ΤΟ ΕΛΕΠΑΠ, ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ

      «Τι στον κόρακα θα διαβάσω τώρα», αναρωτιούνται σίγουρα πολλοί μετά απ’ αυτόν τον τίτλο. Ουάου. Ισχυρός τίτλος. Έχει μέσα το ΕΛΕΠΑΠ, που αμέσως θίγει ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Έχει μέσα και τη θλίψη, μια λέξη συγκινησιακά φορτισμένη, που μας κάνει να νομίζουμε ότι αυτό που θα διαβάσουμε μιλάει για κάτι πολύ συγκινητικό και ουσιώδες. Τέλος το θέαμα: η λογική και η άμεση αντίληψη είναι «θα μιλήσει για την θλίψη που του προκαλεί το θέαμα αυτής της κατάστασης». Η πιο «ψαγμένη» αντίληψη του νοήματος, το «reading behind the lines»: η θλίψη που του προκαλεί το γεγονός ότι το ΕΛΕΠΑΠ αντιμετωπίζεται σαν θέαμα». Η αλήθεια που βρίσκεται; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Είναι από τα κείμενα στα οποία γράφω πρώτα τον τίτλο, για να μου θυμίζει όταν τον κοιτάω ότι για αυτό θέλω να μιλήσω. Η σκέψη κυλάει ασταμάτητα, «η σκέψη είναι άναρχη και αυτόνομη», και σύμφωνα με τις κρίσεις των φιλολόγων μου οι παράγραφοί μου είναι ένα τουρλουμπούκι ιδεών και «wannabe» αντιλήψεων περί κάποιου θέματος. Παραθέτω λοιπόν το πιο αριστοτεχνικό μου τουρλουμπούκι, το κείμενο που προκαλεί κλάμα στους φιλολόγους λόγω της προβληματικής του δομής, το μανιφέστο της αναρχίας της προβληματικής μου σκέψης.

            Κριτική. Ένα δεύτερο ουάου. Μια λέξη επίσης συγκινησιακά φορτισμένη. «Μείον δύο Βασιλάκη, δε θέλω να χρησιμοποιείς ωραιολογίες». Την κριτική τη δεχόμαστε καθημερινά από παντού. Το παραμικρό βλέμμα, το πιο «αθώο» γελάκι, το πιο φαινομενικά καθόλου επιτηδευμένο σχόλιο του συμμαθητή που δε χωνεύεις καθόλου. Και φυσικά, η οποιαδήποτε κίνηση του καθηγητή, που έχει αυτή την ικανότητα να σε ρίξει από το «βάθρο» σου. «Ποιο βάθρο ρε;» θα μου πείτε εσείς. Το βάθρο λοιπόν στο οποίο ο καθένας χτίζει για τον εαυτό του. Όλοι είμαστε πάνω στον θρόνο μας, και δεν επιτρέπουμε σε τίποτα να μας ρίξει από αυτό. Βεβαίως και όλοι έχουμε ένα βάθρο. Το θέμα είναι ότι πολλοί δίνουν πολλή βαρύτητα σ’αυτό το βάθρο, κάτι που συντελεί φυσιολογικά στην προβλεπόμενη κατάρρευσή του.

            Ήδη εκτός θέματος. «Ο τίτλος δε συμβαδίζει με την ροή του κειμένου». Δεκτό. Ξέρετε τι αναρωτιόμουν ανέκαθεν, και κανένας καθηγητής δε μου το απάντησε ποτέ; Ο Ντοστογιέφσκι προτιμούσε να χρησιμοποιεί τη διαίρεση ή το αίτιο-αποτέλεσμα στις παραγράφους του; Επειδή λοιπόν αυτός ο μεγάλος συγγραφέας δεν καθόταν μέσα στο κρύο αγκαλιά με τη βότκα του να σκεφτεί πως θα στήσει την αναλογία στην παράγραφό του, επινοήσαμε και έναν όγδοο τρόπο ανάπτυξης παραγράφου. Τον συνδυασμό μεθόδων, ή κοινώς το τουρλουμπούκι. Αγαπητοί μου καθηγητές, καταλαβαίνω πολύ καλά. Προφανώς δεν είμαι ο Ντοστογιέφσκι. Και προφανώς, κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται ποτέ να τον πλησιάσω. Και γι’ αυτό μου απαγορεύετε να χρησιμοποιώ αυτόν τον τρόπο γιατί η σκέψη μου δε διακρίνεται καθαρά, δεν είναι δυνατό να καταλάβει ένας άνθρωπος τι θέλω να πω γιατί ακριβώς δε ξέρω από πού αρχίζω και που θέλω να τελειώσω. Πολύ καιρό συμβιβάζομαι, και προφανώς θα συμβιβαστώ στις πανελλήνιες εξετάσεις. Όμως βαρέθηκα να ανακαλύπτω τρόπους να αποδεχτώ την κάθε «αλάνθαστη» υπόδειξή σας, και να ψάχνω πάντα το δικό μου λάθος παντού. Δεν είμαι τύπος που δεν παραδέχεται το λάθος του, αλλά είμαι τύπος που βαρέθηκε να δέχεται έτσι την κρίση.

            Νιώθω ενοχές όταν αμφισβητώ. Ναι, αυτή τη στιγμή νιώθω άσχημα που τόλμησα να αμφισβητήσω την οποιαδήποτε υπόδειξη. Και ξέρω πολύ καλά επίσης ότι οι διορθώσεις δεν είναι στοχευμένες και γίνονται για το δικό μου καλό. Επίσης ξέρω ότι ποσώς ενδιαφέρει βεβαίως τον κάθε καθηγητή πως αισθάνομαι εγώ. Και έρχομαι εγώ να πω πως σ’αυτή τη σχέση αμοιβαίας κατανόησης είναι προφανές πως εγώ δεν μπορώ να πω το ίδιο. Γιατί θα γίνω θρασύς. Γιατί δεν είμαστε ίσα κι όμοια, κι αυτό ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι ειρωνικό. Άλλωστε, σε μια σχέση εξάρτησης αναπτύσσονται αισθήματα μίσους από αυτόν που άρχεται προς αυτόν που άρχει. Είναι φυσιολογικό, είναι και στο βιβλίο της λογοτεχνίας (Όνειρο στο Κύμα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη), παρόλα αυτά το αντιμετωπίζουμε ως κάτι ακραίο.

            Δεν θέλω να πω σ’αυτό το κείμενο πως βαρέθηκα την κριτική. Όχι, δεν θα το πω αυτό γιατί δεν την βαρέθηκα. Την αντιμετωπίζω καθημερινά και θα την αντιμετωπίζω για την υπόλοιπη ζωή μου, όσο δίκαιη και άδικη κι αν είναι. Ένα τεράστιο λοιπόν ευχαριστώ σε όλους σας γιατί μου διδάξατε πώς να την υφίσταμαι. Να δηλώσω όμως ότι ξεχάσατε να μου διδάξετε πώς να την ανέχομαι. Κι επειδή ποτέ δεν περιμένω τον βούρδουλα για να μάθω κάτι, θα το διδαχθώ μόνος μου. Το άλλο θέμα είναι πάλι τα λεπτά όρια δικαίου και άδικου, και εάν και κατά πόσο είμαι εγώ σε θέση να διακρίνω τι από αυτά που μου λένε με προσβάλλει ή όχι. Αναζητώ πάντα την πιθανότητα του δικού μου λάθους. Το επεξεργάζομαι πάντα. Ψάχνω παντού που έχω άδικο, για να σβήσω αυτή τη φλόγα που έχω μέσα μου που μου λέει πάντα ότι έχω δίκιο. Κι όμως αυτή η φλόγα υπάρχει για κάποιο λόγο μέσα μου. Το καλύπτετε ωραιότατα με τις έννοιες «εφηβεία», «ανωριμότητα», «αδυναμία κρίσης», και άλλους περίτεχνους όρους, αλλά δεν επεξηγείτε αυτό το υποτιθέμενο θέσφατο, το οποίο μπορεί κάλλιστα να σας αφαιρέσει αυτά τα πολυπόθητα μόρια. Τι είναι δίκαιο λοιπόν; Και τι είναι άδικο; Θέματα λεπτά, που καλύπτονται ελάχιστα στα νομικά πλαίσια, αλλά είναι ικανά να καταστρέψουν την υπόληψη ενός ανθρώπου πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη άνομη πράξη. Έχω λοιπόν βαρεθεί επίσης να σβήνω αυτή τη φλόγα σύμφωνα με την κάθε υπόδειξη. Θα μου πείτε ότι «είναι αναγκαίο να τη σβήνεις Βασιλάκη, γιατί αλλιώς θα καταστραφεί η κοινωνική συνοχή». Διαβάζω κύριοι καθηγητές. Η κοινωνική συνοχή πηγάζει από όλους μας ξεχωριστά. Η κοινωνία υπάρχει επειδή προτάσσουμε το συλλογικό έναντι του ατομικού συμφέροντος. Κι όμως, αυτό που φαίνεται ότι θεωρείται αμελητέο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η κοινωνία φέρεται με τον ίδιο τρόπο στα μέλη της. Δούναι και λαβείν; Σε μια μεταγενέστερη ανάγνωση, σίγουρα. Έχω όμως βαρεθεί να ψάχνω το άδικό μου. Επιτρέψτε μου, παρακαλώ πολύ, να διατυμπανίσω αυτή την αδικία που βλέπω γύρω μου που πηγάζει από παντού, γιατί αυτή τη φορά αρνούμαι να την αναλάβω τη ρημάδα την ευθύνη. Κι αν θέλετε να με κατηγορήσετε ως αγνώμονα, κι αν θέλετε να με πείτε ανόητο έφηβο έχετε κάθε δικαίωμα. Όμως έχω σιχαθεί την μονομέρεια αυτής της αδικίας αγαπητοί μου.

            Δεν περιμένω να αποκομίσω καρπούς από τις πράξεις μου. Και δεν μιλάω για τιποτένια νούμερα σε χαρτί, τα οποία θα ήθελα να τα κάψω όλα αν γίνεται γιατί μου θυμίζουν αυτόν τον αγώνα, στον οποίο μετατρεπόμαστε σε κτήνη και προσπαθούμε να αναρριχηθούμε στην κλίμακα του σκορ, να πατήσουμε επί πτωμάτων για να κάνουμε στο τέλος τι; Θεσσαλονίκη-Κομοτηνή; ΘΛΙΨΗ. Μεγάλη μου θλίψη κυρίες και κύριοι. Όλα αυτά τα αθώα «Πόσο πήρες;», όλα αυτά τα γελοία και απαράδεκτα βλέμματα πάνω από τον ώμο του –κατά τα άλλα- φίλου μας, για να ανακαλύψουμε ότι τον περάσαμε ή μας πέρασε στο διαγώνισμα. Συνειδητοποιείτε αγαπητοί μου συμμαθητές πόσο γελοίοι είμαστε; Και μιλάμε για δικαιοσύνη και αδικία, και μιλάμε για προσπάθεια της νέας γενιάς να φτιάξει τα πράγματα. Και εγώ θα κάνω παραπομπή σε περσινό κείμενο του «Κόρακος», στο κείμενο του κυρίου Τσάμη που μιλάει για την υγεία της σταφυλής ( http://tokorakee.blogspot.gr/2012/11/blog-post_881.html ). Εντελώς άλλο το θέμα, αλλά πάλι μου προκαλεί αίσθημα αναγούλας το γεγονός ότι ζούμε σε τέτοια πλάνη. Αυτό όμως που με τρομοκρατεί πραγματικά, και –πιστέψτε με- ξέρω πόσο βαρύ είναι αυτό το ρήμα, είναι το γεγονός ότι το τι κρίνεται ηθικό και τι όχι σ’αυτή την κοινωνία που ζω εγώ καθημερινά γίνεται με πολύ περίεργους τρόπους. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πως είναι δυνατόν να παραβλέπουμε απαράδεκτες συμπεριφορές που υποδηλώνουν διπροσωπία, αλαζονεία και μια τάση υπεροχής έναντι όλων, και να καταδικάζουμε πράξεις άνομες μεν, κατά πολύ δε αθωότερες, απλώς επειδή αυτές ανακουφίζουν την κοινή γνώμη. Ο «Κόραξ» κράζει ελεύθερα, σε λογικά όμως πάντα πλαίσια. Ο νοών νοείτω. Η χρήση πρώτου πληθυντικού δεν αναφέρεται μόνο στον προφανή παράγοντα της ηγεσίας, για να μην παρεξηγούμαστε, αλλά και σε όλους τους πολυαγαπημένους μου συμμαθητές που κατακρίνουν κάποιες πράξεις χωρίς να κοιτάνε την κατά πολύ περισσότερο λερωμένη φωλιά τους. Κι αν αυτό που λέω δεν είναι κατανοητό ή προφανές, φταίει η άναρχη σκέψη μου και η αδύναμη κρίση μου. Ο καθένας τη φωλιά του. Και μετά των αλλωνών.

            Όλα αυτά περί δικαίου και άδικου μου θυμίζουν, σ’αυτό το απαράδεκτο από άποψη δομής κείμενο, την επίσκεψη της τρίτης λυκείου στο ίδρυμα ΕΛΕΠΑΠ στις 16/12/13. Να επισημανθεί ότι αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο είναι 11/12/13, και δεν θα είμαι στην επίσκεψη αυτή λόγω υποχρεώσεων (τι γιορτή σας ετοιμάζουμε, βρε!). Δεν ξέρω τι θα γίνει εκεί πέρα. Δεν μπορώ να ξέρω, άλλωστε. Όμως προβλέπω, όπως και ο καθένας. Η επίσκεψη αυτή θα έχει έναν χαρακτήρα λύπης. Κι αν χρειάζονται κάτι αυτοί οι άνθρωποι είναι ο απεριόριστος σεβασμός μας κι όχι η λύπη μας. Αν κάποιος έπρεπε να λυπάται τον άλλον, είναι προφανές ότι τα παιδιά θα έπρεπε να λυπούνται εμάς. Γιατί όταν αντικρίζεις ένα παιδί με ένα τέτοιο πρόβλημα στα μάτια και συνειδητοποιείς ότι σε κοιτάει πραγματικά στα μάτια, και δεν τον νοιάζει να σε ξεπεράσει σε τίποτα, παρά χρειάζεται έναν άνθρωπο να του σταθεί, τότε συνειδητοποιείς ότι η ευφυΐα σου σε πρόδωσε και ότι άλλος είναι ο καθυστερημένος στο δωμάτιο. Κι αν σας ξενίζει αυτή η λέξη αγαπητοί μου υποκριτές, δείτε τι σημαίνει κυριολεκτικά και καταλάβετε ότι έτσι την χρησιμοποιώ. Ο πατέρας μου λέει «δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, μόνο βρώμικα μυαλά». Κι εγώ έρχομαι να το προσαρμόσω και να πω ότι οι λέξεις δεν προσβάλλουν κάποιες φορές παρά μόνο τα μυαλά που περιμένουν από παντού την προσβολή. Αυτός ο σιχαμερός υποκριτικός καθωσπρεπισμός. Συγκαλύπτουμε διάφορα με ωραία ονόματα. Ειδικές ικανότητες. Διανοητικά προβλήματα. Ανωμαλία στην σεξουαλική προτίμηση. Η πιο ξεκάθαρη μορφή υποκριτικής κοινωνικής σύμβασης. Μας ανακουφίζει όταν προσδίδουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς; Προσπαθούμε για άλλη μια φορά να τα ισοπεδώσουμε όλα και να μικρύνουμε τις διαφορές με τον «κοινό άνθρωπο»;

            Άκρως αποτυχημένη παραγραφοποίηση. Διακοπή του κειμένου στην κορύφωση της παραγράφου. Το βασικό θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι διαφέρουν. Και για κάποιο λόγο αυτό είναι κακό, και προσπαθούμε να αμβλύνουμε τις διαφορές μέσω εντυπωσιακών χαρακτηρισμών. Αυτό δεν είναι τάχα ωραιολογία; Η ριζική αντίθεση είναι ότι από τη μία προσπαθούμε να εντάξουμε το διαφορετικό στη μάζα, και από την άλλη με αυτή μας ακριβώς την πράξη καταφέρνουμε ακριβώς το αντίθετο. Μερικά παιδιά στο ΕΛΕΠΑΠ έχουν διανοητικά προβλήματα, και εξοργίζομαι μόνο στην ιδέα ότι κάποιοι συμμαθητές μου θα κοιτάξουν αυτά τα παιδιά, αυτό το ΘΕΑΜΑ με λύπη. Και όχι με αυτή τη συμπονετική λύπη, αλλά με τη λύπη της υπεροχής, με τη λύπη του «αχ μωρέ το καημένο… δε σου φέρθηκε σωστά η μοίρα…». ΘΛΙΨΗ. Και ένα μεγάλο ποσοστό αίσχους. Κάνω έκκληση, όταν τα κοιτάξετε τα παιδιά στα μάτια να θυμηθείτε πόσο καιρό έχετε να κοιτάξετε κάποιον με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αυτή την αθωότητα αδυναμία. Και δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτά τα παιδιά καταλαβαίνουν τη σκοπιμότητα της επίσκεψης, πάντως αν το καταλαβαίνουν είναι απίστευτα δυνατότεροι από εμάς τους ίδιους.

            Δεν κατακρίνω την ίδια την επίσκεψη, ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει. Κατακρίνω τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι θα αντιμετωπίσουν τη συγκεκριμένη επίσκεψη. Κακά τα ψέματα, αυτές οι εκδρομές δίνουν κάποιο ερέθισμα. Ποιος θα πήγαινε αλλιώς στο ΕΛΕΠΑΠ; Γιατί καλή και η κριτική, αλλά εγώ προσωπικά στο ΕΛΕΠΑΠ δεν είχα πάει, και ούτε σε κάποιο άλλο ίδρυμα. Τώρα η πρόφαση είναι η Τρίτη λυκείου, οι υποχρεώσεις ή όλη αυτή η αντίληψη; Δεν είμαι σίγουρος. Όμως, περί πρόφασης πρόκειται. Και με μεγάλη θλίψη το παραδέχομαι, αλλά είναι αλήθεια. Και αυτή είναι μια ευθύνη που θα αναλάβω.

            Αυτό το κείμενο κάπως έτσι φτάνει προς το τέλος του. Και όχι επειδή δεν έχω τι να πω. Να μην αρχίσω να μιλάω καλύτερα. Όπως είναι προφανές, ο επίλογος ενός κακοδομημένου κειμένου δεν είναι επίλογος: είναι μια ακόμα παράγραφος. Αυτό θα μου δώσει την ευκαιρία να πω ένα ακόμη ευχαριστώ σε όλους τους «καθώς-πρέπει» ανθρώπους που αντικρίζω καθημερινά. Να είστε καλά. Γιατί μέσα από αυτό το «δήθεν» σας, και συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να το αποδώσω πιο εύστοχα, μου διδάξατε πραγματικά ότι οι άνθρωποι περιμένουν να απογοητευτούν από σένα. Και ο λόγος είναι ότι θα έχουν από κάπου να πιαστούν για να σε ρίξουν από το «βάθρο» σου. Η κριτική, το «δήθεν», ο καθωσπρεπισμός στη χειρότερη και πιο υποκριτική έκφανσή του είναι πολλά από αυτά που αντικρίζω καθημερινά. Δε βγάζω έξω τα καλά, σε καμία περίπτωση. Ακολουθώ άλλωστε το παράδειγμά σας: ποιος τα κοιτάει τα καλά; «Έχω απογοητευτεί μαζί σου». Βεβαίως και έχετε απογοητευτεί μαζί μου, και με τον διπλανό μου, και με τα πάντα κατά πάσα πιθανότητα. Δε ξέρω που να το αποδώσω. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι έχετε απογοητευτεί από εσάς τον ίδιο. Όμως αυτό το μανιφέστο της αδύναμης και άναρχης σκέψης μου θα τελειώσει αισιόδοξα, παρά τις όποιες προσπάθειές σας να επιτύχετε το αντίθετο. Και σας παρακαλώ πολύ όλους σας να συνεχίσετε να ξετρυπώνετε τα μικρά ψεγάδια. Μόνο να προσέξετε, γιατί μου φαίνεται ότι τα κουβαλάτε όλα στην πλάτη σας.

Νάτη πετιέται απο ξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει.

Και ποια είναι αυτή που αντριεύει και θεριεύει; Η ρωμιοσύνη, ας το πούμε έτσι. Κολλάει αυτή η λέξη παντού, έχει πολλές εκφάνσεις. Η αισιοδοξία λοιπόν αυτού του κειμένου σ’αυτό ακριβώς έγκειται: στο γεγονός ότι ό,τι και να γίνει, θα το καμακώσει το θεριό η ρωμιοσύνη. Και για άλλη μια φορά τελειώνω «θριαμβολογώντας», με «ωραιολογίες». Αγαπητοί μου υποκριτές, να με συγχωρείτε πολύ για το κακογραμμένο αυτό κείμενο. Θα συμβιβαστώ. Θα γράφω όπως πρέπει. Θα γίνω «καθώς-πρέπει». Και θα το κάνω αυτό, επειδή πλέον ξέρω ότι αυτό θα σας στοιχίσει.

Σερβετάς Βασίλης

Η ΓΚΡΙ ΖΩΝΗ

      Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα αντιμετωπίζει την σε όλους  μας πλέον  γνωστή  οικονομική κρίση. Αυτή η οικονομική κρίση όμως έχει εξελιχθεί σε  μία βαθύτερη κοινωνική κρίση, την οποία βλέπουμε γύρω μας. Άνθρωποι αυτοκτονούν  πεθαίνουν ή δολοφονούνται, οι αξίες αλλάζουν, περιουσίες αφανίζονται, καριέρες καταστρέφονται, παιδία σταματούν το σχολείο, συνταγματικοί νόμοι παραβλέπονται, τα ΜΜΕ δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό και πάει λέγοντας. 
      Αυτό το άρθρο γράφεται για να δώσει μία διαφορετική ματιά σε όσα ειπώθηκαν κατά την διάρκεια της δίωρης ομιλίας που πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές του Ά Λυκείου του Κολλεγίου Ανατόλια στις  6 Δεκεμβρίου με θέμα την «δολοφονία» του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τι συνέβη  λίγο πολύ το ξέρετε όλοι οπότε δεν θα το επαναλάβω. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πως αυτό το άρθρο είναι μέσο έκφρασης της προσωπικής μου άποψης. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να προσβάλω ή να θίξω την γνώμη κανενός.
        Σε αυτήν λοιπόν την ομιλία ακούστηκαν πολλές απόψεις. Άλλες χειροκροτήθηκαν άλλες πέρασαν απαρατήρητες και άλλες γιουχαρίστηκαν. Καμία όμως δεν προερχόταν από την σκοπιά του αστυνομικού. Αντίθετα σχεδόν όλες τον καταδίκαζαν με αυτόν τον απόλυτο τρόπο των εφήβων. Εδώ είναι που διαφωνώ. Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και η γκρι ζώνη η οποία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα πιο πολύ από τις άλλες δύο και  η οποία συχνά ξεχνιέται. Και αυτό γίνεται, γιατί πολύ απλά μας βολεύει πιο πολύ να εκθειάζουμε ένα πρόσωπο και να ρίχνουμε στα κάτεργα ένα άλλο από το να ξοδεύουμε φαιά ουσία και να δίνουμε μία πιο συμβατή λύση μεν αλλά λιγότερο αρεστή δε. Η υπόθεση Γρηγορόπουλος λοιπόν ανήκει ακριβώς στην γκρι ζώνη. Δεν ήμουν εκεί όταν συνέβη   αυτό το πραγματικά τραγικό γεγονός όπως και κανένας από εμάς.
 Εγώ το μόνο που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να δώσω μία ερμηνεία η οποία να είναι πιο κοντά σε αυτήν την γκρι ζώνη και ανταποκρίνεται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι.
         Ο Αλέξης μάλλον ήταν ένα παιδί λίγο πολύ σαν εμάς. Δεν ήταν ούτε ταραξίας ούτε κάποιο αναρχικό στοιχείο. Σίγουρα όμως ήταν άτυχος. Έτυχε και βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του. Βρέθηκε λοιπόν σε έναν δρόμο όπου γίνονταν εμπλοκές με την αστυνομία. Και όπως φαίνεται αυτός ήταν και ο λόγος που έχασε τη ζωή του. Αυτό όμως τι σχέση έχει με το γεγονός ότι πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό; Έχει και εδώ ακριβώς είναι που χάνεται το χώρισμα μεταξύ άσπρου και μαύρου. Γιατί ο Αλέξης δεν ήταν ο μόνος άτυχος εκείνη την μέρα, άτυχοι ήταν επίσης και ο αστυνομικός και οι γονείς του και οι φίλοι του. Ας μην γελιόμαστε, ποιος άνθρωπος ξυπνάει το πρωί και λέει θα σκοτώσω ένα παιδί! Κανένας. Εκτός από όλες αυτές τις ιστορίες συνομωσίας που έχουν ειπωθεί και ακουστεί υπάρχει και μια άλλη εκδοχή αυτής της ιστορίας. Αυτός λοιπόν ο «κακός» αστυνομικός είχε πάει στην ιδιαιτέρα δύσκολη και επικίνδυνη δουλεία του, μέρος της οποίας συχνά είναι να αντιμετωπίζει ταραξίες σε ποριές κτλ. Εκείνη την ημέρα έκανε αυτό που ο ελληνικός λαός τον πλήρωνε να κάνει. Πάνω στον αναβρασμό της στιγμής αυτός ο άνθρωπος  μέσα στο πλήθος ατόμων που είχε να αντιμετωπίσει και να αναχαιτίσει είδε να πλησιάζει ακόμα ένα άτομο στο σημείο όπου γίνονταν οι φασαρίες. Πάνω στην αναταραχή πιθανό είναι να μην πρόσεξε καν τι ηλικίας ήταν το άτομο ή αν είχε εχθρικές διαθέσεις. Είτε αντανακλαστικά είτε για επιβολή εκφοβισμού ή ακόμα και για αυτοάμυνα έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε προκειμένου να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο. Το κακό δεν άργησε να συμβεί.
Ένα παιδί έπεσε νεκρό. Κάποιοι έχασαν έναν φίλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί. Λογικό να θέλουν να τιμωρηθεί ο υπαίτιος για τον θάνατο του γιού τους. Και ποιος γονιός δεν θα ήθελε; Λογικό να θρηνήσουν,  να κλάψουν, να φωνάξουν, να καταδικάσουν. Λογική δεν ήταν η αντιμετώπιση των ΜΜΕ τα οποία βιάστηκαν να προβούν σε συμπεράσματα και να επηρεάσουν την γνώμη του κόσμου προβάλλοντας μισές αλήθειες. Αυτό φυσικά δεν το έκαναν γιατί τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για την οικογένεια του Αλέξη και για την απόδοση της δικαιοσύνης. Το έκαναν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων. Ποσώς τους ενδιέφερε αν κατέστρεφαν τη ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε ήδη τιμωρηθεί, καταδικασμένος να κουβαλάει για πάντα στη συνείδησή του τις χειρότερες τύψεις, αυτές που κυνηγούν οποιοδήποτε έχει αφαιρέσει τη ζωή ενός παιδιού.
          Σε τελικό απολογισμό πιστεύω ότι ο θάνατος ενός παιδιού σε όποια μορφή και να επέρχεται είναι τρομερός. Αλλά η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα απολύτως πεθαίνουν κάθε μέρα για την καλύτερη εξυπηρέτηση συμφερόντων. Κανένας όμως δεν κατεβαίνει στους δρόμους για αυτούς. Κατά την άποψή μου ο θάνατος του Αλέξη δεν εξυπηρετούσε κάποιο συμφέρον. Απλώς έγινε. Τον Αλέξη εκείνη την ημέρα θα μπορούσε να τον είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στην διασταύρωση πριν από το σημείο που γίνονταν οι φασαρίες. Εάν είχε συμβεί αυτό θα ήταν απλώς ένα ακόμα ατύχημα. Όμως δεν συνέβη αυτό . Στην θέση του αυτοκινήτου ήταν η σφαίρα και στη θέση του οδηγού ήταν ο αστυνομικός. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο σαματάς; Κάποτε ήξερα μια κοπέλα που την πάτησε ένα αυτοκίνητο και πέθανε. Απαίσιο; Ναι. Άδικο; Ναι. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι γεμάτη από απαίσια και άδικα γεγονότα τα οποία περνάνε απαρατήρητα καθημερινά. Η απάντηση λοιπόν στο γιατί έγινε όλος αυτός ο σαματάς για τον χαμό  του Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι πολύ απλή. Όλες αυτές οι ακραίες αντιδράσεις , οι βαρύγδουπες δηλώσεις ορισμένων, τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών και γενικότερα η αποδοκιμασία και το μίσος της κοινής γνώμης προς το πρόσωπο του αστυνομικού δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απεγνωσμένο ξέσπασμα θυμού της κοινωνίας σε όλη αυτήν την κατάσταση των μεγάλων αλλαγών στις οποίες υποβάλλεται η χώρα μας χωρίς τη συγκατάθεσή της.
       Οπότε ναι, ο άτυχος Αλέξης, η άτυχη οικογένειά του, οι άτυχοι φίλοι του. Αλλά επίσης ναι και ο άτυχος αστυνομικός. Δεν είμαι στη θέση ούτε να κρίνω ούτε να καταδικάσω. Οι έννοιες του δίκαιου και του άδικου είναι καθαρά υποκειμενικές. Εγώ απλός υπενθυμίζω πως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Η βία υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Σκοπός δεν είναι να την εξαλείψουμε, γιατί είναι αδύνατον. Σκοπός είναι να μπορούμε να διακρίνουμε σε ποιες περιπτώσεις υπάρχει βία γιατί κάποιος το επιδιώκει. Εκεί όπου υπάρχει επιδιωκόμενη βία  είναι εκεί όπου υπάρχουν τα συμφέροντα των λίγων και εκεί είναι που πραγματικά χρειάζεται η λαϊκή κατακραυγή.

Εβίνα Γαρυφάλλου

"ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΠΥΛΕΣ"

Οι υπόλοιπες είναι απομιμήσεις; Μου προκαλεί έκπληξη πως κανείς δεν καταλαβαίνει την αηδία που θα'πρεπε να προκαλεί αυτό το ρητό. Αυτό καθορίζει την θηλυκότητα; Όποια κοπέλα στηρίζει πάνω σε αυτό το πόσο θηλυκή είναι, είναι το λιγότερο τραγική! Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ την προσπάθεια του κόσμου να καταρρίψει το πρότυπο της αδύνατης γυναίκας που προβάλλουν τα ΜΜΕ και είμαι απόλυτα ευτυχής για αυτό. Τελικά όμως, μου δημιουργείται η εντύπωση πως οι άνθρωποι δεν ενοχλούνται με την ίδια την ύπαρξη του προτύπου αλλά με το περιεχόμενο του, πράγμα αρκετά άρρωστο. Το ζητούμενο πια δεν είναι να χάσουν τα πρότυπα την ισχύ τους, αλλά να ενσωματωθούν καινούργια.

            Πρόσφατα διάβαζα ένα άρθρο σε κάποια γνωστή ιστοσελίδα, το οποίο είχε σχέση με τις γυναίκες που προσπαθούν απεγνωσμένα να χάσουν κιλά ώστε να μιμηθούν την τάση που επικρατεί. Φυσικά, σαν γεγονός αυτό είναι κατακριτέο και οι κοπέλες θα'πρεπε να αντιστέκονται. Όμως, διάβασα σχόλια του τύπου "Γιατί να προσπαθεί κανείς να μιμηθεί τις κοκαλιάρες και τις ανορεξικές;", "Απαίσιες κοπέλες 45 κιλών" ή σχόλια των οποίων το περιεχόμενο ήταν ο τίτλος του άρθρου. Ως κοπέλα 45 κιλών, ένιωσα μια αμηχανία διαβάζοντας τα. Είναι φυσικό όταν οι άνθρωποι μάχονται για να καταπολεμήσουν ένα φαινόμενο να πηγαίνουν στο άλλο άκρο, και δυστυχώς όλο και περισσότεροι πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι εξίσου ρατσιστικά είναι τα σχόλια που επιτίθενται στις κοπέλες που υστερούν σε κιλά με αυτά που επιτίθενται στις πιο γεμάτες.

            Δεν ήταν λίγες οι φορές που γνωστοί μου με κοίταξαν με ένα ύφος έκπληκτο, και στη συνέχεια έκαναν σχόλια σε στυλ "Φάε κάτι!", "Δε σε ταΐζουν σπίτι σου;" ή "Τρως;!". Όχι, δεν τρώω. Εδώ και κάποιο διάστημα αποφάσισα πως αυτή η συνήθεια δε με εκφράζει πια. ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;! Το ανώμαλο της υπόθεσης είναι πως τέτοιου είδους συμπεριφορά θεωρείται κολακευτική στην σημερινή κοινωνία! Όμως, σας διαβεβαιώνω πως το ίδιο θα προσβληθεί η κοπέλα που θα ακούσει κάτι από τα παραπάνω με την κοπέλα που θα ακούσει "Το παρακάναμε λίγο με το φαγητό τελευταία, ε;"

            Για αυτό λοιπόν θα πρότεινα σε όλους εσάς που κάνετε τέτοια σχόλια να σταματήσετε να προσπαθείτε να λέτε στους άλλους τι να κάνουν με τα σώματα τους. Δεν σας αφορά ούτε στο ελάχιστο. Σταματήστε να ενοχλείστε με την κυριαρχία της αδύνατης και αρχίστε να ενοχλείστε με την ίδια την ύπαρξη της κυριαρχίας κάποιου σωματότυπου. Η ποικιλία και η διαφορετικότητα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. Ούτε εσύ, φίλη μου, με τα παραπάνω κιλά θα’πρεπε να προσπαθείς να τα ξεφορτωθείς, ούτε όμως εγώ να αποκτήσω "καμπύλες". Για να μη πω κιόλας ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύετε την αντιμετώπιση της γυναίκας ως σεξουαλικό αντικείμενο! Γιατί μέχρι τώρα νόμιζα πως στόχος είναι να το ανατρέψουμε, εκτός και αν δεν έχω ενημερωθεί επαρκώς τελευταία!       

            Πρόσφατα κάπου (δεν θυμάμαι που δυστυχώς) είχα διαβάσει "Αν εμποδίσεις κάποιον να αγαπάει τον εαυτό του, μπορείς να του πουλήσεις οτιδήποτε". Μην είστε ηλίθιοι!

Ελεάνα Αργυράκη 

«ΑΛΛΟΙ ΠΑΓΩΝΙΑ, ΑΛΛΟΙ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΙ»

Προφανώς δεν πρόκειται για ένα σύντομο ρεπορτάζ βασισμένο σε παραγωγή του ‘’National Geographic’’ με στόχο την οικολογική σας αφύπνιση και την ευαισθητοποίηση σας σχετικά με την διάσωση του αρσενικού παγωνιού της Νότιας Ινδίας ή της ελαφροπούπουλης στρουθοκαμήλου του δρυμού της λίμνης Κόμο. Αναφέρομαι για την ακρίβεια σε ανθρώπινες σχέσεις. Άλλοι είναι «παγώνια», άλλοι «στρουθοκάμηλοι».

Παγώνια

Ο «άνθρωπος- παγώνι» χαρακτηρίζεται από τρεις λέξεις: δυναμισμό, τουπέ και σταριλίκι. Θα κάνει τα πάντα για να εντυπωσιάσει με την επιβλητική του εμφάνιση και να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Όντας επιφανειακός, ματαιόδοξος, ολίγον σνομπ και γεμάτος εγωισμό κι αυτοπεποίθηση, ποτέ δε θα μπει στη διαδικασία να διεκδικήσει, αλλά θα περιμένει, υπομονετικά με τα πλουμιστά φτερά του φουντωμένα, να τον διεκδικήσουν. Ωστόσο, τα παγώνια δε μένουν εντελώς άπραγα. Ο εγωισμός και η μερική έπαρση που τα διακρίνει, τα οδηγεί στο να παίρνουν πάντα κι άμεσα αυτό που θέλουν χωρίς να αναλώνονται σε χαζομελοδραματισμούς, δεύτερες σκέψεις, διλήμματα, εσωτερικές συγκρούσεις. Δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να αναλάβουν την ευθύνη της έκθεσης του εαυτού τους, αλλά πολλές φορές, γίνονται εγωκεντρικά και επιπόλαια. Τα παγώνια γενικά θυμίζουν τα ρούχα στις βιτρίνες. Τα βλέπεις πάνω στις κούκλες λες «Α! Τι ωραίο! Θα μιλάει πάνω μου!», τα δοκιμάζεις και δεν ξέρεις μετά πού να κρυφτείς όταν δεις πως εφαρμόζει πάνω σου το ύφασμα. Όμως, εσύ μη διστάσεις! Ρίσκαρε να μπεις στο δοκιμαστήριο!

Στρουθοκάμηλοι

Μάλιστα. Η αγαπημένη μου κατηγορία (για αυτό θα είναι και λίγο πιο μεγάλη). Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή ήθελα να αναφερθώ μόνο σε αυτήν, τόσο για προσωπικούς λόγους, όσο και για να το καταγγείλω ως μια κοινωνική μάστιγα! Οι στρουθοκάμηλοι είναι άνθρωποι που βασανίζουν και βασανίζονται, αγαπητοί μου.

