Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα αντιμετωπίζει την σε όλους μας πλέον
γνωστή οικονομική κρίση. Αυτή η
οικονομική κρίση όμως έχει εξελιχθεί σε
μία βαθύτερη κοινωνική κρίση, την οποία βλέπουμε γύρω μας. Άνθρωποι
αυτοκτονούν πεθαίνουν ή δολοφονούνται,
οι αξίες αλλάζουν, περιουσίες αφανίζονται, καριέρες καταστρέφονται, παιδία
σταματούν το σχολείο, συνταγματικοί νόμοι παραβλέπονται, τα ΜΜΕ δείχνουν τον
πραγματικό τους εαυτό και πάει λέγοντας.
Αυτό το άρθρο γράφεται για να δώσει μία διαφορετική ματιά σε όσα ειπώθηκαν κατά την διάρκεια της δίωρης ομιλίας που πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές του Ά Λυκείου του Κολλεγίου Ανατόλια στις 6 Δεκεμβρίου με θέμα την «δολοφονία» του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τι συνέβη λίγο πολύ το ξέρετε όλοι οπότε δεν θα το επαναλάβω. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πως αυτό το άρθρο είναι μέσο έκφρασης της προσωπικής μου άποψης. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να προσβάλω ή να θίξω την γνώμη κανενός.
Σε αυτήν λοιπόν την ομιλία ακούστηκαν πολλές απόψεις. Άλλες χειροκροτήθηκαν άλλες πέρασαν απαρατήρητες και άλλες γιουχαρίστηκαν. Καμία όμως δεν προερχόταν από την σκοπιά του αστυνομικού. Αντίθετα σχεδόν όλες τον καταδίκαζαν με αυτόν τον απόλυτο τρόπο των εφήβων. Εδώ είναι που διαφωνώ. Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και η γκρι ζώνη η οποία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα πιο πολύ από τις άλλες δύο και η οποία συχνά ξεχνιέται. Και αυτό γίνεται, γιατί πολύ απλά μας βολεύει πιο πολύ να εκθειάζουμε ένα πρόσωπο και να ρίχνουμε στα κάτεργα ένα άλλο από το να ξοδεύουμε φαιά ουσία και να δίνουμε μία πιο συμβατή λύση μεν αλλά λιγότερο αρεστή δε. Η υπόθεση Γρηγορόπουλος λοιπόν ανήκει ακριβώς στην γκρι ζώνη. Δεν ήμουν εκεί όταν συνέβη αυτό το πραγματικά τραγικό γεγονός όπως και κανένας από εμάς.
Εγώ το μόνο που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να δώσω μία ερμηνεία η οποία να είναι πιο κοντά σε αυτήν την γκρι ζώνη και ανταποκρίνεται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι.
Ο Αλέξης μάλλον ήταν ένα παιδί λίγο πολύ σαν εμάς. Δεν ήταν ούτε ταραξίας ούτε κάποιο αναρχικό στοιχείο. Σίγουρα όμως ήταν άτυχος. Έτυχε και βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του. Βρέθηκε λοιπόν σε έναν δρόμο όπου γίνονταν εμπλοκές με την αστυνομία. Και όπως φαίνεται αυτός ήταν και ο λόγος που έχασε τη ζωή του. Αυτό όμως τι σχέση έχει με το γεγονός ότι πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό; Έχει και εδώ ακριβώς είναι που χάνεται το χώρισμα μεταξύ άσπρου και μαύρου. Γιατί ο Αλέξης δεν ήταν ο μόνος άτυχος εκείνη την μέρα, άτυχοι ήταν επίσης και ο αστυνομικός και οι γονείς του και οι φίλοι του. Ας μην γελιόμαστε, ποιος άνθρωπος ξυπνάει το πρωί και λέει θα σκοτώσω ένα παιδί! Κανένας. Εκτός από όλες αυτές τις ιστορίες συνομωσίας που έχουν ειπωθεί και ακουστεί υπάρχει και μια άλλη εκδοχή αυτής της ιστορίας. Αυτός λοιπόν ο «κακός» αστυνομικός είχε πάει στην ιδιαιτέρα δύσκολη και επικίνδυνη δουλεία του, μέρος της οποίας συχνά είναι να αντιμετωπίζει ταραξίες σε ποριές κτλ. Εκείνη την ημέρα έκανε αυτό που ο ελληνικός λαός τον πλήρωνε να κάνει. Πάνω στον αναβρασμό της στιγμής αυτός ο άνθρωπος μέσα στο πλήθος ατόμων που είχε να αντιμετωπίσει και να αναχαιτίσει είδε να πλησιάζει ακόμα ένα άτομο στο σημείο όπου γίνονταν οι φασαρίες. Πάνω στην αναταραχή πιθανό είναι να μην πρόσεξε καν τι ηλικίας ήταν το άτομο ή αν είχε εχθρικές διαθέσεις. Είτε αντανακλαστικά είτε για επιβολή εκφοβισμού ή ακόμα και για αυτοάμυνα έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε προκειμένου να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο. Το κακό δεν άργησε να συμβεί.
Ένα παιδί έπεσε νεκρό. Κάποιοι έχασαν έναν φίλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί. Λογικό να θέλουν να τιμωρηθεί ο υπαίτιος για τον θάνατο του γιού τους. Και ποιος γονιός δεν θα ήθελε; Λογικό να θρηνήσουν, να κλάψουν, να φωνάξουν, να καταδικάσουν. Λογική δεν ήταν η αντιμετώπιση των ΜΜΕ τα οποία βιάστηκαν να προβούν σε συμπεράσματα και να επηρεάσουν την γνώμη του κόσμου προβάλλοντας μισές αλήθειες. Αυτό φυσικά δεν το έκαναν γιατί τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για την οικογένεια του Αλέξη και για την απόδοση της δικαιοσύνης. Το έκαναν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων. Ποσώς τους ενδιέφερε αν κατέστρεφαν τη ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε ήδη τιμωρηθεί, καταδικασμένος να κουβαλάει για πάντα στη συνείδησή του τις χειρότερες τύψεις, αυτές που κυνηγούν οποιοδήποτε έχει αφαιρέσει τη ζωή ενός παιδιού.
Σε τελικό απολογισμό πιστεύω ότι ο θάνατος ενός παιδιού σε όποια μορφή και να επέρχεται είναι τρομερός. Αλλά η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα απολύτως πεθαίνουν κάθε μέρα για την καλύτερη εξυπηρέτηση συμφερόντων. Κανένας όμως δεν κατεβαίνει στους δρόμους για αυτούς. Κατά την άποψή μου ο θάνατος του Αλέξη δεν εξυπηρετούσε κάποιο συμφέρον. Απλώς έγινε. Τον Αλέξη εκείνη την ημέρα θα μπορούσε να τον είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στην διασταύρωση πριν από το σημείο που γίνονταν οι φασαρίες. Εάν είχε συμβεί αυτό θα ήταν απλώς ένα ακόμα ατύχημα. Όμως δεν συνέβη αυτό . Στην θέση του αυτοκινήτου ήταν η σφαίρα και στη θέση του οδηγού ήταν ο αστυνομικός. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο σαματάς; Κάποτε ήξερα μια κοπέλα που την πάτησε ένα αυτοκίνητο και πέθανε. Απαίσιο; Ναι. Άδικο; Ναι. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι γεμάτη από απαίσια και άδικα γεγονότα τα οποία περνάνε απαρατήρητα καθημερινά. Η απάντηση λοιπόν στο γιατί έγινε όλος αυτός ο σαματάς για τον χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι πολύ απλή. Όλες αυτές οι ακραίες αντιδράσεις , οι βαρύγδουπες δηλώσεις ορισμένων, τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών και γενικότερα η αποδοκιμασία και το μίσος της κοινής γνώμης προς το πρόσωπο του αστυνομικού δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απεγνωσμένο ξέσπασμα θυμού της κοινωνίας σε όλη αυτήν την κατάσταση των μεγάλων αλλαγών στις οποίες υποβάλλεται η χώρα μας χωρίς τη συγκατάθεσή της.
Οπότε ναι, ο άτυχος Αλέξης, η άτυχη οικογένειά του, οι άτυχοι φίλοι του. Αλλά επίσης ναι και ο άτυχος αστυνομικός. Δεν είμαι στη θέση ούτε να κρίνω ούτε να καταδικάσω. Οι έννοιες του δίκαιου και του άδικου είναι καθαρά υποκειμενικές. Εγώ απλός υπενθυμίζω πως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Η βία υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Σκοπός δεν είναι να την εξαλείψουμε, γιατί είναι αδύνατον. Σκοπός είναι να μπορούμε να διακρίνουμε σε ποιες περιπτώσεις υπάρχει βία γιατί κάποιος το επιδιώκει. Εκεί όπου υπάρχει επιδιωκόμενη βία είναι εκεί όπου υπάρχουν τα συμφέροντα των λίγων και εκεί είναι που πραγματικά χρειάζεται η λαϊκή κατακραυγή.
