ΟΛΟΙ ΑΠΛΕΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΠΙΑ!

Το σχολείο μας…

 Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν ιδανικό, κάποιοι γελοίο, κάποιοι το ζηλεύουν, ενώ άλλοι το κοροϊδεύουν απροκάλυπτα τρέφοντας μια φανερή αρνητική προκατάληψη για τη λειτουργία, τους μαθητές και το γενικότερο περιβάλλον του.

Εμείς, λοιπόν, που έχουμε περάσει τόσα χρόνια εδώ, άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα, υποτίθεται ότι θα ήμασταν οι πρώτοι που θα έπρεπε να το υπερασπιστούμε, να υψώσουμε ανάστημα και να αντιπαραθέσουμε μια εξιδανικευμένη πραγματικότητα, παρουσιάζοντας την τέλεια ζωή στο Anatolia στην προσπάθειά μας να αναιρέσουμε και να βελτιώσουμε την αρνητική εικόνα των άλλων. Το καθένα αρνητικό σχόλιο που δεχόμαστε από τον κάθε κακόβουλο μαθητή του χ ψ δημοσίου ή «αντίπαλου» ιδιωτικού θα έπρεπε εύκολα να μπορεί να αντικρουστεί, αν αναλογιστεί κανείς, ότι δεν υποχρεωνόμαστε να φοιτούμε σε αυτό το σχολείο, ειδικά όταν οι γονείς μας καλούνται να πληρώνουν ένα καθόλου αμελητέο ποσό για να μας ευχαριστήσουν, να μας προσφέρουν το πληρέστερο, μια ,ενδεχομένως, καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία στο μέλλον, και μια ανωτέρου επιπέδου –συγκριτικά- εκπαίδευση.
Τι γίνεται όμως όταν όλα τα παραπάνω είναι απλά μια ιδέα; Προσωπικά θεωρώ ,αναμφισβήτητα, πως ,όντως, το σχολείο μας μάς παρέχει περισσότερες δυνατότητες σφαιρικής διαπαιδαγώγησης και ερείσματα ουσιαστικής γνώσης. Τόσα κλαμπ βρε αδερφέ έχουμε, τόσες ώρες διάλειμμα ώστε να τις αξιοποιήσουμε –φυσικά!!- σε κάτι παραγωγικό, ή έστω στο διάβασμα. Ε μα βέβαια… Στο διάβασμα στη βιβλιοθήκη, όπου επικρατεί αδιατάραχτη ησυχία πάντοτε, όπου όλοι θεωρούν πως είναι το κατάλληλο μέρος να μιλήσουν, να πουν τον πόνο και τα αστειάκια τους διπλά στον μαθητή που θέλει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να συγκεντρωθεί για να λύσει την άσκησή του. Ή, πάλι, όπου υπάρχουν πάντα ελεύθεροι υπολογιστές, οι οποίοι δεν είναι πιασμένοι από παιδάκια που φαίνεται να μην έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν στην αδιάφορη και πληκτική –θα χαρακτήριζα- ζωή τους, εφόσον για μιάμιση ώρα μάξιμουμ δεν μπορούν να αντισταθούν στο να παίξουν το τόσο ενδιαφέρον παιχνίδι που λιώνουν μέρα-νύχτα (ακόμη και στα σπίτια τους), παρά τις παρατηρήσεις που ενίοτε δέχονται (και απευθύνομαι στα ίδια κοντά παιδάκια που σπρώχνονται στο τούνελ και κλωτσάνε το συμμαθητή τους που αντιπαθούν!!!).

Αλλά ακόμη και αν τα παραβλέψει κανείς όλα αυτά, γιατί θα ήταν ανόητο να στηρίξει τη θέση του για την αδυναμία του σχολείου στα καημένα παιδάκια που παίζουν στον υπολογιστή, δεν είναι δυνατόν να λησμονηθεί η εκπαιδευτική ικανότητα των καθηγητών. Φυσικά, την ευθύνη ενός κακού μαθητή δεν την επωμίζονται μόνο οι καθηγητές. Φυσικά, είναι επιλογή του καθενός να ξοδεύει 9 χιλιάρικα το χρόνο για να γράφει θρανία και να το παίζει μάγκας που αδιαφορεί να διαβάσει. Εξίσου, φυσικά, όμως, θεωρώ αναγκαίο να προβάλω την προσωπική μου δυσαρέσκεια για την αποτελεσματικότητα κάποιων καθηγητών. Άλλωστε, είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη.

