πολύτιμου χρόνου ή η παράλογη ανοχή σε καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες δε  θα υπήρχε. Σε αυτό το σημείο αξίζει να προστεθεί το Αμερικάνικο “Fail fast, succeed sooner”, σύμφωνα με το οποίο οι αλλεπάλληλες και συχνές αποτυχημένες προσπάθειες οδηγούν γρηγορότερα στην επιτυχία.

Αυθεντικότητα

Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι.

ΦρήντριχHYPERLINK "http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=2" Νίτσε

Να θυμάσαι να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Εκτός αν είσαι απαίσιος.

Joss Whedon

Τέλος, αν όχι το σημαντικότερο, το εντυπωσιακότερο συστατικό της επιτυχίας είναι η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία, κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα και αυτό διότι μπορεί να είναι επιθυμητή η πιστή αναπαραγωγή ήδη εφαρμοσμένων και επιτυχημένων τακτικών και μεθόδων αλλά η προσωπική πινελιά είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Έτσι, λοιπόν αυτό που χρειάζεται ο καθένας όποια πορεία και αν ακολουθήσει, είναι ο αέρας της εμπιστοσύνης στον εαυτό του, η άρνηση στον συμβιβασμό και την μετριοπάθεια, χωρίς όμως να καταπατείται η αυτογνωσία και η αναγνώριση προσωπικών λαθών.

Του Χαράλαμπου Αμανατίδη