ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ;

"Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δίνονται τους φαύλους απ'των σπουδαίων διακρίνειν" είπε ο Αντισθένης. Μήπως έχει αρχίσει λοιπόν να χάνεται η σχολική μας κοινότητα ή απλά είναι μια παροδική κρίση η οποία τρέφεται απ'την γενική αναταραχή που επικρατεί στη χώρα μας;

Το γεγονός ότι το Ανατόλια είχε μια πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια και έμενε στάσιμο το γνώριζαν σχεδόν όλοι, αλλά κανείς δεν έπαιρνε θέση, και έτσι η "φούσκα" μεγάλωνε. Βλέπετε το να ανακαινίσουν τα γραφεία τους, να παρκάρονται τα αυτοκίνητα σε συγκεκριμένες θέσεις, να εξαλειφθεί το κάπνισμα εντός του σχολείου (πριν καν το απαγορεύσει το υπουργείο) και άλλα ανούσια ήταν πιο σημαντικά θέματα.

Ας ξεκινήσουμε απ'τα απλά και βασικά. Ένα σχολείο χρειάζεται καθηγητές - δασκάλους που να έχουν χαρά και αγάπη για τη ζωή και πάθος για να δημιουργήσουν μεγαλύτερα ή μικρότερα έμψυχα αστέρια. Ένα σχολείο δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες με διδακτορικά και γεμάτα βιογραφικά, έχει ανάγκη από ανθρώπους ενεργητικούς, ρεαλιστές και παράλληλα οραματιστές που θα μπορούν να μεταδώσουν τη γνώση τους και θα αποτελούν πρότυπο για τους μαθητές.

Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο ο σύλλογος γονέων να κρίνει τους καθηγητές μας και να κάνει λόγο για κύκλωμα «ιδιαιτερατζίδων», για να αποφασίσει η διοίκηση να συζητήσει για την αξιολόγηση των καθηγητών. Και προσωπικά (το τονίζω) θεωρώ πως το σχολείο ολιγώρησε σ'αυτό το θέμα και οι εξελίξεις το πρόλαβαν, διότι με τις νέες μεταρυθμίσεις απ'ότι φαίνεται άξιοι και δραστήριοι καθηγητές με διάθεση θα φύγουν και ζημιωμένο θα είναι το ίδιο.

Όπως ολιγώρησε και στο θέμα του bullying που για να αναλάβει δράση έπρεπε να ξεφύγει η κατάσταση και να επεκταθεί το φαινόμενο στο Γυμνάσιο. Δυστυχώς υπάρχει μια απάθεια και ένας φόβος σε ζητήματα που τολμούν να θίξουν μερικοί μαθητές για λεπτά θέματα μέχρις ότου αυτά πάρουν έκταση.

Αναλογιζόμενος λοιπόν τα παραπάνω και άλλα πολλά αναρωτιέμαι οι μαθητές πού ήταν σε όλα αυτά; Άποψη δεν είχαν; Και αν είχαν γιατί δεν την εξέφραζαν; Τι είναι αυτό που έχει ευνουχίσει τη βούληση για δράση; Γιατί έχουν εκφυλίσει και υποβαθμίσει το μοναδικό θεσμικό όργανο που τους επιτρέπει να εκφραστούν ως μαθητική κοινότητα; Γιατί έχουν επιτρέψει να δρα μια μειοψηφία τραμπούκων σ'αυτόν τον κατ'εξοχήν δημοκρατικό θεσμό και δίνουν το δικαίωμα να τους εκπροσωπούν άτομα τα οποία ο μόνος λόγος που ασχολούνται με τα κοινά είναι η προσωπική τους προβολή και ανάδειξη, αντί να πάρουν θέση οι ίδιοι;

Η δημιουργικότητα είναι ένας απ'τους τρόπους να βγάλει ο καθένας το θυμό από μέσα του. Είναι κρίμα να περνούν κάθε χρόνο οι ίδιες εικόνες. Την επόμενη φορά στήριξε αυτόν που πιστεύεις πως σε εκπροσωπεί καλύτερα και αν δεν θεωρείς κανένα ικανό, βγες μπροστά και κάλυψε το κενό που υπάρχει και θα εκφράσεις αρκετούς που βρίσκονταν στην ίδια θέση με εσένα. Μόνο έτσι μπορούν να προστατευτούν τα κεκτημένα. Και είναι χρέος μας ως προς τους επόμενους να τα προφυλάξουμε. Όπως γενικά χρέος όλων μας που περνάμε απ'το Ανατόλια (μαθητές, καθηγητές, τεχνικοί κλπ) να το διαφυλάξουμε και να το προστατεύσουμε, γιατί αυτό μένει, εμείς φεύγουμε. Αν δεν το κάνουμε εμείς τότε ποιος θα το κάνει;

Εν τέλει το σχολείο αφήνει πίσω του αυτή την περίοδο αναταραχής ως φαίνεται, εξελίσσεται (MYP, συγχώνευση λυκείων - γυμνασίων, κλπ) και προχωρά (αν δεν βρίσκεται ήδη) σε μια μεταβατική περίοδο απ'την οποία θα βγει δυνατότερο. Άλλωστε "Πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη".

ΥΓ: Θα ήθελα να ευχαριστήσω μιας και μου δίνεται η δυνατότητα το τμήμα υποτροφιών που με πίστεψε και με στήριξε αυτά τα χρόνια, όλο το σύλλογο καθηγητών για την πολύ ευχάριστη συνεργασία, όλες τις ιδιαίτερες προσωπικότητες που γνώρισα και που έχω απ'τον καθένα κάτι ξεχωριστό να θυμάμαι, και ιδιαίτερα τους συμμαθητές μου και τα επιπλέον αδέρφια που απέκτησα ξαφνικά, για τα 6 υπέροχα χρόνια!!!

του Σταύρου Πάντσιου