ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΟΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΣ

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά είμαστε όλοι ίσοι. Είναι υποχρέωσή μας να διεκδικήσουμε αυτό , που υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούταν δεδομένο , και που μέρες οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής κρίσης όπως αυτές που διανύουμε έχει πλέον καταλυθεί .

Το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας , είναι το προστάδιο που προετοιμάζει τον κάθε ένα ξεχωριστά για να πλαισιώσει την κοινωνία , παρ όλα αυτά αποτελεί και από μόνο του μια ξεχωριστή κοινωνική ομάδα, μια ξεχωριστή κοινωνία . Η σχολική κοινότητα είναι αυτό που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα και τη μετ έπειτα πορεία του ανερχόμενου πολίτη. Καταλαβαίνουμε όλοι μας έτσι τη σημασία αυτής της διαδικασίας που λέγεται εκπαίδευση και δεν αποτελείται μόνο απ την διδακτική διαδικασία.

Με αφορμή το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες , την άνοδο των φασιστικών αντιδράσεων και των ρατσιστικών επιθέσεων και τον αναβρασμό που υπάρχει,θα ήθελα να μοιραστώ μερικούς προβληματισμούς μου και πιο συγκεκριμένα θέλω να εστιάσω στο θέμα , του τραμπουκισμού και της τρομοκρατίας στα σημερινά ελληνικά σχολεία.

 Θύματα αυτής της ενδοσχολικής βίας κατα κύριο λογο είναι οι «διαφορετικοί» . Βλέπετε η αδυναμία και η ανικανότητα μερικών να καταλάβουν και να προσεγγίσουν το διαφορετικό , έχει ως αποτέλεσμα να μην το αποδέχονται. Σηνύθως επιτίθονται λεκτικά ή και σωματικά σε άτομα που θεωρούν πως δεν θα απαντήσουν με επιθετικότητα και βία , άτομα που δεν αποτελούν απειλή γι'αυτούς. Οι θύτες πάλι είναι συνήθως άτομα με ισχυρή σωματική δύναμη , πράγμα που τους κάνει δημοφιλείς στη μαθητική κοινότητα , αλλαζόνες , με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και καμία δυνατότητα ενοχής . Το βασικότερο όμως είναι πως αδυνατούν να επιβληθούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός απ' τον εκφοβισμό. Είναι άτομα ανασφαλή , φοβισμένα και που δυστυχώς οι μόνες σχέσεις που αποκτούν με τον κοινωνικό τους περίγυρο είναι τρομοκρατικές σχέσεις . Όλη αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση του διαλόγου και της επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών , ενισχύεται η εσωστρέφεια και μειώνεται η δυνατότητα έκφρασης σ' ένα σύστημα που με λύπη διαπιστώνω πως δεν ενθαρρύνει τους νέους να εκφραστούν.

Σε ένα σχολικό περιβάλλον λοιπόν σαν το δικό μας , που προάγει την ελευθερία έκφρασης και λόγου , σε ένα σχολικό περιβάλλον που δίνει ερεθίσματα στους μαθητές του και που αν δραστηριοποιηθούν και εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται θεωρητικά καταλήγουν να ειναι σκεπτόμενα άτομα και ενεργοί πολίτες , φαντάζει απίθανο να υπάρχουν τέτοιες ενέργειες και πόσο μάλλον να γίνονται αποδεκτές απο την μαθητική κοινότητα. Και όμως όχι μόνο υφίστανται αλλά η απάθεια των υπολοίπων έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς τραμπούκους να αποκτήσουν δύναμη και εξουσία . Θέλω να πιστεύω πως είναι απάθεια και όχι επιλογή. Γιατι αν τους επιλέξατε από επιλογή τότε αυτή η χώρα δεν έχει ελπίδα. Δεν έχει ελπίδα διότι καλώς ή κακώς όταν αυτοί, στους οποίος παρέχεται ένα απ' τα καλύτερα εκπαιδευτικά προγράμματα στην Ελλάδα και αποτελούν μια προνομιούχα μειοψηφία , δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους ικανούς απ' τους ανίκανους πώς θα απαιτήσουμε από τους υπόλοιπους στη συνέχεια να είναι σε θέση να το πράξουν αυτό . Και δυστυχώς όταν μια κοινωνία δεν είναι άξια να ξεχωρίσει τους ικανούς απ' τους ανίκανους , αυτούς που μπορούν να την συντονίσουν και να την οδηγήσουν στην πρόοδο, είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ.

Όλοι γνωρίζουμε το πρόβηλμα, όλοι έχουμε υπάρξει μάρτυρες σχολικού εκφοβισμού. Η απάθεια δεν δηλώνει ουδετερότητα, ούτε αποστασιοποίηση απ' την ενέργεια αυτή . Δηλώνει συνενοχή . Η κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά πρέπει να κοιτάξει στα μάτια το πρόβλημα , να το συνειδητοποιήσει και να το αντιμετοπίσει. Η συγκάληψη δεν είναι λύση . Το ξέρω, κάποιες φορές είναι δύσκολο να πάμε κόντρα στον όχλο που ολοένα και περισσότερο λύνει τα προβλήματά του με τη βία . Δεν πρέπει να κάνουμε λάθος και να παίξουμε το παιχνίδι τους . Η μόνη λύση είναι η έκφραση. Σήκωσε το ανασθημά σου και χωρίς φόβο αφόπλισέ τους με το λόγο σου, με τις ιδέες και τα ιδανικά σου! ΜΙΛΑ ΤΟΥΣ.

 

Του Σταύρου Πάντσιου