Βασανίζουν, διότι αν σου τύχει να νιώσεις κάτι για έναν στρουθοκάμηλο, θα καταλάβεις τι σημαίνει να φτάνεις σε σημείο να αμφισβητείς την ύπαρξη σου, λόγω της αδιαφορίας που συνεχώς θα εισπράττεις. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, δεν φταίνε αυτοί για αυτό. Η εσωστρέφεια, η ανασφάλεια και η αδυναμία ‘’των στρουθοκαμήλων’’ να διαχειριστούν και να εκδηλώσουν τα συναισθήματα τους, τους οδηγούν στο να γίνονται ψυχροί, φοβικοί και δειλοί. Όπως θες πες το. Λέξεις όπως ‘’πρωτοβουλία’’, ‘’παρόρμηση’’, ‘’ρίσκο’’ τους είναι άγνωστες. Όταν συνειδητοποιούν, λοιπόν, αυτά τα χαρακτηριστικά τους, βασανίζονται. Άλλοι, τότε, προσπαθούν να βελτιωθούν κι άλλοι συμβιβάζονται με αυτά, λέγοντας το γνωστό-τσιτάτο «Δεν το κάνω επίτηδες- έτσι είναι ο χαρακτήρας μου». Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι είναι «άψυχοι», κοινώς αναίσθητοι κι απαθείς. Πολλές φορές, βιώνουν τα συναισθήματά τους με πολύ μεγαλύτερη ένταση και βάθος από ότι οι υπόλοιποι και έχουν την ικανότητα  (ναι την έχουν!)  να ξεπερνούν τον εαυτό τους, όταν θέλουν.  Προσέξτε, όμως, γιατί είναι πανούργοι! Θα ισχυριστούν ότι κάνουν και δείχνουν πράγματα στο βαθμό που «μπορούν». Διευκρίνιση: το «όσο μπορώ» ταυτίζεται με το «όσο θέλω». Άρα, αυτά που μπορούν είναι αυτά που θέλουν…

Όσο πολύ κι αν τους ταιριάζει η φράση «Ο συναισθηματικός μου χώρος είναι τόσο κενός που όταν μιλάς κάνει αντίλαλο», δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Αν καταφέρεις να «ταρακουνήσεις τον ορθολογισμό» των στρουθοκαμήλων, τότε κι αυτοί με τη σειρά τους θα βγάλουν το μακρύ κεφάλι τους από το χώμα, θα αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους και στη συνέχεια εσένα.

 Πρέπει, τέλος, να ξεκαθαρίσω το εξής: Είναι προφανές πως δε μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τους ανθρώπους. Όλοι μας είμαστε λίγο «παγώνια», λίγο «στρουθοκάμηλοι» και διάφορα άλλα «είδη ζώων» με βάση κάθε φορά την αντίδραση και την ψυχολογική μας κατάσταση. Ο σκοπός, ωστόσο, αυτού του άρθρου ήταν άλλος… Να συνειδητοποιήσουν και οι δύο «κατηγορίες» ότι οι υπόλοιποι γύρω τους, αν το θέλουν και προσπαθήσουν, είναι σε θέση να καταλάβουν τι συμβαίνει με το «είδος» τους. Αν συνειρμικά συνδέσατε κάποιους ‘’γνωστούς’’ σας ή ακόμα και εσάς με χαρακτηριστικά των δύο παραπάνω κατηγοριών, τότε το μόνο που μένει να πω είναι «Καλή τύχη!»…

                                                                                    Ραϋμονδίτσα

"ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ" ΝΕΟ ΑΙΜΑ

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι είναι όλο και περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, πολιτικοποιημένοι, δέχονται το διαφορετικό έως και το επιδιώκουν, ενημερώνονται συνεχώς και ενημερώνουν και τους άλλους για τις εξελίξεις στα πολιτικά δρώμενα. Αυτό είναι εκ πρώτης όψεως πολύ θετικό αλλά πολύ φοβάμαι πως ένα μεγάλο κομμάτι αυτών που δείχνουν αυτή την εικόνα προς τα έξω το κάνει κυρίως επειδή είναι μια πως να το πω.. τάση;

Γιατί βέβαια εύκολο είναι να το παίζει κανείς αντισυμβατικός εκ του ασφαλούς. "Πάω σε ιδιωτικό αλλά το σνομπάρω ταυτόχρονα γιατί βέβαια με αναγκάζουν να έρθω και εγώ δεν έχω άλλη επιλογή." Είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία! "Ανεβάζω συνέχεια στο facebook άρθρα περί της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ των γκέι ζευγαριών αλλά έτσι και τους δω στο δρόμο ξινίζω τα μούτρα μου".  "Δηλώνω αριστερός και κάνω ιδιαίτερα με τους πιο ακριβοπληρωμένους καθηγητές." Ε όχι ρε παιδιά γελάνε και οι πέτρες μαζί σας. Το "καλύτερο" είναι βέβαια οι "πλήρως διαμορφωμένες" πολιτικές απόψεις τις οποίες εκφράζουν με κάθε ευκαιρία σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και υπερασπίζονται με πάθος χωρίς πολλές φορές να καταλαβαίνουν και οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. Είναι βέβαιο ότι ένα άτομο της ηλικίας μας δεν μπορεί να γνωρίζει "τα πάντα" - προφανώς- , για αυτό ηρεμία, δεν πρόκειται να κατηγορηθείτε από κανέναν ότι δεν έχετε άποψη.  

Κάπου διάβασα ότι η αμάθεια είναι χίλιες φορές καλύτερη από την ημιμάθεια και δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο συμφωνώ. Πολύ προτιμότερο είναι να ασχολείται κανείς με τη σόουμπιζ και να το παραδέχεται παρά να το παίζει πολιτικοποιημένος και σοβαρός μη ξέροντας που παν τα τέσσερα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων : Δεν υπονοώ ότι πρέπει να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα και να αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει στον κόσμο, ιδιαίτερα στην εποχή μας και στην ηλικία μας, που σε λίγο καιρό τα άτομα της χρονιάς μου θα ψηφίζουν κιόλας. Όμως, η βάση πληροφοριών που χρειάζεται κανείς για να διαμορφώσει τη δικιά του προσωπική άποψη και να μην μεταφέρει απλά τις απόψεις κάποιων άλλων τώρα διαμορφώνεται, για αυτό θα ήταν προτιμότερο να είναι κανείς πιο επιφυλακτικός με την έκφραση απόλυτων απόψεων και να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους. 

Κωνσταντίνα Τεμηρίδου

ΧΗΜΕΙΑ

Όχι, όχι, μην μπερδεύεστε, είμαι νομίζω ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να σας μιλήσω για πρωτόνια, νετρόνια και χημικές ενώσεις. Γι' αυτό και δεν θα το κάνω! Θα σας μιλήσω για την χημεία μεταξύ δυο ατόμων, ξέρετε αγόρι - κορίτσι, αγόρι-αγόρι, κορίτσι-κορίτσι...(αμηχανία).Τέλος πάντων, νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω. Το θέμα είναι, υπάρχει; Εννοώ, μπορεί όντως με μερικά άτομα να μην ταιριάζεις μόνο ιδεολογικά αλλά και χημικά, ή είναι μια ακόμα φτηνή δικαιολογία για να νιώθουμε "καλά" με τον εαυτό μας που δεν πέτυχε μια (ακόμα;) σχέση; Θα σας πω.

 Η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα και πολύ το θέμα, αλλά διάβασα κάπου ένα άρθρο που λέει ότι ορισμένες ορμόνες-ουσίες (ή κάτι τέτοια, είμαι θεωρητική, η διαφορά για μένα είναι ελάχιστη) που παράγει ο ανθρώπινος οργανισμός, μερικά άτομα υποσυνείδητα τις εκλαμβάνουν ενώ άλλα όχι. Κάτι σαν την έλξη. Αυτό που κοιτάς κάποιον και φαντάζεσαι τον γάμο σας, τι θα φοράς στα βαφτίσια του πρώτου σας παιδιού, πώς θα είστε όταν γεράσετε...(οκ. Είμαι τρελή). Αλλά μετά από δέκα μέρες σου έχει περάσει!(;) Ναι, το κάνουμε όλοι. Το θέμα είναι, όντως ευθυνόμαστε εμείς ή είναι κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε; Δηλαδή, ωραίες οι ώρες που μιλάμε στο facebook αλλά αυτό το κλικ; ΤΟ κλικ παιδιά! Η μεγαλύτερη μπαρούφα που έχω ακούσει. Δεν μου έκανε, λέει, το κλικ. Κοίτα, εκτός αν είσαι υπολογιστής, το κλικ δεν θα στο κάνει ποτέ κανείς. Παραδέξου το, θέλεις τον φίλο του, φταίει η κοιλίτσα του\της, είσαι ακόμα ερωτευμένη\ος με τον πρώην σου, δίνεις πανελλήνιες, γράφεις αρχαία κατεύθυνσης...Αυτό ναι, να το δεχτώ. Το κλικ όμως ποτέ. Γενικά, για να μην πλατιάζω (επαναλαμβάνω, θεωρητική) είτε κλικ λέγεται είτε χημεία, καλό θα ήταν να τα αφήσουμε στην άκρη και να σκεφτούμε σοβαρά και ώριμα. Τον θέλω, με θέλει, το λέω, το λέει και τέλειωσε. Καλώς ή κακώς. Χωρίς προφάσεις, χωρίς ψέματα. Η Καθαρή αλήθεια. Σκληρό, ναι, αλλά πόσο πιο ειλικρινές;

Κι όμως, προτιμάς το ψέμα(και εγώ μαζί σου) γιατί σε κάνει να φαίνεσαι καλύτερος. Καλύπτει τα σφάλματα σου και σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι αλάνθαστος και ότι μπορείς να τα επαναλάβεις, πιστεύοντας ότι δεν φταις εσύ. Βλέπε θρησκεία. Όπα, λάθος, θα χρειαστεί πολύ παραπάνω από είκοσι σειρές για να αναλύσουμε αυτό το θέμα, στο επόμενο τεύχος λοιπόν! Έφτασα στο τέλος νομίζω. Το μόνο που θέλω είναι να σκεφτείς, όχι τώρα, την στιγμή που θα επικαλεστείς την χημεία. Το πιστεύεις αλήθεια; Ή ζεις και εσύ το ψέμα;

Ευαγγελία Ζαμπέτη

(Αιμο)δοῦναι και λαβεῖν

Πριν αναφερθώ σε οτιδήποτε σε αυτό το κείμενο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τον χαρακτήρα του: το παρόν κείμενο δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Δεν έχει αριστερό, δεξιό, αναρχικό ούτε ακροδεξιό χαρακτήρα. Το παρόν κείμενο έχει έναν χαρακτήρα ο οποίος φαίνεται να έχει ξεχαστεί πίσω από την υπερανάλυση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την απίστευτη οργή του ελληνικού λαού. Έναν χαρακτήρα ανθρώπινο. Γιατί στις μέρες μας, φαίνεται πως οι ταμπέλες που βάζουμε μπροστά από τις –και καλά- παγιωμένες απόψεις μας τις επηρεάζουν βαθύτατα. Γι’αυτό, αντί να χαρακτηρίζουμε τα πάντα γύρω μας με βάση πολιτικές ορολογίες που δεν ξέρουμε καλά καλά τι σημαίνουν, καλύτερο είναι να τις χαρακτηρίζουμε με βάση το επίκτητο αίσθημα της ξεχασμένης ανθρωπιάς μας.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει ανοίξει την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή του, ένα περιοδικό ή έχει βγει από το σπίτι του, έχει σίγουρα ενημερωθεί για τα γιγνόμενα. Συνελήφθησαν τα ηγετικά -κατά κύριο λόγο- στελέχη του πολιτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Ο χαρακτηρισμός αυτός, δηλαδή «πολιτικό κόμμα», χαρακτηρίστηκε ως μανδύας. Ένας μανδύας ο οποίος κάλυπτε την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, και της επέτρεπε να δρα ελεύθερα, καταχραζόμενος την ελευθερία ‘ιδεολογιών’ που έχει κάθε πολιτικό κόμμα. Η λέξη «ιδεολογιών» βρίσκεται εντός εισαγωγικών, για τον απλούστατο λόγο ότι όταν κάποια μέλη της κοινωνίας σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο για κάποια θέματα, ή ακόμα ξεχνούν ότι υπάρχουν εναλλακτικές απόψεις στο κατεστημένο, τότε πρόκειται για ηγεμονία, σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκράμσι. Ορισμένες φορές χρησιμοποιούμε ορολογίες που δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς σημαίνουν και αυτό οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Από την άλλη, μπορεί να είναι εντελώς ανόητο να καθόμαστε και να ασχολούμαστε με εννοιολογικές διαφορές τη στιγμή που η χώρα πραγματικά καίγεται. Ίσως είναι η ώρα να σκεφτούμε μήπως αυτές οι εννοιολογικές διαφορές, αυτές οι έντονες ανακρίβειες στον λόγο μας και αυτή η συνεχής ημιμάθεια έχουν συμβάλει στον αναβρασμό αυτής της κοινωνίας. Και αναφέρομαι σ’αυτό διότι όταν χτίζουμε τον συλλογισμό μας πάνω σε ένα άκρως σαθρό και ανακριβές θεμέλιο, είναι λογικό κάποια στιγμή να καταρρεύσει. Και όταν αυτό καταρρεύσει, θα προκαλέσει την οργή, γιατί θα αποκαλυφθεί ακριβώς αυτή η ανακρίβειά του.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε σε τι ακριβώς πιστεύουμε. Είναι σημαντικό να ερευνήσουμε τη σταθερότητα της βάσης πάνω στην οποία θα χτίσουμε την «ιδεολογία» μας. Γιατί αν η ιδεολογία μας δεν είναι καν ιδεολογία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία τεράστια ηθική αντίθεση. Μια ηθική αντίθεση που «τεστάρει» την ηθική μας, την απογυμνώνει και ενδεχομένως την καθιστά ανήθικη. Η έμμεση αναφορά μου στα γιγνόμενα, η οποία είναι μάλλον σχετικά προφανής γίνεται μονάχα για τη χρήση του παραδείγματος, και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση στοχοποίηση. Το μόνο δίλημμα που ήθελα να θέσω είναι πως, για ποιο λόγο να κατηγορήσει κάποιος εμένα για εννοιολογική εμμονή, ενώ η εμμονή είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της ιδεολογίας στην οποία αναφέρομαι; Όπως βλέπετε, ακόμα και αν υποτίθεται πως μιλάω ανοιχτά, δεν έχω αναφερθεί ακόμα στο όνομα αυτής της ιδεολογίας. Όμως, τα άτομα που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη ιδεολογία, ενώ φαίνεται να παίζουν με ανοιχτά τα χαρτιά τους, στην ουσία μιλάνε πολύ αόριστα για να μην αποκαλυφθεί η σαθρότητα της ύπαρξής τους. Είναι πολύ ειρωνικό, λοιπόν, να μιλάμε για εννοιολογική εμμονή, τη στιγμή που αυτή η εμμονή είναι ένας αντιπερισπασμός. Ο λόγος που κρυβόμαστε/κρύβονται/κρύβεται/κρύβεστε (το πρόσωπο είναι μεταβλητό) είναι επειδή αυτός ο αντιπερισπασμός είναι το μόνο τους/του/μας/σας όπλο. Το ξεκάθαρο είναι απλό. Το πολυσύνθετο συνήθως κάτι κρύβει. Κρύβει την αστάθεια της ίδιας του της ύπαρξης πίσω από πομπώδεις λόγους, πίσω από λεπτές υποτιθέμενες εννοιολογικές και πρακτικές διαφορές. Ενδεχομένως, ο κόσμος βαρέθηκε επιτέλους αυτή την κατάμουτρη ειρωνεία και αποφάσισε να ξεγυμνώσει το ψέμα για να βγει στο φανερό η αλήθεια.

Μίλησα λοιπόν για την εμμονή της Χρυσής Αυγής να μην χαρακτηρίζεται ως ναζιστικό ή φασιστικό κόμμα λόγω υποτιθέμενων λεπτών διαφορών. Μίλησα για την υποκρισία της για την εξήγηση που δίνουν για το λάβαρό τους, το οποίο δεν είναι η σβάστιγκα, αλλά ο αρχαιοελληνικός μαίανδρος. Η ανθρώπινη λογική σιχαίνεται την υποκρισία, ειδικά όταν αυτή είναι τόσο φανερή και τόσο προκλητική. Ένας ακόμα λόγος που πολλοί άνθρωποι αντιτίθενται στις απόψεις της Χρυσής Αυγής είναι ακριβώς αυτή η γιγαντιαία υποκρισία, πάνω στην οποία έχουν χτίσει το δικαίωμά τους να μπουν στην Ελληνική βουλή. Ακόμα και ένα φασιστικό κόμμα, σε μια ιδεατή δημοκρατία (την οποία προφανώς δεν έχουμε) θα είχε θέση στη βουλή, μόνο όμως στην περίπτωση που αναλάμβανε πλήρη ευθύνη των πράξεών του και ήταν έτοιμο να πληρώσει και τα σπασμένα. Ενδεχομένως, και η δημοκρατία που επικρατεί στη χώρα μας δεν είναι τόσο δημοκρατική. Όποια κι αν είναι η θέση μας στον πολιτικό τομέα, θεωρητικά πρέπει να σεβαστούμε όλες τις πιθανές απόψεις, όσο ακραίες κι αν είναι. Όμως δεν είμαστε έτοιμοι σε καμία περίπτωση για μια τέτοια ιδεατή δημοκρατία, γιατί όσο και να μας ξενίζει, αυτός ο μισητός «φασισμός» που έχει γίνει καραμέλα στα στόματά μας, δυστυχώς είναι ριζωμένος στην ελληνική κοινωνία με διάφορες μορφές.

Όσο και να μας εκνευρίζει, το γεγονός ότι άκριτα απορρίπτουμε τον φασισμό μας κάνει φασίστες, σύμφωνα πάντα με την αρχή της ιδεατής, ανοιχτής σε όλα δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο όμως λάθος είναι ότι κρίνουμε με βάση ένα ιδεατό πολίτευμα. Το πολίτευμα είναι η αντανάκλαση του λαού του οποίου το υιοθέτησε. Ως άνθρωποι δεν είμαστε ιδανικοί, δεν είμαστε τέλεια όντα. Το τέλειο δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας, γιατί όλα, όσο αψεγάδιαστα κι αν φαίνονται, με λίγο ταρακούνημα θα φανερωθεί η κακή πλευρά τους. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του άνθρωπος· δεν είναι σε καμία περίπτωση αψεγάδιαστος. Και το να πιστεύουμε ότι ένα ιδεατό πολίτευμα μας ταιριάζει συνιστά μια εγκληματική υποκρισία από μέρους μας. Κρίνουμε με λάθους όρους. Μια ιδεατή δημοκρατία δε μας ταιριάζει γιατί έχουμε καχύποπτη φύση, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Απορρίπτουμε πολλά, σύμφωνα πάντα με το ένστικτό μας, με την ιστορία και με το αίσθημα δικαίου που μας διακατέχει όλους ανεξαιρέτως. Όταν απορρίπτουμε λοιπόν τον φασισμό, αυτό μας κάνει αυτόματα φασίστες; Σε έναν ιδεατό κόσμο, ναι. Στον δικό μας κόσμο όμως όχι. Στον δικό μας κόσμο, τον σύγχρονο, τον ελεύθερο, τον κόσμο γεμάτο δικαιώματα, το να απορρίψουμε τον φασισμό δε μας κάνει φασίστες. Μας κάνει ανθρώπους.

Δεν έχω στόχο να κρίνω τη σύλληψη των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Δεν μπορώ να πω αν είναι σωστό ή λάθος. Αυτό που ήθελα όμως να θίξω εξ αρχής ήταν η υπόθεση της Χρυσής Αυγής με τα συσσίτια, και πολύ περισσότερο με την αιμοδοσία. Η Χρυσή Αυγή οργάνωσε συσσίτια, στα οποία όμως υπήρχε μία προϋπόθεση: για να φάει κάποιος, έπρεπε να είναι Έλληνας. Και να φαίνεται στην ταυτότητα παρακαλώ. Αν ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί στα 20 μέτρα από τα ελληνικά σύνορα, μέσα στην Αλβανία, αυτό αυτομάτως του αναιρούσε το δικαίωμα να φάει. Και αν αυτός ο άνθρωπος πέθαινε από την πείνα, δεν είχε καμία σημασία.  Και γιατί; Γιατί σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, οι Έλληνες έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα στην επιβίωση σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η Χρυσή Αυγή επίσης οργάνωσε αιμοδοσία. Οι φιάλες αίματος που θα συγκεντρώνονταν θα δίνονταν αποκλειστικά και μόνο σε Έλληνες. Αν κάποιος αλλοδαπός πέθαινε από αιμορραγία απαγορευόταν να πάρει αυτό το αίμα. Επειδή δε γεννήθηκε στον ελληνικό τόπο.

Για τα παιδιά της θετικής και της τεχνολογικής, κάθε δράση έχει και μία αντίδραση. Για τα παιδιά της θεωρητικής υπάρχει το δοῦναι και το λαβεῖν. Όταν ένας άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, μαζεύει και τις ανάλογες αντιδράσεις. Μπορεί να μην είμαστε τέλειοι. Είμαστε όμως άνθρωποι στην τελική, και το σημαντικότερο στοιχείο που μας χαρακτηρίζει είναι η ανθρωπιά μας, το να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας που χαροπαλεύει. Όταν κρίνουμε με δεδομένα διαφορετικά, θα κριθούμε με τα ίδια δεδομένα. Είναι χαραγμένο στην ψυχή μας να βοηθάμε, να δίνουμε, να προσπαθούμε για το κοινό καλό. Μπορείς προφανώς να κρίνεις με βάση χρώμα, ράτσα, εθνικότητα και σεξουαλική προτίμηση. Κανείς δε σου το απαγορεύει. Όταν όμως κρίνεις με έναν τρόπο, θα κριθείς με τον αντίστοιχο. Γιατί μια τέτοια συμπεριφορά βγαίνει από τα όρια της ανθρωπιάς, και μπαίνει στο πεδίο της επικράτησης έναντι των υπολοίπων. Πάντα ξεχνάμε ότι η ομπρέλα που μας καλύπτει όλους πάνω γράφει «άνθρωποι». Πολλοί βγαίνουμε από κάτω και συμπεριφερόμαστε σαν κτήνη, γιατί πολύ απλά χάσαμε κάθε είδος ανθρωπιάς. Όταν όμως δε συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος, δε θα κριθείς σαν άνθρωπος. Όταν έκαναν τη συγκεκριμένη αιμοδοσία, έδρασαν ανιδιοτελώς απέναντι μονάχα στους Έλληνες. Να με συγχωρείτε, αλλά εμένα αυτό δε μου φτάνει. Ρωτάω εσένα, τον οπαδό αυτής της άποψης. Αν ήταν η μητέρα σου στο νοσοκομείο και χρειαζόταν μία μπουκάλα αίμα 0 ρέζους αρνητικό και υπήρχε μόνο μία. Μόνο μία, και η μητέρα σου, αν δε της τη χορηγούσαν θα πέθαινε. Θα σκεφτόσουν τότε από πού ήρθε αυτή η μπουκάλα; Από έλληνα, αιγύπτιο, ρώσο, αλβανό η μεξικανό; Η θα σου αρκούσε ότι σου’ρθε από έναν άνθρωπο;

Του Βασίλη Σερβετά