ΟΛΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ

 Θα μπορούσα κάλλιστα να δώσω στο κείμενο μου ως τίτλο το κλισέ ‘’η ζωή είναι μικρή’’ και όντως μπορεί αυτό να αποτελεί την πηγή  έμπνευσης. Παρόλα αυτά το θέμα δεν είναι να πασχίσουμε να χωρέσουμε σε δύο χρόνια εμπειρίες μίας ζωής ολόκληρης με το άλλοθι ότι ο χρόνος περνάει. Ναι η ζωή είναι όντως μικρή όμως τι κάνουμε εμείς για αυτό; Πώς το εκμεταλλευόμαστε και πώς αξιοποιούμε τα όσα έχουμε τώρα χωρίς όμως να τα παίρνουμε ως δεδομένα; Ευκαιρίες και άτομα, τα αφήνουμε να φεύγουν αγνοώντας πως ό,τι φεύγει δύσκολα γυρίζει πίσω. Μέχρι να το καταλάβουμε οι στιγμές έχουν ήδη περάσει και τότε τι μένει; Μένουμε εμείς να κοιτάμε πίσω και να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά πως αντιμετωπίσαμε με απάθεια ευκαιρίες που πέρασαν από μπροστά μας, πως φερθήκαμε λάθος από φόβο μη ζήσουμε το οτιδήποτε δυνατό, από φόβο μην ξεφτιλιστούμε, από φόβο μη χάσουμε, από φόβο για το τι μπορεί να ειπωθεί.

   Είναι γεγονός ότι έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα πάντα. Αλλά γιατί; Τα πολυσκεφτόμαστε, τα αναλύουμε ξανά και ξανά εξετάζοντας κάθε πιθανό αποτέλεσμα όταν στην πραγματικότητα το μόνο αποτέλεσμα που προκύπτει είναι η μεγαλοποίηση του θέματος. Η δημιουργία μιας κατάστασης η οποία χαρακτηρίζεται από κάτι χαώδες, κάτι μπερδεμένο και πολύπλοκο. Και επειδή ό,τι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε είναι αυτό που μας φοβίζει περισσότερο, το αγνοούμε ή το αναβάλουμε, είτε από δική μας επιλογή είτε επειδή μας φαίνεται σαν η μόνη λύση.  Η δική μας αυτή τάση για υπερβολή είναι που οδηγεί τελικά στην ερώτηση: γιατί να κάτσουμε να ταλαιπωρηθούμε μπλέκοντας τους εαυτούς μας σε καταστάσεις σύνθετες ενώ θα μπορούσαμε άνετα να βολευτούμε με κάτι εύκολο που έρχεται χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ή επιδίωξη; Θα μπορούσα να απαντήσω αλλά είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να το ρισκάρουμε. Και πάλι όμως, αυτό που σε εμάς φαίνεται τόσο επιβαρυμένο και δύσκολο στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά απλό.

  Τι περιμένουμε; Νομίζουμε πως έχουμε χρόνο και αδιάκοπα παλεύουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως ‘’ότι είναι να γίνει θα γίνει’’. Αμφίβολο όμως να αλλάξει κάτι από τη στιγμή που επιλέγουμε να σταθούμε ως κοινό και να παρακολουθούμε τις δικές μας ζωές να εξελίσσονται. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί όλοι μας, άλλοι σε μικρότερο βαθμό και άλλοι σε μεγαλύτερο, επαναπαυόμαστε και με κλειστά μάτια εμπιστευόμαστε τη μοίρα να κάνει τα μαγικά της ή τους γύρω μας να αναλάβουν δράση. Ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να φαίνεται αυτό το ‘’κάνε αυτό που νιώθεις’’ ή το να κάνεις το πρώτο βήμα και καταλαβαίνω πως υπάρχουν παράγοντες που μας εμποδίζουν και μας κομπλάρουν. Είναι κάπως ειρωνικό το γεγονός ότι γράφω ολόκληρο άρθρο σχετικά με το πώς περνάει ο καιρός και στενεύουν τα περιθώρια, με το πώς δεν έχουμε χρόνο να ‘’κρατάμε μούτρα’’ και να το παίζουμε ανώτεροι. Εγώ η ίδια παρ’ όλα αυτά δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τις τάχα συμβουλές που δίνω σε τρίτους οπότε ξέρω αλήθεια, στα μάτια μας μοιάζει με κάτι το οποίο απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Όμως  έχουμε επιλογές και όλα ξεκινούν από εμάς.

  Ίσως είναι θέμα εγωισμού. Ίσως είναι αυτή η ιδέα που μας αποτρέπει από το να φερθούμε αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς. Είμαστε πολύ περήφανοι και πολύ υπεράνω (και καλά) χωρίς λόγο, αφήνουμε τον εγωισμό μας να στέκεται σαν ασπίδα μπροστά μας και με ψηλά το κεφάλι εξακολουθούμε να αφήνουμε ‘’ανοιχτές’’ υποθέσεις που εκκρεμούν σε σχέση με τρίτους αλλά ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τρελαινόμαστε στην ιδέα και μόνο του να αντιμετωπίσουμε με δική μας πρωτοβουλία ή να παραδεχτούμε σε εμάς τους ίδιους σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς μας. Φανταστείτε πόσο εύκολα λοιπόν πολλοί από εμάς απορρίπτουν ακαριαία την πιθανότητα να αντιδράσουν, να κάνουν κάτι για όλα αυτά που τους ‘’τρώνε’’ μέσα τους.

  Και κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος, με εμάς θεατές στην ταινία της ζωής μας, διστάζοντας να επιχειρήσουμε την παραμικρή παρέμβαση, λόγω φόβου, δειλίας, εγωισμού ή άγνοιας της άσχημης αλήθειας η οποία κρύβει πως ο χρόνος είναι τελικά υπόθεση παραπλανητική. Τα περιθώρια στενεύουν, φιλίες χάνονται, αγάπες σωπαίνουν, σχέσεις ψυχραίνουν. Λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και συμφωνώ ως ένα σημείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ο χρόνος φθείρει, απομακρύνει και κυρίως ξεχνάει. Το ‘’ποτέ δεν είναι αργά’’ σπάνια ισχύει. Το πιθανότερο είναι πως αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξεις πίσω και θα δεις ότι όντως είναι πια αργά. Είναι απλό. Αν θες να πεις κάτι, πες το τώρα. Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο τώρα. Διαφορετικά θα βρεις τον εαυτό σου να μετανιώνει, να αναρωτιέται αν έπραξε σωστά ή όχι αρκετά και να πονάει που άργησε να καταλάβει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες και η έννοια του χρόνου εξαιρετικά επικίνδυνη.

της Βασιλείας Καλαφάτη