Αυτό το άρθρο γράφεται για να δώσει μία διαφορετική ματιά σε όσα ειπώθηκαν κατά την διάρκεια της δίωρης ομιλίας που πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές του Ά Λυκείου του Κολλεγίου Ανατόλια στις 6 Δεκεμβρίου με θέμα την «δολοφονία» του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τι συνέβη λίγο πολύ το ξέρετε όλοι οπότε δεν θα το επαναλάβω. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πως αυτό το άρθρο είναι μέσο έκφρασης της προσωπικής μου άποψης. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να προσβάλω ή να θίξω την γνώμη κανενός.
Σε αυτήν λοιπόν την ομιλία ακούστηκαν πολλές απόψεις. Άλλες χειροκροτήθηκαν άλλες πέρασαν απαρατήρητες και άλλες γιουχαρίστηκαν. Καμία όμως δεν προερχόταν από την σκοπιά του αστυνομικού. Αντίθετα σχεδόν όλες τον καταδίκαζαν με αυτόν τον απόλυτο τρόπο των εφήβων. Εδώ είναι που διαφωνώ. Η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και η γκρι ζώνη η οποία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα πιο πολύ από τις άλλες δύο και η οποία συχνά ξεχνιέται. Και αυτό γίνεται, γιατί πολύ απλά μας βολεύει πιο πολύ να εκθειάζουμε ένα πρόσωπο και να ρίχνουμε στα κάτεργα ένα άλλο από το να ξοδεύουμε φαιά ουσία και να δίνουμε μία πιο συμβατή λύση μεν αλλά λιγότερο αρεστή δε. Η υπόθεση Γρηγορόπουλος λοιπόν ανήκει ακριβώς στην γκρι ζώνη. Δεν ήμουν εκεί όταν συνέβη αυτό το πραγματικά τραγικό γεγονός όπως και κανένας από εμάς.
Εγώ το μόνο που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να δώσω μία ερμηνεία η οποία να είναι πιο κοντά σε αυτήν την γκρι ζώνη και ανταποκρίνεται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι.
Ο Αλέξης μάλλον ήταν ένα παιδί λίγο πολύ σαν εμάς. Δεν ήταν ούτε ταραξίας ούτε κάποιο αναρχικό στοιχείο. Σίγουρα όμως ήταν άτυχος. Έτυχε και βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του. Βρέθηκε λοιπόν σε έναν δρόμο όπου γίνονταν εμπλοκές με την αστυνομία. Και όπως φαίνεται αυτός ήταν και ο λόγος που έχασε τη ζωή του. Αυτό όμως τι σχέση έχει με το γεγονός ότι πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό; Έχει και εδώ ακριβώς είναι που χάνεται το χώρισμα μεταξύ άσπρου και μαύρου. Γιατί ο Αλέξης δεν ήταν ο μόνος άτυχος εκείνη την μέρα, άτυχοι ήταν επίσης και ο αστυνομικός και οι γονείς του και οι φίλοι του. Ας μην γελιόμαστε, ποιος άνθρωπος ξυπνάει το πρωί και λέει θα σκοτώσω ένα παιδί! Κανένας. Εκτός από όλες αυτές τις ιστορίες συνομωσίας που έχουν ειπωθεί και ακουστεί υπάρχει και μια άλλη εκδοχή αυτής της ιστορίας. Αυτός λοιπόν ο «κακός» αστυνομικός είχε πάει στην ιδιαιτέρα δύσκολη και επικίνδυνη δουλεία του, μέρος της οποίας συχνά είναι να αντιμετωπίζει ταραξίες σε ποριές κτλ. Εκείνη την ημέρα έκανε αυτό που ο ελληνικός λαός τον πλήρωνε να κάνει. Πάνω στον αναβρασμό της στιγμής αυτός ο άνθρωπος μέσα στο πλήθος ατόμων που είχε να αντιμετωπίσει και να αναχαιτίσει είδε να πλησιάζει ακόμα ένα άτομο στο σημείο όπου γίνονταν οι φασαρίες. Πάνω στην αναταραχή πιθανό είναι να μην πρόσεξε καν τι ηλικίας ήταν το άτομο ή αν είχε εχθρικές διαθέσεις. Είτε αντανακλαστικά είτε για επιβολή εκφοβισμού ή ακόμα και για αυτοάμυνα έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε προκειμένου να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο. Το κακό δεν άργησε να συμβεί.
Ένα παιδί έπεσε νεκρό. Κάποιοι έχασαν έναν φίλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί. Λογικό να θέλουν να τιμωρηθεί ο υπαίτιος για τον θάνατο του γιού τους. Και ποιος γονιός δεν θα ήθελε; Λογικό να θρηνήσουν, να κλάψουν, να φωνάξουν, να καταδικάσουν. Λογική δεν ήταν η αντιμετώπιση των ΜΜΕ τα οποία βιάστηκαν να προβούν σε συμπεράσματα και να επηρεάσουν την γνώμη του κόσμου προβάλλοντας μισές αλήθειες. Αυτό φυσικά δεν το έκαναν γιατί τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για την οικογένεια του Αλέξη και για την απόδοση της δικαιοσύνης. Το έκαναν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων. Ποσώς τους ενδιέφερε αν κατέστρεφαν τη ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε ήδη τιμωρηθεί, καταδικασμένος να κουβαλάει για πάντα στη συνείδησή του τις χειρότερες τύψεις, αυτές που κυνηγούν οποιοδήποτε έχει αφαιρέσει τη ζωή ενός παιδιού.
Σε τελικό απολογισμό πιστεύω ότι ο θάνατος ενός παιδιού σε όποια μορφή και να επέρχεται είναι τρομερός. Αλλά η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα απολύτως πεθαίνουν κάθε μέρα για την καλύτερη εξυπηρέτηση συμφερόντων. Κανένας όμως δεν κατεβαίνει στους δρόμους για αυτούς. Κατά την άποψή μου ο θάνατος του Αλέξη δεν εξυπηρετούσε κάποιο συμφέρον. Απλώς έγινε. Τον Αλέξη εκείνη την ημέρα θα μπορούσε να τον είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στην διασταύρωση πριν από το σημείο που γίνονταν οι φασαρίες. Εάν είχε συμβεί αυτό θα ήταν απλώς ένα ακόμα ατύχημα. Όμως δεν συνέβη αυτό . Στην θέση του αυτοκινήτου ήταν η σφαίρα και στη θέση του οδηγού ήταν ο αστυνομικός. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο σαματάς; Κάποτε ήξερα μια κοπέλα που την πάτησε ένα αυτοκίνητο και πέθανε. Απαίσιο; Ναι. Άδικο; Ναι. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι γεμάτη από απαίσια και άδικα γεγονότα τα οποία περνάνε απαρατήρητα καθημερινά. Η απάντηση λοιπόν στο γιατί έγινε όλος αυτός ο σαματάς για τον χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι πολύ απλή. Όλες αυτές οι ακραίες αντιδράσεις , οι βαρύγδουπες δηλώσεις ορισμένων, τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών και γενικότερα η αποδοκιμασία και το μίσος της κοινής γνώμης προς το πρόσωπο του αστυνομικού δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απεγνωσμένο ξέσπασμα θυμού της κοινωνίας σε όλη αυτήν την κατάσταση των μεγάλων αλλαγών στις οποίες υποβάλλεται η χώρα μας χωρίς τη συγκατάθεσή της.
Οπότε ναι, ο άτυχος Αλέξης, η άτυχη οικογένειά του, οι άτυχοι φίλοι του. Αλλά επίσης ναι και ο άτυχος αστυνομικός. Δεν είμαι στη θέση ούτε να κρίνω ούτε να καταδικάσω. Οι έννοιες του δίκαιου και του άδικου είναι καθαρά υποκειμενικές. Εγώ απλός υπενθυμίζω πως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Η βία υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Σκοπός δεν είναι να την εξαλείψουμε, γιατί είναι αδύνατον. Σκοπός είναι να μπορούμε να διακρίνουμε σε ποιες περιπτώσεις υπάρχει βία γιατί κάποιος το επιδιώκει. Εκεί όπου υπάρχει επιδιωκόμενη βία είναι εκεί όπου υπάρχουν τα συμφέροντα των λίγων και εκεί είναι που πραγματικά χρειάζεται η λαϊκή κατακραυγή.
Εβίνα Γαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου