ΑΛΛΑΖΩ- ΑΛΛΑΖΕΙΣ- ΑΛΛΑΖΕΙ.

Είναι γνωστό, είναι αυτονόητο, είναι αναμενόμενο. Όλα αλλάζουν και τίποτα δεν παραμένει ίδιο. Το πάντα και το ποτέ είναι ίσως από τις πιο άχρηστες λέξεις. Είναι απόλυτες και ίσως για το μόνο πράγμα που είναι χρήσιμες είναι για να μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις, ότι θα είμαστε συνεχώς χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Είμαστε συνήθως εγκλωβισμένοι στο γνωστό τριπάκι «πόσο θα διαρκέσει» γιατί ακριβώς φοβόμαστε την αλλαγή. Κι όμως είναι αναπόφευκτη.

Φανταστείτε μια καθημερινότητα που δε θα αλλάζει. Κάθε φορά η ίδια ρουτίνα, οι ίδιες συνήθειες, ίδια πρόσωπα και ίδιες καταστάσεις. Ωραία. Τώρα φανταστείτε μια καθημερινότητα που οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή, από την ακύρωση ενός μαθήματος έως μια τέλεια βραδιά με φίλους. Είναι φανερό, ότι η αλλαγή φέρνει την ανανέωση, φέρνει το καινούργιο. Κι όμως συνεχίζουμε να είμαστε αρνητικοί και να φοβόμαστε την αλλαγή. Στην πραγματικότητα βέβαια δε φοβόμαστε όλες τις αλλαγές μόνο αυτές που δε θέλουμε, μόνο αυτές που μας στεναχωρούν. Με άλλα λόγια, μονά ζυγά δικά μας.

Το χειρότερο, λοιπόν, με τις αλλαγές που δεν θέλουμε είναι ότι δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε. Δε μπορούμε να πούμε «ωπ εσύ μην αλλάξεις καλά είσαι έτσι». Κι έτσι είμαστε αναγκασμένοι να την δεχόμαστε, άλλωστε δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Μαζί όμως με την αλλαγή μιας κατάστασης, για παράδειγμα, αλλάζει και η καθημερινότητα μας, ακόμα κι εμείς. Είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι αλλάζουμε. Επηρεαζόμαστε και διαμορφώνουμε έναν χαρακτήρα ανάλογα με την καθημερινότητα μας, η οποία αλλάζει. Ντόμινο.

Ακούς άτομα να σου λένε «άλλαξες», τους απαντάς «τι εννοείς;» και αρχίζουν ένα δικό τους μονόλογο καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν παλιότερα. Κάποιους, ορισμένες φορές, για κάποιο λόγο δεν τους συμφέρει η αλλαγή σου, αυτό όμως είναι άλλη κουβέντα. Το θέμα είναι ότι αυτή την αλλαγή πρέπει να την συνηθίσεις και να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι πας παρακάτω, προχωράς. Το στάσιμο είναι ίσως κουραστικό, ακόμα και βαρετό. Ποιος δε θα ήθελε μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και στιγμές, άσχετα αν αυτές είναι καλές ή κακές. Μια ζωή γεμάτη δράση και εξέλιξη, σαν ένα ποτάμι που από το βουνό θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να καταλήξει στη θάλασσα. Αντίθετα, μια καθημερινότητα χωρίς αλλαγές θα ήταν μάλλον μια στάσιμη λίμνη, που τα νερά της δεν ανανεώνονται και στο τέλος γίνεται βούρκος. Και στην τελική το ποτάμι έχει ένα σκοπό, να καταλήξει στη θάλασσα. Ο σκοπός της λίμνης ποιος είναι; Ο βούρκος;

Το ένα θα φέρει το άλλο κα το άλλο το επόμενο, ώστε μέσα από τις αλλαγές να καταλάβεις ποιος είσαι και που πηγαίνεις. Μπορεί αυτό που είσαι τώρα να μην έχει καμία σχέση με αυτό που θα ήθελες να είσαι ή με αυτό που ήταν γραφτό να γίνεις. Μπορεί να είσαι ένας συνδυασμός. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τις αλλαγές κάποια στιγμή  θα βρεις τον εαυτό σου. Το θέμα είναι να μην αρνείσαι να τις δεχθείς, να μην μένεις προσκολλημένος στην προηγούμενη κατάσταση κι ενώ όλα γύρω σου προχωράνε, εσύ να μένεις πίσω. Από αυτόν τον αγώνα ο μόνος χαμένος θα είσαι εσύ. Αξίζει λοιπόν να χάσεις ότι μπορούσες να είχες βρει εάν προχωρούσες; Μάλλον όχι. Κι αν αντί να βρεις κάτι καινούργιο, χάσεις κάτι άλλο; Μια φιλία ή μια σχέση ή οτιδήποτε άλλο; Η λέξη κλειδί είναι το ρίσκο. Χωρίς να ρισκάρεις δε μπορείς να πας πουθενά. Όσο ωραία και εκπληκτικά να είναι τα πράγματα τώρα, εάν δεν προχωρήσεις κάποια στιγμή αυτά που έχεις τώρα θα σου φαίνονται ασήμαντα και κουραστικά. Μπορεί να χάσεις πράγματα, αυτά όμως που θα βρεις στην πορεία θα είναι πολύ περισσότερα.

 Κάποιοι θα πουν «εμένα δε μου αρέσουν τα ρίσκα, προχωράω αργά και σταθερά». Είναι όντως έτσι; Αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν, θα πηγαίνουν μια ζωή πάσο, θα τυλίγονται με την ασφάλεια τους και θα προχωρούν. Θα νομίζουν ότι προχωρούν, γιατί στην πραγματικότητα δεν πάνε πουθενά, έχουν την αίσθηση ότι ελέγχουν τις καταστάσεις αλλά όταν θα φτάσει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουν το λάθος τους θα έχουν χάσει πολύ περισσότερα ακόμα και από αυτά που θα έχαναν αν ρίσκαραν. Και στην τελική δεν γίνεται να κερδίζουμε μόνο, ούτε να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι, ούτε η ζωή μας να είναι καταπληκτική. Λένε ότι οι άσχημες μέρες υπάρχουν για να ξεχωρίζουμε και να θυμόμαστε τις καλές, όσο και να μας φαίνεται άδικο ή περίεργο ισχύει.

Είναι χαζό να πιστεύεις ότι κάποια πράγματα θα παραμείνουν ίδια. Μπορεί όντως να διαρκέσουν για πολύ, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μείνουν έτσι. Θα αλλάξουν, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι από πια οπτική γωνία θα το δεις. Οι απαισιόδοξοι θα σκεφτούν ότι έχασαν πράγματα που ποτέ δε θα ξαναβρούν, ενώ οι αισιόδοξοι ότι μετά από τα χειρότερα θα έρθουν τα καλύτερα. Στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις. Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε γεμίσει από μισοάδεια ποτήρια, είναι καιρός να γίνει μια αλλαγή. Προς το καλύτερο.

Μαριλένα Παππά