Υπάρχουν γύρω μου, γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι κάθε μέρα πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα. Και δεν εννοώ μονάχα οικονομικά. Εννοώ ψυχικά. Μιλώ γι’ αυτό το αίσθημα που νιώθεις ότι κάτι σε τρώει, κάτι σε βασανίζει, κάτι σε πονάει μέσα βαθιά και παρόλα αυτά επιλέγεις να το κρύψεις, να το θάψεις μέσα βαθιά και να συνεχίσεις στο παιχνίδι της ζωής. Αυτό το αίσθημα που σε κάνει μέρα νύχτα να χαμογελάς και να βλασφημάς ταυτόχρονα, αυτή η φλόγα την οποία πασχίζεις να σβήσεις με μέσα που δε διαθέτεις. Και γιατί προσπαθούμε να τη σβήσουμε; Γιατί δεν προσπαθούμε να την ανάψουμε κι άλλο, τόσο ώστε να βάλουμε φωτιά και στα γύρω πράγματα; Γιατί μια ζωή ξοδευόμαστε προσπαθώντας να κρύψουμε αυτό που τελικά μας κάνει αυτό που είμαστε;
Πάθος. Για άλλους πάλι, λάθος. Ένα γράμμα διαφορά είναι. Ένα γράμμα το οποίο έχει την ικανότητα να διχάζει τους ανθρώπους. Παντού γύρω μου βλέπω την αντίληψη ότι μια χαρά είμαστε έτσι όπως είμαστε. Τυπικότατοι, σχολαστικότατοι. Γιατί όταν όλα είναι καλά ποιος θέλει να κάνει το ριψοκίνδυνο βήμα διακινδυνεύοντας να τα γκρεμίσει όλα και ν’ αρχίσει απ’ την αρχή; Ποιος θέλει να χάσει την λογική του ματιά και να μπει στον ξέφρενο ρυθμό του συναισθήματος που έχει την τάση να θερίζει, να γκρεμίζει; Γιατί είναι γνωστό πως αν αφεθείς ολοκληρωτικά, αν τα δώσεις όλα και δεν κρατήσεις τίποτα αυτός ο άπληστος κόσμος μπορεί να τα αρπάξει, να φύγει και να σ’ αφήσει ξεκρέμαστο, κι εσύ να κάθεσαι και ν’ αναρωτιέσαι τι έκανες. Αν τα δώσεις όλα δεν έχεις πια τι να περιμένεις. Άλλωστε, αν έφτασες σε σημείο να τα δώσεις, τότε τι είχες εξ αρχής; Και τι έχεις να φοβάσαι; Αφού ο χαμένος τα παίρνει όλα..
Τα δίνουμε όλα γιατί κάτι περιμένουμε ως αντάλλαγμα. Δεν είμαι εδώ για να το χαρακτηρίσω αυτό. Δεν είμαι εδώ για να πω «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό», γιατί όλα είναι μια ζαριά, ένα χέρι. Και καλούμαστε να παίξουμε με τα χαρτιά που έχουμε, όσο άσχημα κι αν φαίνονται. Αν θες να κερδίσεις πολλά, πρέπει να παίξεις και πολλά. Αλλιώς θα μείνεις με τα δικά σου. Κι αν σε ευχαριστούσαν τα δικά σου, τότε δε θα τα έπαιζες. Και στο κάτω κάτω, τι είχαμε, τι χάσαμε;
Και τι μας οδηγεί στο να τα παίξουμε όλα; Τι μας φτάνει σε σημείο να τα πετάξουμε; Το πάθος μας οδηγεί στο χείλος, διλληματιζόμαστε εμείς εάν πρέπει να πηδήξουμε. Κι είναι κάποια πράγματα που χρειάζονται το πάθος. Χρειάζονται τη στιγμή, την ένταση τον τρόπο και την αφορμή. Το πάθος δεν είναι αυτό που μας μπλέκει σε μια γλυκιά άβυσσο, απ’ την οποία δε μπορούμε να ξεφύγουμε; Το πάθος δεν είναι αυτό που λερώνει τον καθαρό καμβά που τόσο καιρό παλεύαμε να κρατήσουμε ανέπαφο; Και στην τελική, κάθε καμβάς φτιάχνεται με σκοπό να λερωθεί. Απλά πιάσε το πινέλο και ξεκίνα.
Παλεύουμε να κρατηθούμε ανέπαφοι. Φοβόμαστε την αλλαγή, δε την κοιτάμε στα μάτια γιατί ξέρουμε καλά πως για να την πραγματοποιήσουμε θα ρισκάρουμε πολλά. Αυτό το ρίσκο φοβόμαστε να πάρουμε, γιατί ο δρόμος του θα είναι μακρύς, και το τέλος του φαντάζει αβέβαιο. Φοβόμαστε μήπως στο δρόμο χάσουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε μήπως στην πορεία κάπου χαθούμε και καταλήξουμε χτυπημένοι, πληγωμένοι. Κι αν φοβόμαστε να πληγωθούμε, τι θα ζήσουμε στο τέλος; Κι αν φοβόμαστε να χτυπηθούμε, πως θα καταλήξουμε; Ζούμε μια σειρά από συμβάσεις. Για έναν συμβιβασμό ζήσαμε κι αυτό θα μας σκοτώσει…
Η τυπικότητα είναι βαθιά ριζωμένη στην πραγματικότητά μας. Κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, χωρίς να ξέρουμε ποιος το ορίζει αυτό το πρέπει. Πάντα προσπαθούμε να αγγίξουμε το ελάχιστο, και μετά σταματάμε απότομα. «Δε χρειάζεται άλλο. Πιάσαμε και σήμερα το ελάχιστο». Κάναμε και για άλλη μια μέρα αυτό που πρέπει, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτό που «μπορεί». Αυτό που «μπορεί» μας ορίζει. Κι αν χρειαστεί, θα προσπελάσουμε το κάθε πρέπει. Κι αν χρειαστεί, θα χτίσουμε δικά μας «πρέπει». Οι αφορμές υπάρχουν παντού γύρω μας, κι εμείς επιλέγουμε να τις αγνοήσουμε. Εθελοτυφλούμε, χάνουμε τις αφορμές, χάνουμε το κάτι παραπάνω. Μια ζωή παλεύουμε για το ελάχιστο. Και γιατί δεν κάνουμε το βήμα; Γιατί πάντα αγγίζουμε τη βάση και μετά καθόμαστε αγναντεύοντας αυτά που μέλλουν να’ ρθουν. Άμα δε τα κυνηγήσουμε με όλο μας το είναι δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ. Γι’ αυτό, βρες τη δική σου αφορμή. Και μη πασχίζεις για τη βάση στης ζωής σου την εξέταση.
Το αν θα πιάσουμε το κάτι παραπάνω σ’ αυτή τη ζωή δε το ορίζει κανείς εκτός από εμάς. Αν το δούμε απλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Είναι κάτι αυτονόητο, να προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, ομορφότερη κι έτσι όπως μας αρέσει. Είναι κάτι ανθρώπινο να προσπαθήσουμε να ζήσουμε στο έπακρο, γιατί για όσο υπάρχουμε ας προσπαθήσουμε να είμαστε αυτό που θέλουμε. Και γιατί να φοβόμαστε τις συνέπειες; Τα πάντα έχουν τις συνέπειες τους, ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε το αποτέλεσμα τουλάχιστον. Γιατί αλλιώς τι ζούμε; Μια ζωή φτηνή και άδεια, καταδικασμένη να μείνει έτσι για πάντα γιατί φοβόμαστε να τη γεμίσουμε. Μια ζωή χωρίς πάθος, χωρίς κανένα λάθος, χωρίς καμία στιγμή. Τι είναι ζωή χωρίς λάθος; Τι είναι ζωή χωρίς πάθος; Μια ζωή χωρίς ζωή στην τελική.
Μην περιμένεις να δεις τη ζωή σου στο ριπλέι και ν’ αποκοιμηθείς.
«Βάλε λίγο πάθος στη ζωή σου.»
Του Βασίλη Σερβετά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου