ΜΗΝΥΜΑ ΖΩΗΣ

Αφιερωμένο με αγάπη…

Είναι αλήθεια ότι σούπερ ήρωες υπάρχουν! Τα περισσότερα παιδιά σταματούν να πιστεύουν σε αυτούς μετά την ηλικία των 10 αλλά εγώ δεν σταμάτησα ποτέ. Εντάξει ο δικός μου ήρωας δεν έχει σούπερ δυνάμεις ούτε μπορεί να πετάει. Είναι ένα διαφορετικό είδος ήρωα, ένα είδος το οποίο συχνά παραβλέπουμε. Είναι ήρωας στη ζωή, ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής είναι μια ηρωίδα! Είναι το είδος του ανθρώπου που αντιμετωπίζει με τον πιο γενναίο τρόπο ό ,τι κι αν της φέρει η ζωή. Είστε λοιπόν έτοιμοι να σας αποκαλύψω την ταυτότητά της ; Είναι η μητέρα μου!

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάθε παιδί βλέπει τη μητέρα του σαν ηρωίδα (αν και στην ηλικία που βρισκόμαστε έχουμε αρχίσει να ξεπερνάμε αυτή τη φάση). Επιτρέψτε μου όμως να σας πω μια ιστορία η οποία κατά τη γνώμη καθιστά τη μητέρα μου ηρωίδα στα μάτια όλων. Πριν από 12 χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2000, η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.  Ακολούθησε η κατάλληλη εγχείρηση και φυσικά οι χημειοθεραπείες όμως ήταν πλέον πολύ αργά... έπρεπε να μάθει να ζει με την ασθένεια καθώς δεν την είχε προλάβει σε αρχικό στάδιο. Το σοκ για την ίδια πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο... δεν ξέρω... δεν το έδειξε ποτέ. Τα χρόνια κυλούσαν και η ασθένεια παρέμενε η ίδια. Χρόνο παρά χρόνο σχεδόν έκανε χημειοθεραπείες των οποίων τα αποτελέσματα ήταν τα γνωστά. Παρόλα αυτά η απίστευτη μητέρα μου δεν έχασε ποτέ το κουράγιο και την ελπίδα της. Ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά της τα οποία υπεραγαπά σαν να μη συνέβαινε τίποτα στην ίδια. Δεν ήθελε να εγκαταλείψει ούτε τον εαυτό της ούτε και την οικογένειά της γι’ αυτό συνέχιζε να κάνει ό, τι κάνουν και όλες οι άλλες μητέρες όσο καλύτερα μπορούσε. Όχι μόνο δούλευε αλλά και φρόντιζε να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά της και τον άντρα της. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο για μία γυναίκα με καρκίνο. Θα μπορούσε να είχε χάσει το ηθικό της και να είχε παρατήσει τα πάντα αλλά η δική μου μαμά δεν το έκανε αυτό. Η απέραντη αγάπη της  μας έφερε όλους πιο κοντά και μας έκανε να εκτιμούμε τη κάθε χαρούμενη στιγμή που περνούσαμε. Τα προβλήματα όμως ήταν πάντα εκεί, πολλά και ασήκωτα για ένα μόνο άτομο, έτσι- θέλω να ελπίζω- τη βοηθούσαμε κι εμείς με τον τρόπο μας!

Σήμερα, Νοέμβριος 2012, η κατάσταση της μητέρας μου έχει εξελιχθεί πολύ δυσάρεστα. Ο καρκίνος έχει αποδυναμώσει το σώμα της αλλά και την ψυχή της. Ποτέ άλλοτε τα πράγματα δεν ήταν τόσο δύσκολα και ποτέ άλλοτε δεν μάτωνε τόσο η ψυχή μου βλέποντας ό ,τι περνάει η μαμά μου. «Άτιμη ασθένεια ο καρκίνος» λένε πολλοί. Όντως, δεν φαντάζεστε πόσο άτιμη...

Πάντα ήταν δίπλα μου με αυτό το υπέροχο χαμόγελό της, πάντα με παρηγορούσε όταν δεν ήμουν καλά και πάντα με συμβούλευε και μου υπενθύμιζε πόσο τυχερές είμαστε που έχουμε η μια την άλλη! Είναι το πρότυπο μου και η καλύτερή μου φίλη, είναι η αγκαλιά στην οποία θα καταφύγω όταν τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Η απίστευτη όρεξή της για ζωή είναι αυτή που την κρατούσε κοντά μας τόσα χρόνια και γι’ αυτό την ευχαριστώ απεριόριστα. Πάλεψε πολύ και πάντα με δυναμικότητα που δεν ήξερε ότι διαθέτει για την οικογένειά της γιατί όταν αγαπάς δε λογαριάζεις δυσκολίες και εμπόδια. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ τώρα που δεν την έχω κοντά μου και δεν περίμενα με τίποτα να τη χάσω τόσο νωρίς γιατί μου είχε μάθει να ελπίζω και να πιστεύω. Βέβαια όπως μου είπε μια καλή φίλη «η μητέρα σου θα ζει πάντα μέσα σου» και έχει απόλυτο δίκιο. Οι άνθρωποι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν δε φεύγουν ποτέ όσο καιρός κι αν περάσει. Έχουν γίνει κομμάτι του εαυτού μας!

Με αυτή την ιστορία δεν επιζητώ τη συμπόνια κανενός και την γράφω επειδή θεωρώ αναγκαίο να γίνει κατανοητό ότι η υγεία είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή. Γι’ αυτό, κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στην καθημερινότητά σας, να θυμάστε ότι δεν χρειάζονται οι περιττές στεναχώριες αλλά ευγνωμοσύνη διότι έχετε τη δύναμη να τις αντιμετωπίσετε. Κι εγώ το ίδιο σκέφτομαι κι έτσι προχωρώ.

Σούπερ ήρωες υπάρχουν γιατί είναι ήρωες στη ζωή. Είναι άνθρωποι δυνατοί, θαρραλέοι και ευγενικοί.  Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, μόνο που η ζωή τους διάλεξε για να τους δώσει τα πιο δύσκολα σαν να γνώριζε ότι αυτοί μπορούν να τα αντέξουν. Εγώ έχω γνωρίσει έναν από αυτούς και νιώθω ευλογημένη και περήφανη .
 Εσύ;

Της δικής μας ηρωίδας