ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Και είναι και εκείνες οι νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς. Και όλα σε ενοχλούν. Τη μια ζεσταίνεσαι και την άλλη κρυώνεις. Και ξαφνικά ο ιδρώτας σου, μουσκεύει τις φύτρες απ’ τα μαλλιά σου. Και εσύ ανοίγεις τον ανεμιστήρα και κάθεσαι για λίγο μπροστά του- σου παγώνει γλυκά το πρόσωπο. Ευχαριστημένος, ξαναξαπλώνεις. Και μόλις ξαπλώσεις ξαφνικά πάλι όλα σε ενοχλούν. Ο ανεμιστήρας δεν φυσάει γλυκά όπως πριν. Σου φυσάει τα μαλλιά και αυτά πέφτουν ενοχλητικά πάνω στο μέτωπο σου και πάνω στους ώμους σου. Και αλλάζεις πλευρό κάθε λίγο. Μέχρι που εκνευρίζεσαι.

                        Γύρισα το μαξιλάρι μου από την άλλη πλευρά, τη δροσερή. Γύρισα ολόκληρη από την ανάποδη πλευρά του κρεβατιού .Έκλεισα τον ανεμιστήρα και έβγαλα τα ρούχα μου. Να νιώσω ελεύθερη –για λίγο, τώρα που όλοι κοιμούνται και είμαι μόνη. Έβαλα τα πόδια μου πάνω στον κρύο τοίχο και άνοιξα το παράθυρο.  Τι πιστεύεις πως μπορεί να σε σκοτώσει ευκολότερα, μια σφαίρα ή μια σκέψη;     

                        Μοναξιά δεν σημαίνει είμαι μόνος. Μοναξιά σημαίνει δεν σας καταλαβαίνω δεν με καταλαβαίνετε. Γι’ αυτό μη μου λες πως δεν είμαι μόνη. Γιατί η ώρα πήγε 4, πρωί Τετάρτης και πνίγομαι μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου με σκέψεις που συχνά κάνω και παριστάνω πως δεν τις έκανα ποτέ και κλείνω το πρόσωπο μου ανάμεσα στο μουσκεμένο μαξιλάρι μου και κοιτάω το δωμάτιο και το μόνο άτομο που βλέπω στον καθρέφτη είμαι εγώ, το μόνο άτομο που με καταλαβαίνει είμαι ΕΓΩ, το μόνο άτομο που με ακούει να κλαίω είμαι ΕΓΩ, ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ. Μετά το είπα, και κατάλαβα πως άκουσες «όλα είναι καλά» και κατάλαβα πως άκουσα «Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα».

                                                Ξεκίνησα να γράφω νιώθοντας χαμένη. Νιώθοντας πως δεν ξέρω τι κάνω λάθος κάθε φορά και χάνω τους ανθρώπους από δίπλα μου. Νιώθοντας μπερδεμένη, εκνευρισμένη και αρκετά κουρασμένη σε σημείο να θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να φύγω. Αρχίζω βέβαια να επιβεβαιώνω ένα πράγμα˙ τα περισσότερα απ’ αυτά που λέμε αγάπη είναι εθιστικές προσκολλήσεις σε ανθρώπους ή πράγματα με το κίνητρο των εγωιστικών αναγκών για ασφάλεια, απόλαυση ή κυριαρχία. Πολλοί λίγοι από εμάς ή και κανένας αγαπούμε χωρίς εγωισμό ή χωρίς όρους, χωρίς να ψάχνουμε κάτι για τον εαυτό μας μέσα στη σχέση για αντάλλαγμα.

                        Είναι αστείο πως μπερδεύουμε την εμπιστοσύνη με τον ενθουσιασμό. Γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά και τα μάτια μου είναι στραμμένα προς τον ξεθωριασμένο κίτρινο τοίχο μου. Πως είναι δυνατόν κάθε φορά που γνωρίζουμε κάποιον να νομίζουμε ότι είναι ο ένας; Προς όλες τις σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές.  Πως μπορούμε να δώσουμε τα πάντα και εκείνοι να το εκτιμήσουν; Όπως εγώ δίνω τη ζωή μου σχεδόν σε ότι κάνω. Σχεδόν σε ό,τι μου ‘χει δώσει την ευκαιρία να ανοιχτώ. Και μόλις η ευκαιρία δοθεί, χάνω τον έλεγχο και τα δίνω όλα χωρίς να περιμένω να μου δώσουν κάτι πίσω. Μπορείς να με χαρακτηρίσεις εγωίστρια γιατί όλα αυτά στην πραγματικότητα τα κάνω πρώτα για μένα. Γιατί μου αρέσει ΕΜΕΝΑ να είσαι εσύ καλά.   Και ύστερα τίποτα. Είμαι πάλι μόνη εκεί όπου με είχα αφήσει. Να κοιτάω γύρω μου και να βλέπω χιλιάδες ανθρώπους και όταν ξανακοιτάζω να μην βλέπω κανέναν. Ξαναγυρνάω σε εκείνο το άδειο σπίτι που είναι γεμάτο με φωτογραφίες ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν.    

                        Καταλήγω πως ευκολότερα σε σκοτώνει η σκέψη.  Γιατί το όπλο διαθέτει σκανδάλη. Έχεις την επιλογή να την πατήσεις και την επιλογή να μην την πατήσεις. Να ζήσεις ή να πεθάνεις. Όμως η σκέψη είναι αυτή που θα ελευθερώσει τα λιοντάρια και θα σε κατασπαράξουν. Μπορεί να μην σε σκοτώσουν αλλά τι σημασία έχει; Είσαι ήδη νεκρός γιατί τα σημάδια θα σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως τα λιοντάρια ήταν κάποτε εκεί, και ύστερα.. Πώς να ξεφύγεις από αυτά που τρέχουν μέσα στο μυαλό σου;

                        Τώρα που θα αναρωτηθείς γιατί γράφω ανώνυμα, θέλω να κάτσεις να σκεφτείς αν γενικά είσαι ειλικρινής. Θα σου απαντήσω εγώ. Όπως είπε και ο Σεφέρης, ο άνθρωπος είναι πάντα διπλός˙ εκείνος που πράττει κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να πράττει, εκείνος που υποφέρει κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να υποφέρει, εκείνος που αισθάνεται κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να αισθάνεται. Όταν λέω «εγώ» τι εννοώ; Το Α ή το Β εγώ μου;  Κι αυτό δείχνει πως είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κανείς ειλικρινής. Και τώρα, που πλέον τα δάκρια είναι γραφικά και το μελό ξεπερασμένο, σκέψου πως αυτό το έγραψες εσύ˙ ούρλιαξε όσο πιο δυνατά μπορείς και βγάλτα όλα. Όμως από μέσα σου. Έξω, λευκή σιωπή. Έξω, γλυκιά ηρεμία.

Α.Σ.