Όταν κάποιος υποκρίνεται, δε σημαίνει απαραιτήτως ότι ψεύδεται. Όταν κάποιος υποκρίνεται, φέρεται αντίθετα και μη συμβατά με την ιδεολογία που υπηρετεί μπροστά στους τρίτους. Το ερώτημα όμως έρχεται να τεθεί όταν αδυνατείς να αναγνωρίσεις την υποκρισία, γιατί η αντισυμβατική συμπεριφορά αντικαθιστά τη φυσιολογική συμπεριφορά του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα, όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι και πλέον ο ιδεαλιστής δημοκράτης μεταμορφώνεται σε ταραχοποιό στοιχείο, ο γνωστός στους περισσότερους από εμάς «μπαχαλάκης».
Για κάποιο ιδιαιτέρως αξιοπερίεργο λόγο στο ελληνικό σχολείο το παραπάνω φαινόμενο κερδίζει έδαφος κάθε μέρα που περνάει. Ο σχετικά ήρεμος και συγκροτημένος μαθητής της 2ας λυκείου έρχεται να μετατραπεί σε μια αδιανόητα βανδαλιστική ύπαρξη που δε θυμίζει σε τίποτα τη γοητευτική επαναστατική ατμόσφαιρα που προσέδιδε ο Τζέημς Ντην στις πράξεις του. Το είδος αυτό τριτολυκειακού μαθητή το ονομάζω «μπαχαλάκη χωρίς αιτία» αφού ένα είδος συναισθηματικού αλλά κυρίως πνευματικού εγκλωβισμού, ωθεί τον τελειόφοιτο να δείξει τη χαμένη του ελευθερία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Φωνές, συνθήματα, προσβολές και διαφόρων ειδών βανδαλισμοί είναι μερικά από τα κύρια όπλα των μπαχαλάκηδων τα οποία χρησιμοποιούν εκτός αλλά και εντός της τάξης, με μοναδικό σκοπό να επαναφέρουν στην τάξη το ίδιο κλίμα με αυτό που επικρατούσε στο «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα».
Το πιο οδυνηρό απ’όλα βέβαια, είναι πως σε αυτή την ανώριμη παιδιάστικη κατάντια μπορεί να κυλήσει οποιοσδήποτε, ακόμα και ένας νοητικά ισορροπημένος και ενεργός άνθρωπος που λόγω του ανταγωνιστικού πέπλου που καλύπτει την 3η λυκείου, κατεβάζει τους διακόπτες της κριτικής σκέψης και της ευγένειας για να ανάψει το σκοτάδι της μόνιμης προσβολής μέσα στο μυαλό του. Το γιατί αυτή η επιβλαβής έξαψη ενδυναμώνεται στην τελευταία τάξη του σχολείου δεν είναι τυχαίο, όπως τυχαία εξάλλου δεν είναι και η ομοιότητα των στερεοτυπικών συμπεριφορών των μπαχαλάκηδων οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία για βεβήλωση ηθικών αρχών και … μαθημάτων γενικής παιδείας.
Τα συμπτώματα του ιού του μπαχαλάκη χωρίς αιτία ξεκινούν να εμφανίζονται στο μυαλό των υποψηφίων όταν υποσυνείδητα ξεκινούν να υποτιμούν τη σημασία των μαθημάτων γενικής παιδείας, μελετώντας τα σημαντικά μαθήματα κατεύθυνσης στις ώρες της ιστορίας και της κοινωνιολογίας. Σε ποιον όμως μπορεί κανείς να προσάψει την ευθύνη; Στα παιδιά που ξεχνούν την ιδιότητά τους ως μαθητές όταν προσπαθώντας να προλάβουν να ανταπεξέλθουν στον αρρωστημένο φόρτο καθηκόντων που απλόχερα προσφέρουν οι φορείς παραπαιδείας ή στους καθηγητές, που εάν προσπαθήσουν να επαναφέρουν την τάξη μέσα στην τάξη θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν «μαφιόζικο» βομβαρδισμό παράλογων απαιτήσεων γονέων, που εσφαλμένα έχουν σχηματίσει την εντύπωση μιας σχολικής χρονιάς υποχρεώσεων χωρίς καμιά ευθύνη;
Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο ανούσιος αμοραλισμός μαθητών και καθηγητών φαντάζει λογικός και δικαιολογημένος μέσα στον παραλογισμό των εποχών. Τότε κάτι πάει πραγματικά στραβά. Όταν τα ίδια αυτά παιδιά που έχουν μάθει να υπακούουν τυφλά τους νόμους του Νεύτωνα και τους κανόνες σύνταξης δεν είναι σε θέση να σέβονται τους κανόνες κοινωνικής λογικής, τότε είναι που καταστάσεις εκτροχιάζονται και βγαίνοντας από τις ράγες της παραφροσύνης κινούνται τώρα στον άξονα της υποκρισίας. Μια υποκρισία που γεννάται όταν τα ίδια άτομα που γράφουν εκθέσεις εκθειάζοντας τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, το φυσικό περιβάλλον και την ιδιωτική και δημόσια περιουσία, είναι αυτοί που προσβάλλουν με το θρασύτατο δυνατό τρόπο τον καθηγητή της γενικής παιδείας, μολύνουν τον κοινόχρηστο σχολικό χώρο με τα απορρίμματα και την προκλητική τους συμπεριφορά και βεβαίως καταστρέφουν τουαλέτες και λάμπες χάριν αστεϊσμού.
Δυστυχώς στον κόσμο αυτό υποκριτής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Υποκριτής μπορεί να είναι και ο φροντιστής που κακολογεί το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να είναι ο δημοκράτης που δεν είναι ικανός για διάλογο, υποκριτής είναι ακόμα και ο άπραγος ανθρωπιστής. Μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ, και τίποτα δεν μας εξαγνίζει. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Μονάχα πετυχημένα ψέματα.
Του Αλέξανδρου Γκορόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου