ΤΕΧΝΗ ΥΠΝΩΤΙΣΜΟΥ, Ή ΑΠΛΩΣ ΧΡΗΣΗ ΠΑΡΩΠΙΔΩΝ;

Με αφορμή ένα ιδιαίτερα χρήσιμο για την κινητοποίησή μου βίντεο με τη μαθητική διαμαρτυρία στη Λαμία, θα ήθελα να αναφερθώ στη σύγχρονη πραγματικότητα και στις επικρατούσες συνθήκες. Θεωρητικά, η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες με τις μεγαλύτερες πιθανότητες χρεωκοπίας. Καθημερινά βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε για την υφιστάμενη κατάσταση. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βρίσκονται στο ίδιο ή και σε χειρότερο οικονομικό αδιέξοδο σε σχέση με την Ελλάδα. Στις χώρες αυτές, λοιπόν, εκδηλώνεται ένα πνεύμα ομοϊδεατισμού και συλλογικότητας. Πού βασίζεται αυτή η διαπίστωση; Στις μαζικές διαδηλώσεις και τις καθημερινές αντιρρήσεις προς τα διαρκώς αυξανόμενα οικονομικά μέτρα. Γενικότερα όμως παρατηρείται η παραπάνω κατάσταση στο σύνολο των χωρών. Άρα, δεν αποτελεί μοναδικό κίνητρο ο παντελής εκχρηματισμός της οικονομίας, αλλά το τί επικρατεί συνολικά στην κοινωνία και στον κόσμο.

  Η Ελλάδα, εν αντιθέσει, φαίνεται σαν να ανήκει σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Από τη μία, διαρκώς ακούγεται η φράση «Μας έχουν ρημάξει. Κάθε χρόνο τα ίδια!» ή παρόμοιες. Από την άλλη, κάθε Σάββατο (ακόμη και καθημερινές) οι καφετέριες και τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης είναι γεμάτα. Κάποιος φυσικά που δεν γνωρίζει, αν αντιμετωπίσει αυτό το θέαμα, θα νομίσει ότι είμαστε Ντουμπάι! Σαφώς, υπάρχει η κοινή πεποίθηση ότι η κατάσταση αυτή θα τελειώσει και μέχρι τότε θα αντιδρούμε με αυτόν τον τρόπο. Αντικειμενικά; Μάλλον κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Δεν γίνεται, δηλαδή, να θέλουμε να δείξουμε την αντίθεσή μας στα νέα μέτρα που επιβάλλονται συνέχεια και τη ίδια στιγμή να ενισχύουμε την αντίληψη πως «οι Έλληνες θα κάνουν ό, τι τους πούμε γιατί εξαρτώνται από εμάς» (τάδε έφη η κυρία Λαγκάρντ).

  Ποια είναι η διαφορά της χώρας μας από τις υπόλοιπες οικονομικά πληττόμενες που τοποθετεί την Ελλάδα στον πάτο των οικονομικά ικανών χωρών; Πάντως όχι τόσο η ίδια η οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Είναι μάλλον η συμπεριφορά ημών των ιδίων. Σίγουρα, ευθύνη φέρουν και οι πολιτικοί, όπως θα υποστήριζε και η πλειοψηφία. Οι πολιτικοί όμως ψηφίζονται από εμάς και, παρά το γεγονός ότι μόνο η άμεση δημοκρατία μπορεί να πηγάζει εντελώς από το λαό, πρέπει αυτό να δεσμεύει τους πολιτικούς κι όχι τους πολίτες. Ακόμη, λοιπόν, κι αν υποθέσουμε πως η Πολιτεία τα θαλάσσωσε, αυτό δεν συνεπάγεται τη δημιουργία εκ του ασφαλούς θεωριών για το τί έφταιξε. Οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν ευθύνες. Και θα στραφώ σε εσάς, τους δικούς μου συμμαθητές, γνωστούς και φίλους. Διότι, κι εμείς είμαστε πολίτες με πλήρη δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος της αντίθεσης στον οποιονδήποτε.

  Σημαντική παράμετρος της αδράνειας των μαθητών θέλω να πιστεύω ότι είναι η «προπαγάνδα» εκ μέρους όλων των μεγαλύτερων πως ως «μικροί» δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Όμως πλέον είμαστε έφηβοι, σε δύο μήνες μερικοί θα είναι ενήλικες και γενικώς, αυτό που θέλω να δηλώσω, είναι ότι δεν υφίσταται από εδώ και πέρα αυτό το πρόσχημα. Γιατί αυτό θα συνεχιστεί και όταν φτάσουμε να είμαστε μεσήλικες, θα αποτελούμε πλέον κομμάτι του συστήματος που μας εξουσιάζει.

   Συνεπώς, καταλήγοντας ελπίζω να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι εφικτό ο πολίτης να θυμάται τα δικαιώματά του κάθε 17 Νοεμβρίου, 6 Δεκεμβρίου κλπ. Η αντίδραση γίνεται κάθε μέρα, συμβαίνει γύρω μας, απλώς πρέπει να γενικευτεί και να εδραιωθεί. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε βιαιοπραγίες εναντίον των αρχών, αφού κάτι τέτοιο αποδεικνύει ένα επίπεδο κατώτερο του ανθρώπου και δεν περνάει κανένα μήνυμα, αφού αποτελεί μόνο απόρροια του ζωώδους ενστίκτου, που μας καθοδηγεί ανεξέλεγκτα. Αναφέρομαι σε καθημερινή δράση καθολικού χαρακτήρα, πράγμα που θα καταστήσει τη στάση των Ελλήνων άκρως επικίνδυνη για τα οικονομικώς ωφέλιμα προς τους «φίλους» μας (Τρόικα, ΔΝΤ κλπ) μέτρα.

   Δεν είναι αργά για να αναθεωρήσουμε απόψεις και στερεότυπα και να θεωρήσουμε καθήκον μας να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε.

Του Θανάση Περιστερόπουλου