ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ: ΣΕ ΤΙ ΜΕΤΡΑΜΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ;

Εν όψει των Χριστουγεννιάτικων διακοπών, όλη η μαθητική κοινότητα μετράει μέρες, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα για την μεγάλη μέρα. Ορισμένοι μάλιστα έχουν δημιουργήσει και νέο μετρικό σύστημα. Άλλοι μετράνε πόσα γεύματα απομένουν, πόσες διδακτικές ώρες, άλλοι τραβάνε χαρακιές σε τοίχους και άλλοι αναστενάζουν και λένε «27 και σήμερα». Αρχίζουμε να στολίζουμε το σπίτι, το μπαλκόνι, το αυτοκίνητο, το ποδήλατο και το κατοικίδιο με την αντίστοιχη Χριστουγεννιάτικη αμφίεση, περίπου ένα μήνα πριν τη γιορτή. Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς για ποιον λόγο επιβάλλουμε στους εαυτούς μας μία τόσο ψυχοφθόρο διαδικασία; Για ποιο λόγο σπαταλάμε τα πολύτιμα δευτερόλεπτα που περνάνε, υπολογίζοντας τον χρόνο μέχρι να περάσουμε για τελευταία φορά την σχολική πύλη για δύο εβδομάδες; Και στο κάτω κάτω, σε τι μετράμε αντίστροφα;

Θα ήθελα να υπενθυμίσω τον πανικό που επικρατούσε στον πλανήτη πριν από έναν περίπου χρόνο με σημείο αναφοράς «το τέλος του κόσμου». Άνθρωποι από όλο τον πλανήτη τρέχανε γεμάτοι ανησυχία, και όλοι μας είχαμε αγχωθεί για την επικείμενη καταστροφή. «Το είπανε οι Αζτέκοι» λέγανε μερικοί. «Το είπανε οι Μάγια» απαντούσαν άλλοι. «Ποια Μάγια, η μέλισσα;» αναρωτιόντουσαν μερικοί, αρκετά μπερδεμένοι. Η αλήθεια είναι ότι πίσω από αυτήν την καταστροφολογία κρύβεται το ημερολόγιο των Μάγια. Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 το περίφημο αυτό ημερολόγιο σταματούσε. Όλοι λοιπόν υπέθεσαν ότι «κάτι ήξεραν αυτοί μωρέ και το σταμάτησαν», ενώ στην πραγματικότητα μπορεί ένας αρχαίος Μάγια να διορίστηκε στο τότε δημόσιο, και να πέταξε τη συνέχεια του ημερολογίου, ιστορία περιέργως όμοια με τη λίστα Λαγκάρντ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο σ αυτήν την ιστορία. Η ανθρωπότητα όμως, αντιμέτωπη με το πιθανό και επερχόμενο τέλος της, ταρακουνήθηκε συθέμελα.

Γυρίστηκαν ταινίες, συντέθηκαν τραγούδια, γράφηκαν απομνημονεύματα και πραγματοποιήθηκαν ομαδικές αυτοκτονίες. Η ανθρωπότητα πέρασε μία κρίση, η οποία ξεχάστηκε σε διάστημα εβδομάδων. Σταδιακά, κανείς δε νοιαζόταν πια για τους Μάγια. Δεν περνούσε άλλο η μαγιά τους. Οι άνθρωποι βρήκαν νέες ασχολίες στην επικαιρότητα, όπως οι προετοιμασίες για τους ολυμπιακούς αγώνες. Το τέλος του κόσμου είναι πλέον μία είδηση ξεχασμένη και παρατημένη, η οποία έρχεται στο μυαλό των ανθρώπων στιγμιαία και φεύγει.

Η τελευταία μέρα μαθημάτων φέτος είναι η Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012. Έσπασε ο διάολος το πόδι του και πραγματοποιήθηκε μία απίστευτη σύμπτωση, που περιέργως μας αφήνει σχεδόν όλους παγερά αδιάφορους. Βλέπετε μας είναι πολύ πιο ενδιαφέρον το κλείσιμο του σχολείου, παρά μία τέτοια απίστευτη είδηση, καθώς τα του σχολείου μας επηρεάζουν άμεσα. Το μόνο που αναζητούμε τελικά είναι κάτι να ασχολούμαστε, κάτι που αγγίζει όλους μας και κανέναν μας ταυτοχρόνως. Το παροδικό εντυπωσιακό του παρόντος γίνεται η στάχτη στον άνεμο του μέλλοντος. Η 21 Δεκεμβρίου θα φαντάζει λιγότερο εντυπωσιακή στα μάτια μας όταν περάσει. Θα μείνει στην ιστορία ως «η μέρα από την οποία όλοι περίμεναν πολλά», γιατί όταν βγούμε από την πύλη του σχολείου θα κατανοήσουμε ότι τίποτα δεν άλλαξε. Η αντίστροφη μέτρηση που πραγματοποιήσαμε, όταν εκμηδενίστηκε, αυτόματα εκμηδένισε και εμάς, και μας προσγείωσε άτσαλα στην συμβατικότητα της μέρας.

Οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να δημιουργούν ιστορίες από το μηδέν. Αυτή μας η προσμονή, και αυτή η αντίστροφη μέτρηση θα ρίξουν την 21^η Δεκεμβρίου στην άβυσσο του συμβατικού και του συνηθισμένου. Ο χρόνος που σπαταλήσαμε δε θα γυρίσει πίσω για να καλύψει το κενό στην υποτιθέμενη τελειότητα αυτής της μέρας, και τότε επιτέλους θα κατανοήσουμε ότι μετρούσαμε αντίστροφα για να φτάσουμε στο μηδέν. «Πες μας και κάνα νέο», θα μου πείτε. Και εγώ λέω πως δεν εννοώ το αριθμητικό μηδέν, αλλά περισσότερο το ψυχολογικό. Καθότι πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στην διαδικασία να προσποιούνται ότι χαίρονται για την επερχόμενη γιορτή, αλλά στην ουσία μετράνε αντίστροφα για να φτάσουν σε ένα ψέμα. Ή μετράνε αντίστροφα, γιατί μπορεί κάποιο από όλα αυτά τα νούμερα που θα συναντήσουν να καλύψει το κενό στην ψυχή τους. «Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές» λέει ο Ξυδούς. Είμαστε όμως στη θέση να απαντήσουμε «τίποτα»;

Οι αδυναμίες μας, τα λάθη μας, οι ανασφάλειές μας. Έχουμε μάθει να τα κρύβουμε τόσο καλά που ακόμα και εμείς οι ίδιοι ξεχνάμε ότι υπάρχουν. Δημιουργούμε τρόπους να τα αποφεύγουμε, να τα κρύβουμε, να τα θεωρούμε ασήμαντα. Αλλά κάποιες ώρες, αυτά δεν κρύβονται. Όταν το ρολόι της μέτρησης φτάσει στο μηδέν κι εσύ δεν έχεις λόγο να γιορτάσεις, πίσω από τι θα κρυφτείς; Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη χώρα γενικότερα, αλλά και για εμάς ως νέους που τραβάμε τέτοιο λούκι με το διάβασμα, το κάθε χαμόγελο δε θα είναι παγωμένο. Κι αν είναι, να είναι από το κρύο και μόνο. Ας ελπίσουμε πως με το τέλος της αντίστροφης μέτρησης θα αλλάξει ο χρόνος, και θα έχουμε πολλά άτομα δίπλα μας να μοιραστούμε το μηδέν μας. Ας μην το κρύψουμε φέτος μέσα μας. Ας το μοιραστούμε.