Και κάποτε, λοιπόν, έρχεται η στιγμή κατά την οποία αντιλαμβανόμαστε πως το σχολείο μας είναι μια ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία υπάρχουν εξυπηρετήσεις, υπάρχουν βύσματα και, επομένως, υπάρχουν καθηγητές με ελλιπείς γνώσεις, ή ,έστω, που αδυνατούν να τις μεταβιβάσουν σε εμάς, που αδιαφορούν για το καθετί πέρα από την έγκαιρη ολοκλήρωση της διδακτέας ύλης, που δεν ενδιαφέρονται ούτε για μια τυπική σχέση με τους μαθητές τους και έχουν την απαίτηση ,μάλιστα, από αυτούς να αντιπαρέρχονται στα καθήκοντα τους, όταν οι ίδιοι χωρίς σημειώσεις και βιβλία δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια για να παραδώσουν ούτε ένα μάθημα.

 Δυστυχώς τα παραδείγματα ρέουν τάχιστα στο μυαλό μου. Δεν αναιρώ, βεβαίως, την ύπαρξη ουσιαστικά καλλιεργημένων καθηγητών που είναι αποτελεσματικοί και ορθά πεπαιδευμένοι. Αυτό μας έλειπε… Απλώς θεωρώ απαράδεκτο με τόσες ώρες σχολείου, τόσα χρήματα, και τόση ιστορία και διάρκεια στο χρόνο, το Anatolia να παρουσιάζει μειωμένη αποδοτικότητα σε σχέση με άλλα σχολεία. Από ό, τι φαίνεται, η πολυετής εμπειρία δεν είναι αρκετή για να καταστήσει έναν καθηγητή ικανό να διδάξει με επιτυχία σε τμήματα γενικής, πόσο μάλλον κατεύθυνσης, και ,ως αποτέλεσμα, βλέπουμε ακόμη και καλούς μαθητές να χάνονται στο δρόμο, να ψάχνουν βοήθεια από φροντιστήρια και να καταβάλλουν διπλάσια προσωπική προσπάθεια, από ό, τι αν υπήρχε ένας μορφωμένος και μεθοδικός καθηγητής για να τους κατευθύνει. Τονίζω και πάλι πως δε μιλώ γενικεύοντας. Αναγνωρίζω και τους πραγματικά άξιους καθηγητές του σχολείου μας, στους οποίους οφείλουμε ειλικρινείς ευχαριστίες. Εγώ απλώς εκφράζω τη γνώμη πολλών και τον προβληματισμό μου. Γιατί πολλά εκφράζονται κατά καιρούς στις εκλογές 15μελών αλλά κανείς δε φαίνεται να επιχειρεί να μιλήσει ανοιχτά για αυτά. (γκούχου!)

 Γιατί θεωρώ λογικό να απαιτεί κανείς τα καλύτερα για το μέλλον του, γιατί προσπαθώ να ασκήσω εποικοδομητική κριτική στο σχολείο και τους καθηγητές που το απαρτίζουν, (και στα κοντά παιδάκια των υπολογιστών και του τούνελ), και γιατί καθίσταται αδιανόητο να υποστηρίζει κανείς πως η επιτυχία δεν προϋποθέτει έναν κοινό παρονομαστή μεταξύ μαθητών και καθηγητών, όπου η συνισταμένη τους θα αποβεί παραγωγική. Οι καθηγητές πρέπει να είναι εκεί. Ενδελεχώς κατηρτισμένοι και μορφωμένοι, που να δείχνουν έστω και ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον στη δουλειά τους. Τώρα το αν το κάθε αλάνι ,που θα θεωρήσει το σχολείο παιχνίδι και θα το παίξει άνετος και κουλάτος με τον τρόπο του, θα ακολουθήσει τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις του κάθε μαθήματος, είναι άλλη υπόθεση. Η ηλιθιότητα, βλέπετε, αγγίζει πρωτοφανείς κλίμακες στην ιστορία του σχολείου τα τελευταία χρόνια…

Της Αθηνάς Κωνσταντινίδου