Λένε πως χάιδεψε ο Αλέξανδρος
σαν τον κράτησε στα χέρια του
τον γιο του Δαρείου
και του μακάρισε την παιδικότητα
που είχε ο ίδιος χάσει.
Να’ χαμε, μικρό μου, την αθωότητα σου κι εμείς οι μεγάλοι!
Η δύστυχη η μάνα του χαμογέλασε.
Εκείνος μπορούσε να χαμογελάσει ;
Ίσως πικρό να ήτανε το γέλιο τους
μπροστά στ’ αθώα χέρια, στα απαλά μαλλιά.
Ύστερα πέθανε ένδοξος, τριαντατριών χρονών.
Κι ο ίδιος παιδί δεν είχε.
Κι ο ίδιος παιδί δεν ήταν.
Να’ χαμε, μικρό μου, την αθωότητα σου κι εμείς οι μεγάλοι!
Ε, δεν χρειάζεται να ‘ναι κανείς
μεγάλος στρατηλάτης για να λυπηθεί.
Τα αθώα μάγουλα φέρνουν πάντα συγκίνηση,
θολώνουν το πολύτιμο της λησμονιάς μας το νερό.
Το μάτι που βλέπει πρώτη φορά τον κόσμο
κάνει εκείνο που τον ξαναβλέπει να δακρύζει.
—————————————————————–——-
Σαν πεταλούδα τρέχεις μες στην βιβλιοθήκη.
Ναι, είναι ωραία η γνώση. Μα να στη δώσω ;
Θα μεγαλώσεις και δεν πρέπει.
Η χάρτινοι φύλακές της, συχνά σκοτώνουν
στην εποχή μας τη φαντασία.
Ωστόσο, παρ’ την, γιατί έτσι πρέπει.
Μα πρόσεχε.
Αστράφτουν τα μικρά, παιδικά ακόμη δόντια.
Το μάγουλο τραβιέται στη ρυτίδα που εύκολα σβήνει.
Τα μάτια λάμπουν.
Είσαι ασφαλής. Οι άγγελοι σε φυλάνε.
Να’ χαμε, μικρό μου, την αθωότητα σου κι εμείς οι μεγάλοι!
Ευτυχισμένο κοριτσάκι.
Μπορείς ακόμη να χαρείς.
Τη σπάνια δύναμη έχεις ακόμα, δεν την πρόδωσες.
Δεν σου ‘χουν κλέψει το χαμόγελο.
Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα σου.
Και κάθε βράδυ να προσεύχεσαι:
Ποτέ μην μεγαλώσεις.
Ποτέ να μη στο πάρουν.
Όσο μπορέσεις κλεισ’ το μέσα σου,
δικό σου κράτα το,
για να μπορέσεις ν’ αγαπάς όπως εγώ,
μα να’ σαι ευτυχισμένη.
Σε αγαπώ μικρό μου κοριτσάκι.
Γιατί εσύ, με την αγνή,
με την άφθαρτη των παιδιών τη δύναμη,
τα κατάφερες.
Μ’ έκανες να χαμογελάσω.
Της Βασιλικής Σφακιανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου