ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Παρελθόν. Παρόν. Μέλλον. Μέσα σε αυτές τις τρεις λέξεις χωρίζεται η ζωή μας.  Καθώς κυλάει ο χρόνος γεγονότα και καταστάσεις αφού στην αρχή μας φαίνονταν ένα μακρινό μέλλον, καταλήγουν να γίνονται αναμνήσεις. Κάθε φορά παρακολουθούμε άπραγοι αυτό το παιχνίδι του χρόνου που συνεχίζει ακάθεκτο να τραβάει από πάνω μας πρόσωπα και καταστάσεις και να μας προσφέρει καινούργια ενώ εμείς προσπαθούμε να περιμαζέψουμε ότι έχει απομείνει. Συνεχώς ονειρευόμαστε το μέλλον και νοσταλγούμε το παρελθόν. Κυνηγάμε από τη μία το μέλλον και τραβάμε από την άλλη το παρελθόν όλο και πιο κοντά μας, προσπαθώντας να κρατήσουμε -όσο γίνεται- καταστάσεις που ίσως δεν τις ζήσαμε όσο θέλαμε ή δεν τις εκμεταλλευτήκαμε όσο μπορούσαμε. Δίνουμε σημασία σε ό,τι πρόκειται να έρθει ή σε ό,τι έχει ήδη φύγει και ξεχνάμε το παρόν. Γιατί; Το αιώνιο γιατί.

Γιατί τόσος αγώνας να φέρουμε κοντά μας το μέλλον ή έστω να προσπαθούμε να το ελέγξουμε; Γιατί περνάμε ώρες ατελείωτες σχεδιάζοντας το μέλλον ενώ γνωρίζουμε ότι η πιθανότητα να συμβεί αυτό που επιθυμούμε είναι μηδαμινή;  Ίσως επειδή το μέλλον κρύβει πίσω του μια αβεβαιότητα, μια αμφιβολία αλλά και μια πιθανότητα ότι οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Το μέλλον δεν το ζεις, μόνο το φαντάζεσαι και όπως και να το κάνουμε τα πράγματα ακούγονται και φαίνονται πολύ καλύτερα όταν είναι μέσα στο μυαλό μας.

Όλοι μας κάποτε έχουμε αναρωτηθεί πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μας σε λίγα χρόνια από τώρα. Όλοι μας έχουμε ξενυχτήσει τουλάχιστον ένα βράδυ για να φτιάξουμε σενάρια που είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Κανείς όμως δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι θα συμβεί γιατί άλλωστε αυτή είναι η μαγεία, να μη γνωρίζεις τι θα σου ξημερώσει αύριο. Το μέλλον δεν είναι ουτοπία όπως θα θέλαμε να είναι, δεν είναι τέλειο, αξίζει ωστόσο να το έχουμε στο μυαλό μας ως κάτι το θαυμαστό, κάτι που όταν έρθει θα σου προσφέρει αυτά που τόσο καιρό ποθούσες.

Ενώ ,λοιπόν, κυνηγάμε το μέλλον, τραβάμε κοντά μας το παρελθόν. Γιατί κάποτε αυτό το παρελθόν μας είχε δώσει λίγες στιγμές ευτυχίας, στιγμές που θα ανταλλάζαμε οτιδήποτε για να τις πάρουμε πίσω. Κοσκινίζουμε, λοιπόν, το παρελθόν, κρατάμε μόνο τις καλές στιγμές και προσπαθούμε να τις φέρουμε κοντά μας.  Αναπολούμε καταστάσεις που δε θα θέλαμε ποτέ να τελειώσουν και προσπαθούμε να τις θυμόμαστε στο μυαλό μας με κάθε λεπτομέρεια, γιατί όσο κυλάει ο χρόνος οι αναμνήσεις φθείρονται και αυτό που απομένει είναι μια θολή εικόνα και δυο κουβέντες. Σε αντίθεση με το απρόσωπο και αβέβαιο μέλλον, το παρελθόν έχει μια ζεστασιά, μια νοσταλγία. Είναι αυτά που ζήσαμε, αυτά που νιώσαμε που ίσως δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ πίσω με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε. Είναι οι καταστάσεις, τα γεγονότα, οι συνήθεις, οι στιγμές και τα πρόσωπα που πέρασαν και δε θα ξαναρθούνε. Και στη θέση αυτών θα έρθουν καινούργια από το μέλλον.

Με το παρόν όμως τι συμβαίνει; Κανείς, ποτέ, για κανένα λόγο δε μιλά για αυτό. Περιφρονημένο και αδικημένο, το παρόν συνδυάζει το παρελθόν και το μέλλον. Για να έρθει κοντά μας το μέλλον πρέπει να περάσει στο παρόν, μέσα από το παρόν το ζούμε. Καθώς, λοιπόν, το μέλλον γίνεται πλέον παρόν χάνει αυτό το μυστήριο που έκρυβε πίσω του. Η έννοια του χρόνου στο παρόν είναι πολύ διαφορετική από αυτή του παρελθόντος και του μέλλοντος. Φαίνεται σαν να φρενάρει ο χρόνος, να δίνει σημασία στα ασήμαντα και να ξεχνά τα σημαντικά, αυτά που περιμένουμε με λαχτάρα. Και ποιος ορίζει το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο; Εμείς. Εμείς που περιμένουμε κάποια πράγματα. Συνεχώς περιμένουμε, συνεχώς είμαστε στην αναμονή για αυτό το «μετά» κι όταν τελικά έρθει αρχίζουμε να περιμένουμε το επόμενο «μετά». Είμαστε συνεχώς στραμμένοι στο μέλλον και ξεχνάμε ότι το τώρα και το εδώ είναι το ποιο σημαντικό. Το τώρα θα ορίσει το μετά. Το τώρα μπορείς να το αλλάξεις, μπορείς να το κάνεις όπως εσύ θέλεις.

Και καθώς περάνει ο χρόνος, άλλες φορές αργά και βασανιστικά κι άλλες χωρίς καν να το καταλάβουμε, το εδώ και το τώρα γίνεται εκεί και τότε. Γίνεται παρελθόν. Φεύγει, και τότε καταλαβαίνουμε ότι δε δώσαμε στο παρόν τη σημασία που χρειαζόταν, δεν το ζήσαμε όσο θα έπρεπε, αφού ήμασταν κολλημένοι στο μετά. Μετανιώνουμε. Μετανιώνουμε για όσα δε ζήσαμε, για όσα δεν κάναμε και για όσα δεν είπαμε αλλά πλέον είναι αργά. Έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις θυμόμαστε όσο μπορούμε με μια μικρή νοσταλγία. Κακά τα ψέματα, όταν το αργόσυρτο παρόν γίνεται παρελθόν, η θύμηση τα ωραιώνει και η φωνή της νοσταλγίας τα καλεί να ξαναγυρίσουν. Εξάλλου δεν είναι και λίγοι οι άνθρωποι που ζουν στο παρελθόν γιατί το τώρα για αυτούς δεν έχει καμία σημασία χωρίς τα πρόσωπα που έχασαν.

Ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει, δεν ρωτά κανέναν. Σε στιγμές ασήμαντες μας φαίνεται να φρενάρει και να παρακολουθεί, ενώ αντίθετα σε σημαντικές για εμάς στιγμές νομίζουμε ότι επιταχύνει και τρέχει έτσι ώστε να μην προλάβουμε να χορτάσουμε καταστάσεις τις οποίες περιμέναμε ανυπόμονα. Στην πραγματικότητα όμως ο χρόνος είναι αντικειμενικός, το λάθος είναι δικό μας. Ας σταματήσουμε επιτέλους να νοιαζόμαστε για το μέλλον, που όταν για λίγο έρθει κοντά μας θα το περιφρονήσουμε αλλά στη συνέχεια καθώς θα φεύγει προς το παρελθόν θα το αναζητούμε. Ας κοιτάξουμε λίγο το τώρα, επειδή αλλιώς είναι να το ζεις, αλλιώς να θυμάσαι πως το έζησες και αλλιώς είναι να φαντάζεσαι πως θα το ζήσεις.

της Μαριλένας Παππά