Είναι κοινώς αποδεκτό ότι το σχολείο πάσχει από ορισμένα προβλήματα, όπως και κάθε (εκπαιδευτικός) οργανισμός που ζει. Αν μη τι άλλο, η απουσία προβλημάτων θα αποτελούσε, τουλάχιστον για εμένα, προσωπικά, ένα ανησυχητικό σημάδι για την πορεία αυτού του σχολείου. Είναι άξιο απορίας, βέβαια, πώς ο κάθε ένας από εμάς αυτοβαφτίζεται ειδήμων στην διατύπωση προβλημάτων και παραμένει αδρανής σχετικά με την επίλυσή τους. Γιατί όπως με έμαθαν οι καθηγητές: Τα αυγά δεν τα αλωνίζουν τα τηγανίζουν. Ένας δικηγόρος ή ένας γιατρός δεν σπουδάζει για να διατυπώνει θεωρίες. Στόχος όλων μας, σε τέτοιους ειδικά καιρούς είναι η συλλογική δράση για την καταπολέμηση των προβλημάτων και όχι για την περιγραφή τους.
Το λάθος άρα ξεκινά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το να κατηγορείς τα MacDonald’s ή τα Goody’s για το ότι είσαι χοντρός δεν νομίζω ότι είναι τόσο βάσιμο. Γιατί δίχως τα χεράκια και το μυαλουδάκι μας τα φαστφουντάδικα απλά θα παρήγαγαν φαγητό, το οποίο δεν θα έτρωγα. Ονομάστε το όπως θέλετε: έλλειψη αυτογνωσίας, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, συμφέροντα. Σίγουρα όμως η αποστασιοποίησή μας από το πρόβλημα δεν είναι ό, τι πιο γόνιμο. Γιατί όντως τα παιδάκια στη βιβλιοθήκη είναι αποβλακωμένα, βλαμμένα, κλπ δεν παύει όμως και τα παιδάκια εκεί κάτω στο Pappas το πρωί να είναι ανόητα που μιλούν ακατάπαυστα και παρά τις εκκλήσεις (γιατί εκκλήσεις είναι και όχι διαταγές) των καθηγητών δεν λένε να σταματήσουν. Και αυτοί διατρέχουν το 17ο και 18ο έτος της ηλικίας του. Μήπως, λοιπόν, η αποχαύνωση της βιβλιοθήκης είναι το ίδιο πράγμα με την αδιαφορία στην προσευχή και τις ανακοινώσεις;
Τα παιδάκια που μπλοκάρουν το τούνελ δεν παύει να αποτελούν πιστή κόπια της συμπεριφοράς των μεγαλύτερων, πράγμα το οποίο αενάως επαναλαμβάνεται. Και δυστυχώς, γνωρίζοντας το και δίχως να γενικολογώ, τα περισσότερα παιδάκια μιμούνται τη συμπεριφορά των μεγαλυτέρων, είτε γιατί θέλουν να λέγονται μάγκες ή γκομενιάρηδες είτε γιατί απλούστατα είναι όντως αγενείς. Εμείς όμως γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί, ως ώριμοι μαθητές, δεν διαμαρτυρόμαστε για τα καμώματα των μικρών μας φίλων; Μήπως γιατί μας αρέσει να χάσουμε 2-3 λεπτάκια από την ανιαρή Βιολογία Γενικής , την Αντιγόνη, πόσο μάλλον από την Ιστορία. Για 2 – 3 λεπτάκια…
Επίσης, η αμφισβήτηση του έργου του 15μελούς συμβουλίου είναι κάτι που με θίγει. Προσκαλώ, λοιπόν, τους παραπονεμένους αρθρογράφους να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του οργάνου και να εκθέτουν οποιονδήποτε προβληματισμό τους σχετικά με το σχολείο, μιας και απαξιούν να θέσουν υποψηφιότητα και θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Όντως το 15μελές μαστίζεται από προβλήματα. [Λαϊκισμός, σφετερισμός εξουσίας. Δεν νομίζετε, όμως ότι είμαστε και λίγο μικροί για πολιτικοί; Μήπως θα έπρεπε αντί να ικανοποιούμασταν από την ηδονή της εξουσίας να βρούμε καταφύγιο σε πράγματα πιο σύγχρονα πιο αρμόζοντα στην ηλικία μας. Οι μακροπρόθεσμοι και επαναστατικοί στόχοι για τη συσπείρωση των μαθητών στον αγώνα ενάντια στις μεγάλες δυνάμεις είναι πράγματι εξαιρετικό. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα.] Επανερχόμενος στα παιδάκια, καλώ κάθε άτομο που όντως ενοχλείται από οποιοδήποτε πρόβλημα να προσφεύγει στο 15μελές και να μην προσδοκά το συμβούλιο να γνωρίζει τα πάντα. Έτσι και ο τραμπουκισμός θα λυθεί, και ηρεμία θα υπάρχει στη βιβλιοθήκη (σημειωτέον: ησυχία βρίσκουμε και στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους στις γωνίες τις βιβλιοθήκης, ζητώντας το κλειδάκι. Εκεί μπορούμε να λύσουμε άνετα την άσκηση που απλά δεν κάναμε την προηγούμενη μέρα)
Σε ό, τι αφορά τη εκπαιδευτική διαδικασία. Οι αρνητικές απόψεις ενάντια στους καθηγητές στηρίζονται από συγκεκριμένα επιχειρήματα τα οποία σε κάποιο βαθμό ισχύουν. Και πάλι όμως τα προβλήματα στη Γενική Παιδεία έρχονται από τους μαθητές οι οποίοι, εκτός από το ότι γράφουν τους διδάσκοντες παλαιότερα των υποδημάτων τους, διαβάζοντας τα μαθήματα κατεύθυνσης, τους προσβάλλουν είτε ειρωνευόμενοι είτε απλά με το να παίζουν στοίχημα εν ώρα μαθήματος. Γίνονται και άλλα που δεν θα αναφέρω. Αυτή είναι η κατάσταση στη Γενική Παιδεία. Άρα ουδείς αναμάρτητος. Τι γίνεται με αυτούς που θέλουν να προσέξουν; Πώς αντιδρούν;
Ένα άλλο ζήτημα που τέθηκε ήταν το ζήτημα της αποτελεσματικότητας. Όντως οι μαθητές του σχολείου μπορεί να είχαν σχετικά πεσμένες επιδόσεις. Τούτο δεν οφείλεται εξ ολοκλήρου στους καθηγητές. Για την ακρίβεια δεν αφορά καθόλου τους καθηγητές. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τους χοντρούς ξανά. Με ορισμένα μαθήματα είμαι και εγώ απογοητευμένος για τους x, y λόγους. Έχω όμως ήδη εκφράσει το παράπονό μου τόσο στους διδάσκοντες όσο και στον διευθυντή. Δεν γράφω ένα άρθρο όταν θέλω να διεκδικήσω κάτι δίχως καν να το έχω θίξει. Γιατί η εφημερίδα έχει περιορισμένη ζωή ενώ η φωνή παραμένει αναλλοίωτη.
Για το φροντιστήριο δεν θα ήθελα να μιλήσω. Σίγουρα όμως η κάλυψη της ύλης των Μαθηματικών της Κατεύθυνσης της Γ Λυκείου από τον Σεπτέμβριο της Β΄ δείχνει ένα εκτεταμένο άγχος το οποίο απορώ πώς σχετίζεται με την αποτελεσματικότητα των καθηγητών. Κανονικά δεν θα έπρεπε να κάναμε εξωσχολικά μαθήματα. Και το σχολείο έχει δείξει αδιαφορία σχετικά με το θέμα αυτό. Όμως η διάθεση των χρημάτων μας είναι ζήτημα προσωπικό και σε καμία περίπτωση δεν αφορά το σχολείο.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι θα είναι καλό στις εκφράσεις διαμαρτυρίας να μετριάζουμε τους τόνους καθώς και η αντίπαλη πλευρά μπορεί να απαντήσει εξίσου ή ακόμα πιο αιχμηρά. Με θλίβει ιδιαίτερα όταν ακούω μαθητές από άλλα σχολεία να προσβάλλουν το σχολείο… Ένα πράγμα που έμαθα από τα κλαμπς στα οποία εγώ συμμετείχα παρά το πιεστικό πρόγραμμα της Β και Γ Λυκείου είναι η σημασία της συλλογικότητας η οποία προϋποθέτει την αναγνώριση προσωπικής ευθύνης. Απλούστατα, όσο κανένας δεν ενεργοποιείται για να ξυπνήσει το αγοράκι από το λήθαργο της αποχαύνωσής του αυτό θα παραμένει εγκλωβισμένο στον γυάλινο κόσμο του ανήμπορο να αλλάξει τα πράγματα, μιμούμενο όμως κάθε φορά τις προηγούμενες γενιές.
Του Μελέτη Νίγδελη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου